Gisteren kwam er onverwacht kritiek vanuit de EU-elites over het Twitterbesluit president Trump van haar forum te schoppen. Tegen censuur? Nee, tegen ongecontroleerde censuur.

Het was geen verrassing dat juist Angela Merkel er het voortouw in nam. Merkel – met haar DDR-achtergrond – weet maar al te goed dat de censors van vandaag de gecensureerden van morgen zijn. Haar oproep om censuur aan de staat (in dit geval de EU – maar het verschil is onbelangrijk) uit te besteden signaleert andere problemen, alsmede het onvermogen van Merkel zich iets anders voor te stellen dan censuur van de overheid ten bate van het algemeen belang. Een algemeen belang dat niet per ongeluk wordt geformuleerd als wat zijzelf voorstaat.

We zagen dan ook een uiting van een diep instinct, waarover Merkel zelf te weinig had nagedacht. Hoogstens de extrapolatie van hoe censuur acceptabel te maken voor het deugvolk in het EUP leek een rol te hebben gespeeld in haar denkproces – met voorbijgaan aan het principe dat hier met voeten werd getreden, alsook hoe staatscensuur pleegt uit te pakken. Uit de Belgische krant De Tijd:

De Duitse bondskanselier Angela Merkel noemt de definitieve en permanente ban van Trump op Twitter en andere sociale netwerken ‘problematisch’. Dat liet ze via haar woordvoerder weten.

Merkel is niet tegen censuur: ze is tegen censuur van anderen dan de overheid.

‘Het is mogelijk in te grijpen in de vrijheid van meningsuiting, maar enkel binnen een duidelijk wettelijk kader. En niet na de beslissing van het management van een bedrijf’, verklaarde de woordvoerder van Merkel.

Alles voor de EU-gedachte
Impliciet hierin verpakt zit ook de pretentieuze gedachte dat de tegenstanders van de EU-gedachte door hun ideeën tevens ondemocratische of misleide(!) krachten vertegenwoordigen, en EU-voorstanders daar vrij van zijn. Ook de rest van de Brusselse EU zit op deze lijn die rechtstreeks aankoerst op dit onzinnige onderscheid tussen staats- en bedrijfsmatige politieke censuur, die niet meer dan een smoes is:

Thierry Breton, Europees commissaris voor Interne Markt, schreef in een opiniestuk voor Politico dat het verbijsterend is dat een CEO de stekker uit de luidspreker van de Amerikaanse president kan trekken zonder enige ‘checks and balances’. ‘Dat bevestigt niet alleen de macht van deze platformen, het toont ook diepe zwakheden in de manier waarop onze samenleving in de digitale ruimte is georganiseerd.’

Merkel zelf heeft al gedemonstreerd hoe eenvoudig zoiets ‘aan de staat over laten’ mis kan gaan: haar dreigement aan FB-baas Zuckerberg tijdens een onderonsje, om elke publicatie op zijn forum die de EU onwenselijk vindt te bestraffen met een draconische boete van €50.000 per overtreding als die niet binnen een uur zou verdwijnen, maakte het daadwerkelijk doorvoeren van de maatregel die ze bepleitte onnodig. Dat het tevens een ongewenst soort interventie is die grenst aan machtsmisbruik – en in ieder geval onzindelijk was – lijkt aan haar aandacht ontsnapt. Voor Merkel geldt immer het resultaat – wat de gevolgen er van op langere termijn zijn laat haar doorgaans koud. Wir schaffen das, niet waar?

Polen geeft voorbeeld
Dat er betere wegen zijn werd ironisch genoeg vorige week gedemonstreerd door de voorgenomen wetgeving van Polen, die herkenbaar is bedoeld om Merkel en Brussel een rotgevoel te geven, maar desondanks een heel wat effectievere aanpak is dan wat Brussel op dit vlak voorstelt. Voor een statist als Merkel – ook nog behept met een dwangmatig onmatige neiging tot staatscontrole – valt dit niet te begrijpen. Dat ook Frankrijk hier problemen mee heeft zal niemand verbazen – als censuur niet al bestond had Frankrijk het zeker uitgevonden.

