De bureaucratie Nederland maakt zich druk om een tekort aan glasbakken. Drijfveer: anders wordt de wettelijke norm niet gehaald.

Het zal ongetwijfeld goed bedoeld zijn, maar van berichtjes als hieronder van vanmorgen kan ik zó moe worden:

Er is dus een statement dat er iets gebeuren moet:

De komende twee jaar moeten er honderden glasbakken in Nederland bij komen. Alleen dan kan voldoende glas worden gerecycled. Nu wordt de norm door het bedrijfsleven nog niet gehaald, zegt de Inspectie Leefomgeving en Transport (ILT).

Gevolgd door een verklaring dat eerder beleid niet is gelukt:

Het Afvalfonds is, namens de producenten van glazen verpakkingen, verantwoordelijk voor het recyclen van het glas. Wettelijk is vastgelegd dat 90 procent van deze verpakkingen die in Nederland op de markt worden gebracht, moet worden hergebruikt. Maar dat gebeurt dus nog niet.

Afgesloten met een verhaal over een eventuele sanctie voor een bureaucratisch vehikel door een ander bureaucratisch vehikel als de vooraf vastgelegde norm niet wordt gehaald:

De ILT heeft het Afvalfonds al verscheidene keren een waarschuwing gegeven. Voor 31 december 2021 moeten er 800 extra glasbakken worden geplaatst, anders moet het fonds een dwangsom betalen.

Noodzaak, zin, en eventueel een evaluatie waarom we deze inspanning doen? Of de doelen – niet de getallen – worden gehaald? Niemand die het weet of het weten wil. Allemaal goed je best doen, meer is dit niet.

Dit is het soort waanzin dat volgt uit het vastleggen van streefgetallen in regels en wetten. Zoals de Klimaatwet, zoals rechters zich via het Urgenda-proces hebben laten aanpraten dat moet worden vastgelegd. Milieubeleid is prima, een goed milieubeleid is zelfs heel wenselijk.Maar dit leidt nergens anders toe dan dat robots mensen op gaan ruimen omdat ze zijn geprogrammeerd om alle poep en de oorzaken daarvan op te ruimen. De zinloosheid van mechanisch de regels van de bureaucratie Nederland na volgen in optima forma.