Toon Kasdorp bekeek zondag het programma Buitenhof, maar was slechts half tevreden met de geleverde prestatie.

Er waren vandaag bij Buitenhof vier items waarvan er twee in mijn ogen interessant waren. Het ene was een gesprek met de directeur van het Haagse Mauritshuis Emilie Gordenker en het andere een bespreking van het rapport van een commissie onder leiding van Jeroen van der Veer aan minister van Defensie Ank Bijleveld.

Gordenker werd aangesproken op het verwijderen van een lelijk plastic beeld van de naamgever van het museum, dat vroeger bij de ingang stond. Dat was een soort beeld als U in Amsterdam op het Rembrandtplein kun zien en waar een mens helemaal niet vrolijk van wordt. In een helder betoog toonde ze aan dat het hier om een hype ging en dat de mensen die er zich boos over gemaakt hadden niet wisten waar ze het over hadden.

Persoonlijk vond ik dat gesprek een verademing.

Dat gold niet voor wat Van der Veer zei over de gebreken die zijn commissie had aangetroffen bij Defensie. Dat gesprek was in hoofdzaak interessant omdat hij zo keurig verwijten tegen alle mensen wist te vermijden die verantwoordelijk waren voor de gebreken die zijn commissie had aangetroffen. Maar waar hem die gebreken nu precies in zaten of wat er zou moeten gebeuren om de zaken daar weer op orde te krijgen, daar hoorde je eigenlijk helemaal niets over. Dat verdween in een brij van organisatorische termen. Wat je er aan overhield was de indruk dat het een ongeorganiseerd zootje was bij Defensie en dat ze met het organiseren van een leger daar het beste maar helemaal opnieuw konden beginnen.

In de publiciteit is premier Rutte de laatste dagen aangevallen over zijn opmerkingen over de ‘beeldenstorm’, zoals het verwijderen van het lelijke beeld uit het Mauritshuis werd genoemd. Maar Rutte had helemaal geen opmerkingen gemaakt over dat beeld maar over de verwijten die aan Maurits van Nassau werden gemaakt naar aanleiding van diens optreden in Brazilië. Die vond hij ahistorisch en uit hun context gehaald en volgens mij had de premier daar groot gelijk in.

Het verhaal van Van der Veer was voor iemand die zich van te voren niet op de hoogte had gesteld van de affaire maar moeilijk te volgen, leek me. Hij en Marcia Luyten praatten nogal langs elkaar heen, zij omdat ze niet erg op de hoogte leek van het onderwerp en hij omdat hij geen zin had om er zijn vingers aan te branden. Op zich is zoiets wel interessant, maar dan vanuit een oogpunt van discussietechniek. Als nieuwsvoorziening was het eerder een afgang.

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp