Pleidooien voor meer regulering van de wijze waarop man en vrouw (en wie dan ook) seksueel met elkaar om gaan zijn in de mode. Het moderne moraaldebat hierover is een vorm van zedenprekerij onder het mom van het bewaren van de sociale rust.. Via de achterdeur sluipt zo het huwelijk als verplichting weer binnen.

Mogelijk klinkt dit u ietwat cryptisch in de oren, maar de eis dat men alvorens tot seks over te gaan formeel en nadrukkelijk wederzijds toestemming moet verlenen elkaars lichamelijke integriteit open te stellen voor de ander is weinig anders dan de contractuele erkenning van een maatschappelijk feit. Of je dat nu per notaris regelt, via een ambtenaar van de burgerlijke stand of via een imam of andere geestelijke, gevolg is dat de toestemming van de maatschappij centraal wordt gesteld in de manier waarop de seksen (of seksbelusten, voor mijn part) met elkaar betrekkingen hebben. Van maatschappelijk gesanctioneerde seks ken ik eigenlijk maar twee voorbeelden: die van het huwelijk, en die van de geritualiseerde vruchtbaarheidsgebruiken bij vreemde volkeren.

In Europa was voor de invoering van het burgerlijk huwelijk in de tijd van Napoleon de sanctionering van seks via het huwelijk geen vaststaand feit, eerder een bijverschijnsel. Staar u vooral niet blind op de wijze waarop in vorstelijke kringen (dat begon meestal met een geritualiseerd vruchtbaarheidsgebruik!!) werd omgegaan met de trouw van gemaal en gemalin (waarin de gemaal zijn gang kon gaan, maar de vrouw verplicht was de kuisheid van het huwelijk te demonstreren door alleen de kinderen van har echtgenoot te baren). Het huwelijk was een contract waarbij het bezit werd veiliggesteld voor erfgenamen. Niet voor niets bestaat in het Angelsaksische recht het begrip ”common law wife”, wat zoveel inhoudt als samenleven zonder contract maar als man en vrouw.

Dat dit nu vanuit voorheen als progressief beschouwde kringen weer binnensluipt is een bijzonder interessant fenomeen. Toen via het homohuwelijk duidelijk werd dat de formalistische kant van het huwelijk aan status won, zijn er in het denken toch wel wat vreemde stappen genomen. Deels hebben die er naar mijn gevoel mee te maken dat men er in feministische kringen al eerder achter kwam dat het huwelijk niet alleen knellende banden had. Toen die vijftig jaar terug werden verbroken, verdwenen ook de  beschermende pluspunten. Reparatie begon met verkrachting binnen het huwelijk strafbaar te stellen, en vervolgens door de creatie van de legalistische fictie dat een huwelijk de emancipatie van gelijkgeslachtige relaties versterkt. Ook, dat legalistische argumenten effectief zijn om hormonale oprispingen te voorkomen. Is dat laatste zo? Hier is sprake van een dubbele ironie. Niet alleen is in het geval van hormonale oprispingen de conditionering eerder verbroken dan bij dat van andere maatschappelijke taboes als moord den doodslag, maar ook denkt men er – onuitgesproken aanname – mee te kunnen bewerkstelligen dat immigranten er van zullen leren en beter zullen oppassen.

Dat dit laatste een onuitgesproken aanname is, heeft er alles mee te maken dat het een maatschappelijk taboe is te benoemen dat veel verkrachtingen te wijten vallen aan immigranten die zich niet in wisten te houden. Soms omdat ze daarvoor de morele bagage missen, soms mogelijk door culturele verschillen. Maar voor zover er cijfers bekend zijn – het ‘niet bijhouden’ er van wordt op allerlei wijzen verontschuldigd als racistisch en wat al niet – zijn die cijfers uiterst ongunstig voor meer immigratie. De aantallen verkrachtingen, aanrandingen etc in de Noordse landen laten een enorme sprong zien die gelijk op gaat met de instroom van asielmigranten. Hier is een sterker verband dan slechts een correlatie aanwezig.

Maar nu wordt deze smoes dus ook in Nederland aan de man gebracht:

In Zweden moet je sinds 1 juli toestemming vragen als je seks wilt hebben. Doe je dat niet, dan ben je strafbaar en kun je veroordeeld worden voor verkrachting. Ook Spanje voert binnenkort zo’n wet in.
Deskundigen pleiten voor eenzelfde wetgeving in Nederland. “Seks is een activiteit waaraan iedereen wil meedoen”, zegt genderdeskundige Janneke Stegeman in het AD. “Als dat niet zo is, dan is het geen seks.”
Ook volgens het kenniscentrum voor seksualiteit Rutgers gaat de huidige wet, waarin staat dat iemand schuldig is aan verkrachting als een persoon met geweld tot seks wordt gedwongen, niet ver genoeg.

De reden voor het moment van dit geleuter laat zich ook eenvoudig raden:

Vaak kan een slachtoffer van verkrachting zich niet verzetten omdat zij of hij verstijfd is van angst. Dan lijkt er dus geen sprake te zijn van dwang, terwijl iemand wel wordt verkracht. Een strengere zedenwet zou een oplossing betekenen voor dergelijke gevallen.
Het kabinet is overigens bezig met een nieuwe zedenwet. Of daarin ook is opgenomen dat seks zonder toestemming automatisch een strafbaar feit betekent, is nog niet duidelijk.

Als het aan de drammers ligt, wordt dit weer zo’n typisch Nederlandse wet waaraan van alles is opgehangen, en die door zijn complexiteit eerst diverse rondes door de rechterlijke macht moet maken eer er voldoende jurisprudentie is om haar werkbaar te maken. En hoe die werkbaarheid er uit komt te zien moet je dan maar weer afwachten. Ik zie er niet naar uit.