Geen kind mag zich buitengesloten voelen. Daar wordt je maar sociaal gestoord van, en moet je later worden ingesloten. De NOS heeft iemand gevonden die er wat op weet.

Lees en huiver.

Een nieuwe schooldag. Vol frisse moed wandel je naar de basisschool. Aangekomen op het schoolplein zie je dat een van je klasgenootjes enveloppen aan het uitdelen is: uitnodigingen voor zijn verjaardagsfeestje.
Het stapeltje uitnodigingen wordt steeds kleiner, terwijl je hoopt dat jij er ook nog eentje krijgt. Maar helaas, het klasgenootje slaat jou over en weer mag je thuisblijven, terwijl je klasgenootjes feest gaan vieren.

Uhuuuuhhh. Maarre, als ik als ik als kind die andere kinderen nu gewoon niet aardig vindt en blij ben eens zonder hen te kunnen verkeren met de kinderen die ik wel aardig vindt? Mag niet van universitair hoofddocent orthopedagogiek Laura Batstra van de Rijksuniversiteit Groningen. Daarom bedacht zij een project waarin ze ouders wil stimuleren om een paar keer per jaar een gezamenlijk klassenfeestje te organiseren.

De kuddegeest wordt er zo al jong in gepompt.

Zou een kind niet voelen dat het op een verjaarspartijtje eigenlijk niet welkom is, maar dat de ouders het zo zielig vonden en er de hand in hadden dat het toch komen mocht? Misschien de eerste keer niet. Misschien gaat het pas de tweede keer kriebelen. En misschien wil het alsnog uitgenodigde kind helemaal niet naar het feestje waar al zijn dagelijkse kwelgeesten verzameld zijn, voor een encore van de dagelijkse ellende.

Want dat een kind tegen die buitensluiting beschermd wordt door de leerkracht kunt u vergeten. Juist de leerkrachten kiezen vaak partij, dat houdt hen populair onder het gros van de kinderen. Het is een onderschat feit dat leerkrachten juist vaak de steun van populaire kinderen in een groep leerlingen zoeken, maar wel degelijk een feit. Daar heeft Laura Batstra dan geen boodschap aan; een verjaardag vier je met zijn allen, geen grenzen, en de deur moet altijd open staan. Voor iedereen. Geen mens is illegaal of ongewenst.

Zucht. Hoe het met u is kan ik niet inschatten, maar ik weet wel beter.

Het begon allemaal met een kinderfeestje dat ze zelf organiseerde. Op het feestje kwam een meisje naar haar toe. “Ze was blij, want dit was haar eerste kinderfeestje ooit. Ik vond haar enthousiasme mooi, maar tegelijkertijd ook heel verdrietig.”
Vorige week is Batstra begonnen aan het experiment, met het verjaardagsfeestje van haar zoon Max. Al zijn klasgenootjes waren uitgenodigd.

En dan nog zoiets: alle kinderen uit de klas uitnodigen? Dat kost een vermogen, of het is niet erg leuk door de financiële restricties die er gewoon altijd zijn. Of het huis is te klein, of de bowlingbaan te duur voor al die kinderen tegelijk. En dan zijn er ook nog veel plekken waar men zo’n grote groep niet graag heeft. Het is een bezopen idee, met heel goede intenties begonnen, maar desalniettemin volkomen bezopen.

Als klein aapje haatte ik het gros van mijn klasgenoten. Twee of drie ging nog wel – en gelukkig waren dat hetzelfde soort losers als ik. Maar van meer werd ik hysterisch. En blij dat we waren dat we die anderen een keertje niet er bij hadden: ik kan u het geluk maar moeilijk beschrijven als u het niet zelf zo hebt meegemaakt.

Maar ik vrees dat universitair hoofddocent orthopedagogiek Laura Batstra een zeer slecht geheugen heeft, of dat zij als kind zelf vrij populair was. Zodat ze nu haar schuldgevoelens afreageert op kinderen die daar geen behoefte aan hebben. Kunnen mensen als universitair hoofddocent orthopedagogiek Laura Batstra nu echt niet eens wat nuttigs gaan doen in plaats van mensen lastig te vallen met hun collectivistische ideologie? Gelukkig dat er nog steeds verstandige kinderen zijn, die hun recht op discriminatie nauwlettend bewaken:

En gelijk heeft ze. Die @LBatstra spoort niet.