Het gaat de EU dan ook niet om het feit dat het een bedrijf is dat de censuur uitoefent – dat heeft de eerdere bemoeienis met Facebook en het stimuleren van dat bedrijf zelf censuur op te pakken al gedemonstreerd. Waar het Merkel en de Fransen om gaat is dat deze censuur wordt uitgeoefend door een concurrerend monopolie!!

And if that Popehat article isn't enough, here's @TrevorTimm in @TheAtlantic explaining why only those who know nothing invoke the "fire in a crowded movie theater" cliché to justify censorship:https://t.co/zCG9sf6z89

— Glenn Greenwald (@ggreenwald) January 10, 2021

Brexit
In een iets andere context komt ditzelfde probleem – hoe om te gaan met kritiek op de ‘EU- gedachte’[1] – terug in de manier waarop de Brexit-onderhandelingen werden afgewikkeld – niet voor niets door een über EU-apparatsjik. Dit wordt perfect geïllustreerd door a):

In an interview following the referendum the very pro-E.U. French president was asked if he would hold a similar one for the French. “Non,” he replied. But why not? “Because we might lose.”

En b): door de onderhandelingen zelf:

Talks resumed and, as before, whatever the EU placed on the table was termed the final offer. This the British wisely recognized as a bluff.
So why, after  all these years, was an agreement possible? Because everyone at the table wanted to make money, or rather, wanted to continue to make money.

Tot consternatie van de EU elites en hun Britse collaborateurs, die de Britse democratie niet aan de eigen bevolking toe wilden vertrouwen, geeft Brexit nog geen enkel van de met veel gehuil voorspelde problemen:

To the consternation of the BBC, CNN, and The New York Times, long lines of trucks did not appear in Calais with fistfights erupting between drivers and border control agents.

Het lesje van de gebrekkige democratische gezindheid van de EU is hierdoor EU-breed op tafel komen te liggen, maar er is een ander mechanisme dat weinigen nog goed aanvoelen: de elites van de EU lidstaten stellen voor de consolidatie van hun machtspositie meer vertrouwen in Brussel dan in de democratieën die hen hebben voortgebracht.

Curieus genoeg geldt dat sterker voor de MSM-elites dan de politieke elites van de dominerende centrumlinkse partijen in de lidstaten. Het mechanisme van de manier waarop de BBC de afgelopen jaren met Brexit omging is er een schitterend voorbeeld van.

Twitter en censuur Trump
Het belangrijkste probleem voor Twitter en de USA is dat daar een werkbaar model wordt ontwikkeld waaraan social media bedrijven zich te houden hebben, waarbij klachten op hoge boetes kunnen rekenen en waarbij de smoes dat zo’n bedrijf slechts de uitgever is wordt weggewuifd. Dat zal grote problemen geven, en politiek velen niet lekker zitten, maar een alternatief is er niet. President Trump gaat een rechtszaak tegen Twitter beginnen, en dat wordt ongetwijfeld een interessant spektakel. De gevolgen zullen zeker door de Amerikaanse politiek moeten worden gewogen en in wetgeving worden vastgelegd.

Pijnlijk is dat de weg die de EU al grotendeels gegaan is onmogelijk te rijmen valt met het bestaan van vrije gedachtenuitingen op sociale media. Meer censuur binnen de EU is hiermee onvermijdelijk.

---

1. Als binnen de EU iets het epitheton EUSSR rechtvaardigt, is het wel de verplichting de EU-gedachte te ondersteunen op straffe van sociaal en politiek ostracisme. Met name de onfrisse rol van grote media is hierbij een groot probleem.

---

Meer over censuur en haar bijverschijnselen leest u hier op Veren of Lood.