Heeft u recent nog een mop gehoord? Dat zal toch niet? Moppen zijn fout en gevaarlijk. Voor jezelf. Je weet nooit wie door brieft dat je dingen zegt die niet gezegd mogen worden.

De meeste mensen weten het al wel. Moppen die dertig jaar geleden nog normaal verteld konden worden leveren nu direct kreten van afschuw. Vooral van de vrouwtjes natuurlijk – moppen zijn cultureel een mannendingetje. En alleen daarom zouden ze ze al verbieden, als er geen betere smoes gevonden was: moppen zijn kwetsend.

En kwetsen mag niet meer. Gelukkig kwetsen vooral mannen, dat houdt de boel overzichtelijk. Een giechelende man is geen gevaar, alleen die bulderaars. Dus nee, die moeten we niet meer.

En dan verbazen we ons er nog over dat de humor dood is. Terwijl een avondje naar de aanstormende meelbalen van de VARA kijken genoeg is om voor eeuwig klaar te zijn met cabaret. Daarom kun je nog wel lachen om Guido Wijers, want die is zelf scheel en maakt ook daar grappen over. Dat lucht op, reken maar. Heel bevrijdend, want anders durf je zoiets toch niet meer? Het gaat er niet langer om of iets een goeie bak is, maar of je er geen mensen mee kwetst. Zelfs de Telegraaf doet daar braaf aan mee.

Het Vitalis College in Breda kondigt maatregelen aan tegen Boa-leerlingen die in een besloten Snapchat-groep lollige berichtjes sturen over het doodrijden van Marokkanen. „50 punten extra als ze zwanger is”, schrijft een van hen.

En omdat humor ook bevrijdend moet zijn begrijp ik dit helemaal. Wie worden er dodelijker gekwetst dan BOA-leerlingen die dag in dag uit te horen krijgen dat je mensen vooral niet kwetsen mag als je ze op hun maatschappelijke plichten wijst door geen rotzooi te maken op straat en geen kleine meisjes lastig te vallen? En dat voor een fucking MBO-diploma en de verplichting daarna voor een hongerloontje jezelf te laten uitfoeteren door Jan, Jans en andermans kinderen?

De enige mop die mogelijk nog mag is een Belgische klassieker:

V: Wie hebben het koperdraad uitgevonden?

A: Twee Hollanders die vochten om een cent!

Want dat zijn blanke mannen onder elkaar, dat kan niemand schelen. Nee, maar dan deze:

V: Hoe kun je zien dat er bij je is ingebroken door een Turk? (een gangbaar mopje uit de jaren 80 dat ik oppikte aan tafel bij een NederTurkse familie)

A: Dan is de vuilnisbak leeggegeten en de hond zwanger.

Later kwam ik er achter dat dit afkomstig was uit boekjes als Truly Tasteless Jokes (TTJ, deel één, in dit geval), maar dan hadden de Amerikanen het over Polen, want Turken hadden ze daar niet genoeg om grappig te vinden. Ook een ander genre kan nu echnie meer: moppen over fysiek-gehandicapten-uitgedaagden. In de TTJ-versie werden alle gehandicapten vertegenwoordigd door Helen Keller. Dat maakte het overzichtelijker, maar je moest de handicap die de grap leuk maakte er wel zelf bij verzinnen. Ergens in de serie over Helen Keller was een lege bladzijde: Jokes for the Blind, stond er boven. Nu we het daar toch over hebben:

V: hoe gaf de moeder van Helen Keller haar dochter een strenge straf?

A: door de inrichting van de huiskamer te veranderen.

Ik wacht met spanning af hoe politiek-correct mijn lezers zijn, en of ik nog goeie moppen heb gemist de afgelopen twintig jaar. Goeie bananenmoppen gaan er bij mij altijd in.