‘Onafhankelijke’ en politiek ‘neutrale’ centrale banken gaan nu ook klimaatwappie. Dat is hun taak noch hun mandaat. Raymond Peil vreest dat zij de markteconomie uithollen, de elite verrijken en de werkende klasse heeft het nakijken.

Christine Lagarde, president van de Europese Centrale Bank, heeft vorig jaar aangegeven dat ze voorstander is van het veranderen van haar taak om klimaatverandering aan te pakken. De juriste en voormalige baas van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) zegde toe de aanpak van klimaatverandering een belangrijk onderdeel te maken van de strategische evaluatie van de centrale bank van haar taken en instrumenten, die naar verwachting in de tweede helft van 2021 voltooid zal zijn.

De Financial Times hield vorige week een peiling onder 33 economen van grote banken en beleggingsinstellingen over wat men van Lagarde denkt te verwachten. Opvallende uitkomst: twee derde vreest dat madam van de Europese Centrale Bank een pionier zal maken in de strijd tegen klimaatverandering door haar aankopen van obligaties uitgegeven door fossiele brandstofbedrijven en andere zware uitstoters van CO₂ drastisch te verminderen. Daarmee verlaat de ECB haar lang gekoesterde principe van “marktneutraliteit”, dat vereist dat ze obligaties koopt in verhouding tot de totale markt.

Milieuactivisten hebben kritiek geuit op de aankoop van bedrijfsobligaties van € 248 miljard door de ECB, omdat deze de voorkeur van de markt versterken ten gunste van grote koolstofboeven zoals olie- en gasmaatschappijen, nutsbedrijven en luchtvaartmaatschappijen, aangezien deze sectoren meer obligaties uitgeven dan de meeste andere.

Andere grote centrale banken zijn eveneens geneigd te onderzoeken hoe ze de klimaatverandering kunnen aanpakken. De Nederlandsche Bank begon een tijdje terug al met een beleidsafdeling voor groen en klimaat. De Bank of England is van plan om in juni 2021 klimaatstresstests uit te voeren op de Britse banksector, terwijl de Zweedse centrale bank onlangs obligaties van Australische en Canadese regio’s uit haar deviezenreserves heeft geschrapt omdat hun CO₂-uitstoot te hoog was.

Klimaatdoelen
De Amerikaanse Federal Reserve is onlangs toegetreden tot het Network for Greening the Financial System, een consortium van 75 centrale banken dat is opgericht om de klimaatdoelen van Parijs te ondersteunen – een nieuw teken van hoe de kwestie op de agenda van het monetair beleid komt te staan. Geen enkele grote centrale bank heeft echter tot dusver expliciete klimaatveranderingscriteria toegepast op haar obligatieaankopen.

Mevrouw Lagarde heeft al aangegeven voorstander te zijn van een dergelijke stap en zei onlangs dat centrale bankiers “zichzelf moeten afvragen” of ze “buitensporige risico’s” nemen door investeerders te vertrouwen om milieukwesties te prijzen. “Per saldo is er waarschijnlijk een grotere kans dat de ECB op een bepaald moment in toenemende mate onderscheid maakt tussen groene en bruine emissies en emittenten, in de een of andere vorm”, zo klinkt het bij Pimco, een van de grootste beleggingsmaatschappijen ter wereld.

Het idee zal echter waarschijnlijk worden tegengewerkt door andere leden van de raad van bestuur van de ECB, zoals Jens Weidmann, hoofd van de Duitse Bundesbank, die vorige maand in de FT schreef dat ‘het niet aan ons is om marktverstoringen te veroorzaken en op te treden in geval van politieke acties of nalatigheden’. Ook het immer kritische Kiel Institute for the World Economy, vreest dat dat de ECB “zeer waarschijnlijk” haar monetair beleid zou aanpassen om de klimaatdoelstellingen te halen, ook al vindt men dit “een slecht idee”.

‘Marktfalen’ corrigeren
Gezien de waarschijnlijkheid dat de kwestie verdeeldheid zal zaaien, verwachten verschillende economen dat de ECB een compromis zoekt. Het zal waarschijnlijk neerkomen om blootstelling aan grote (koolstof)uitstoters verminderen, zonder noodzakelijkerwijs de marktneutraliteitsbenadering te laten vallen of, als het deze laat vallen, het te rechtvaardigen door het als een ‘marktfalen’ te corrigeren. Tevens kan minder uitstoot worden bewerkstelligd door bedrijven die hun emissies verminderen te belonen. De ECB als onafhankelijke, neutrale, monetaire autoriteit is daarmee definitief verleden tijd.

