Privacy is belangrijk. Maar er zijn uitzonderingen op elke regel, en dit is er eentje. De Autoriteit Persoonsgegevens begrijpt haar plek in de keten van logische organisatiegroei niet.

De Autoriteit Persoonsgegevens blijkt ook al zo’n club die voortdurend op het orgel gaat om haar eigen bestaansrecht te bewijzen.

Dan krijg je gevolgen als dit:

“Mensen mogen ons nog wel tippen, maar we kunnen niet meer doorvragen naar waar iets precies is gebeurd”, zegt woordvoerder Tanya Wijngaarden. “Alles wat mogelijk te herleiden is naar een persoon, mogen we niet meer opslaan.”

Want wat doet de Fraudehelpdesk eigenlijk? Het is een stichting van bezorgde burgers die onderzoek doet naar zaken waar de politie: niet aan toekomt / geen capabele mensen voor heeft / geen interesse voor heeft / geen prioriteit aan geeft. Prima, en nog veel goedkoper ook. En om de bokken van de schapen te scheiden moet je archieven aanleggen. Mag niet, zegt de Autoriteit Persoonsgegevens (AP). Gaat dit echt over privacy? De AP komt met ietwat misselijkmakend paternalistisch commentaar:

De woordvoerder noemt fraudebestrijding “ontzettend belangrijk”. “Daar zijn we niet tegen. Maar je moet dat wel goed motiveren.”

Gatver. Prioriteiten, mensen. De geur van neuzelende ambtenaren wordt verstikkend:

Volgens de Autoriteit Persoonsgegevens kon de Fraudehelpdesk niet duidelijk maken waarvoor de organisatie precies persoonsgegevens wilde verwerken, en waarom. “Ze hadden eigenlijk geen goed beeld van wat voor informatie ze nu eigenlijk precies verzamelden. En we hebben de afgelopen drie jaar voortdurend meegedacht over verbeteringen, maar daar hebben ze niet genoeg mee gedaan.”

De Fraudehelpdesk gaat niet in beroep, maar zal wel een nieuwe vergunning aanvragen. Wanneer is nog onbekend. In de tussentijd ligt het werk van de stichting stil, en gaat kennis van de actualiteit verloren.

Wat is nu eigenlijk het probleem? Dat je voor de correcte bestrijding van actuele, relatief nieuwe zaken volgens de Autoriteit Persoonsgegevens de tijd moet nemen om een mooie procedure te ontwerpen. Dat dat de deur wijd open zet voor dit type criminaliteit begrijpt de Autoriteit Persoonsgegevens niet, of wil het niet begrijpen. Zo lang de Fraudehelpdesk nergens opzichtig over de schreef gaat zul je dat moeten accepteren als je wilt dat er geen wachttijden ontstaan die deze criminaliteit – waarvan je als altijd nog maar moet afwachten wat rechters er sowieso mee doen – feitelijk de vrije hand geven.

De Autoriteit Persoonsgegevens denkt daar misschien anders over, maar in begintijden met veel cowboy-werk heb je voor effectieve handhaving posse’s en hulpsherriffs nodig. Oók in de privacy bescherming. Als de beschaving ook in die regionen oprukt is er tijd genoeg om een beschaafde bureaucratie de ruimte te geven. De Autoriteit Persoonsgegevens heeft eenvoudig haar prioriteiten niet op orde, en iemand zou ze dat duidelijk moeten maken.