Een zwarte gat (Black hole) 215 miljoen lichtjaar hiervandaan heeft eerder deze week voor het oog van de camera een complete ster opgepeuzeld.

De beelden zijn redelijk spectaculair – het is dan ook een artistieke simulatie van de gebeurtenissen die de wetenschap nu uitgebreid bestuderen gaat:

Een stevige lichtflits, en weg ster.

Astronomen observeerden de ster al ruim een half jaar om het moment suprême te kunnen vastleggen.

The so-called ‘tidal disruption event’ (TDE) is the closest such death of a star humanity has ever witnessed.

Het ging ook niet om een erg nabij gelegen ster – deze gebeurtenis vond plaats in een sterrenstelsel dat een stuk van ons af door de ruimte zwerft. Bijkomend element is waardoor: deze gebeurtenis vond de facto 215 miljoen jaar geleden plaats (plus of min een paar dagen vanwege de afronding).

The European Southern Observatory’s Very Large Telescope and New Technology Telescope, the Las Cumbres Observatory global telescope network, and the Neil Gehrels Swift Satellite all participated in the observing the event, providing data over multiple wavelengths of light, including ultraviolet, radio, optical and X-ray.

Wel interessant is dat deze ster oorspronkelijk ongeveer massa en omvang van onze zon had. Planeten? Niemand die het ons vertellen kan, maar zeker is dat die al honderden jaren geleden zullen zijn geconsumeerd, indien ze er al waren.

Based on their observations, the researchers determined the star was at one point roughly the same mass as our own Sun, and lost half of its mass to the black hole which is approximately a million times more massive.

Grappig detail: tijdens het opslurpen van de gevangen zon spoten er aan alle kanten grote gaswolken weg. Alsof het zwarte gat tijdens het kauwen zijn muil niet goed dicht kreeg.

Observations of the TDE finally provided direct evidence for the outflowing of gas during these events, which had long been theorized and debated but never observed. In fact, researchers now know that, at least in this case, the black hole launched powerful jets of dust outward at velocities up to 10,000 km/s as it was eating the star.

This explains past optical and radio emissions detected by astronomers studying black holes over the years that were left somewhat under explained and little understood.

“This event is teaching us about the detailed physical processes of accretion and mass ejection from supermassive black holes,” said astronomer Edo Berger of the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. The researchers themselves described AT2019qiz as a “Rosetta stone for interpreting future TDE observations” ahead of much anticipated observations from elsewhere in the scientific and astronomical community.