Was het ingrijpen in Libië in 2011 zoals het zijn moest? Volgens Caroline Vonhoff was het niet normaal, is het nooit normaal. Indertijd vervolgde ze haar eerdere betoog met een voorstel een ander doelwit te nemen. En ook Gaza was – in retrospectief – helemaal geen gekke gedachte.

Inmiddels loopt de oorlog in/met Libië. Waartoe dit alles moet leiden, is nog steeds niet duidelijk. Want ‘we’ zijn niet uit op ‘regimechange’, ‘we’ willen slechts dat Gadaffi weg gaat, en de Libische bevolking niet meer bombardeert of anderszins over de kling jaagt. ‘Wij‘ willen dat blijkbaar niet, dat Gadaffi burgers (alsof er zoiets als burgers zouden bestaan in Libië, burgerschap is (was) immers een Westers fenomeen) bombardeert. In een gewaagde vlucht voorwaarts doen ‘we’ dat nu maar zelf. ‘Wij’ doen dat immers met de beste bedoelingen, en dat maakt toch verschil, niet?

Na aanvankelijke afkeer van het oorlogsgeweld, begin ik echter de smaak van het redden van burgers te pakken te krijgen. Eerlijk gezegd heeft me zelfs het gevoel bekropen dat ‘we’ daar nog lang niet ver genoeg gedaan. Red je één mens, dan red je de wereld, maar waarom zo schriel opgetreden, als je met nauwelijks meer moeite meer mensen dan één kunt redden en de zegeningen van de democratie brengen?

Vandaar dat ik mijn oog eens over de kaart van het Midden Oosten heb laten gaan. Alleen het Midden Oosten uiteraard, want een mens kan zichzelf ook overschatten. Dus: naar Japan kijk ik even niet (daar zijn namelijk geen burgers die op heroïsche wijze gered kunnen worden), en Somalië, ach daar optreden zou louter bot eigenbelang zijn, dus dat is niet netjes.

Bovendien, zo groot en machtig is de Nederlandse militaire macht nu ook weer niet, en daar zullen ‘we’ toch rekening mee moeten houden. Uit overwegingen van realpolitik – wat kunnen ‘we’ wel aan, wat niet? – valt het oog dan al snel op Gaza.

Niet te groot, en toch zuchtend onder de terreur van het eigen leiderschap, agressief jegens een fatsoenlijk buurland (de enige echte vriend van het Westen in de regio), en bomvol wapens. Wapens die gedurig worden afgeschoten op dat buurland, Israël dus, en vol ergerniswekkend gejammer als er eens teruggeschoten mocht worden vanuit dat land. Voeg daarbij dat Gaza (vóór 1967 Syrisch/Egyptisch gebied, een gebied waarvan toen niemand beweerde dat het Palestijns was, sterker nog, van Palestijnen en eigen staten werd vóór 1967 nimmer vernomen) eigenlijk alleen maar bestaat omdat Egypte en Syrië de oorlog in 1967 verloren van Israël, en Israël -anders dan die landen- wel ruimte maakte voor de zich voor de gelegenheid Palestijn noemende Arabieren. Niet van harte uiteraard, maar onder druk van het Westen, dat zich tot het uitoefenen van die druk liet chanteren door de Arabische staten. Was ik arabier/Egyptenaar, ik zou aan 5 keer per dag niet voldoende hebben om allah te danken dat Israël de oorlog won in 1967, en opgescheept raakte met een volk waarvoor de eigen broeders geen plaats hebben in hun landen. Kortom, het louter bestaan van Gaza brengt de internationale rechtsorde in gevaar.

Voeg daarbij de politiek van etnic cleansing in Gaza, iedere jood is er één teveel, iedere christen of atheïst trouwens ook, en duidelijk is dat ‘we’ met een regime change in Gaza ook nog eens iets van ons internationaal prestige kunnen herwinnen. Zuid Afrika was een maatje te groot voor ‘ons’ om het apartheidsregime te verdrijven, maar Gaza, dat kunnen ‘we’ net aan.

Kortom, niet alleen het bestaan van het staatje Gaza brengt de internationale rechtsorde in gevaar, het regime daar doet dat ook. De leiders daar hebben immers in hun handvest staan dat Israël van de aardbodem dient te verdwijnen, en gebruiken voor dat doel hun eigen onderdanen als (meewerkend) gijzelaar. Zoals ‘we’ allemaal weten spelen ze daarmee met vuur, want wordt ons niet voortdurend voorgehouden dat Israël de bron van alle conflicten en agressie in de regio is? Nou, hoe verstorend is het dan niet, hoe gevaarlijk voor de wereldvrede, indien die leiders daar hun ongestoorde gang kunnen gaan, en iedere keer maar weer raketten op dat land afvuren, zelfmoordaanslagen uitlokken en zich laten gebruiken door de andere Arabische staten om het Westen als geheel te chanteren? Wist je niet beter, je zou bijna denken dat de Palestijnse leiders expres hun onderdanen tot doelwit maken.

In het kader van het nieuwe buitenlands beleid van onze staat, lijkt het me handig indien we vandaag nog een sommatie doen uitgaan naar de Palestijnse leiders om hun positie ter beschikking te stellen, en op te houden de burgers van de eigen staat en die van buurland Israël te bedreigen en zo mogelijk doden.

Is aan dit ultimatum morgen geen gehoor gegeven, dan begint de Nederlandse luchtmacht met bombardementen van de commandocentra daar. Ook worden raketlanceerplaatsen en -opslagplaatsen getroffen, althans daar mikken ‘we’ op.

Hoe het verder zal gaan en wie ‘we’ in Gaza aan de macht zullen helpen met deze drieste actie, dat weten ‘we’ niet, maar gezien het doel van de operatie, het redden van mensen en het al dan niet teweegbrengen van regimechange, moeten ‘we’ ons daar maar niet al te veel om bekreunen. De intenties zijn goed, en werkende weg komen ‘we’ wel op een idee ‘hoe of wat’.

Kortom, wat let ‘ons’ eens een werkelijk constructieve, de vrede bevorderende en burgers beschermende actie te ondernemen, eentje die ook nog eens uitwerkt ten gunste van verklaarde vrienden in plaats van te strijden met/voor mensen tegen wie ‘we’ ten tijde van Afghanistan nog zeiden te vechten? Eentje ook die ‘we’ zelf kunnen behappen?

Mocht het bewerkstelligen met militaire middelen van regimechange in Gaza te driest gevonden worden, dat kunnen we altijd nog overwegen om de subsidie in te trekken. In tijden van bezuinigingen en broekriemen is dat sowieso geen gek idee.

---

Dit artikel verscheen eerder op 25 maart 2011 op Artikel7.nu.

---

Ter opfrissing van uw geheugen aangaande Gaza kunt u hier kijken.