Inmiddels lanceert de Europese Commissie het Sustainable Finance Action Plan dat wordt omgezet in de wetgeving van de EU-lidstaten. In Nederland is er in het Besluit Financieel Toetsingskader opgenomen dat pensioenfondsen schriftelijk beleid moeten hebben of en hoe zij via hun beleggingen zijn blootgesteld aan risico’s op gebied van Milieu, Klimaat, Mens en Sociale Verhoudingen. Per maart 2021 komen daar nog verplichtingen bij zoals publicatie van het beleid op de website en in het jaarverslag van het pensioenfonds.

Kans voor beleggers
Alexander Sassen van Elsloo bekende op deze website ‘’absoluut geen liefhebber van ESG (Environmental, Social, Governance) beleggingen” te zijn. Maar uit het perspectief van de belegger is zijn conclusie “dat een beperkte groep aandelen een (geforceerde) toestroom van beleggingsgelden zal ontvangen, wat dus de klassieke vorm van inflatie geeft (meer geld jaagt zelfde aantal goederen na waardoor de prijzen van deze goederen stijgen). ESG beleggingen are the hot game in town.”

Weggegooid geld
In de wereld van (centrale) banken en grote beleggingsinstellingen als pensioenfondsen en fondsbeheerders laat men steeds meer de oren hangen naar meer groen en klimaat en andere zaken die op de agenda komen te staan, zoals de Sustainable Development Goals, maar ook meer milieu, woke, gendergedoe, diversiteit, duurzaamheid en mensenrechten maken dit alleen maar erger. Het lijkt het op goed geld gooien in de bodemloze put van verheven bedoelingen. Het economisch rendement van dergelijke ‘investeringen’ – het zijn eigenlijke subsidies – is nul komma nul, om niet te zeggen negatief. Weggegooid geld.

Op enig moment komt ook de afrekening voor beleggers en de uitgevers van goedebedoelingen-beleggingen: of de subsidie raakt op of de uitgevende instellingen moeten kapitaal aantrekken bij grote en kleine beleggers die er domweg het geld niet meer voor hebben omdat de subsidies geen reëel rendement hebben opgeleverd en de financiële slagkracht in hun economie door het afvoerputje is gegaan. Het is een vies spelletje waar subsidiërende overheden financiële markten toe in staat stellen.

Handlanger van de regering
Als je daarbij bedenkt dat bijvoorbeeld de EU kritiek heeft op het beleid van ‘geleid kapitalisme’ van het via de de Chinese Communistische Partij gefinancierde bankwezen en bedrijfsleven, dan klinkt dat op zijn zachtst gezegd hypocriet. Ook in Europa heeft de EU haar eigen bank, de ECB, die grote hoeveelheden obligaties en effecten opkoopt en voor tientallen miljarden euro’s in elk geval indirect eigenaar is van deze ondernemingen. Ook de nationale centrale banken in Europa gedragen zich steeds meer als handlanger van de respectieve regeringen en hun financiële administraties – in beide betekenissen van het woord – raken steeds intenser verstrengeld. De rekening van de centrale bank – positief of negatief belandt per saldo bij de staat en uiteindelijk toch bij de belastingbetaler.

Het past tevens naadloos bij de opmaat voor The Great Reset, zoals het World Economic Forum, de Verenigde Naties en allerlei woke deugregeringen die plotsklaps omarmen. Gevreesd moet echter worden dat we met zijn allen ‘The Road to Serfdom’ (Hayek) inslaan. Build back better is alleen beter voor de besturende elite en het door hen begunstigde bedrijfsleven. De rest van de mensen blijft armer achter en wanneer de groene duurzaamheidsplannen van Eurocommissaris Timmermans doorgaan – zelfs het CDA in het Europarlement waarschuwt ervoor – met voedseltekorten en hongernood. Uiterste waakzaamheid is geboden.

---

Meer over groen beleggen leest u hier. Over de rol van centrale banken, de FED en de ECB is op Veren of Lood ook al het nodige geschreven.