Vandaag krijgt u van mij het bericht uit de wachtkamer dat u gisteren miste, omdat ik daar toen nog zat.

Dat ik in die wachtkamer zat was te danken aan het herstel van de planbare zorg. Mijn ziekenhuis had daar in december alvast een voorschot op genomen, door mij op te roepen voor een vijfjaarlijks onderzoek. Dat was gisteren, en ik ben zo gezond dat ze me per direct konden zeggen dat ze verwachtten me over vijf jaar weer te zien, maar niet eerder.

Als dat je in een preventief onderzoek naar eventuele darmkanker wordt gezegd, is het hoe dan ook een moment om gerust gesteld adem te halen. Ruim vijf jaar geleden overleed mijn jongere broer er op zijn 50e aan, en sindsdien wordt ik vijfjaarlijks getest.

Je doet het niet helemaal uit genoegen; het is een ietwat vervelend onderzoek, waarbij je vooraf via een reeks laxeermiddelen je darmen leeg moet maken om de onderzoekers de kans op een helder beeld te verschaffen. Op de ochtend van het onderzoek moest dat traject deels nog worden afgewerkt, waarna ik onder de douche dook, en een uurtje eerder dan nodig op weg ging. Met de gedachte mezelf na aankomst met de tijdschriften in de wachtkamer te vermeien.

Dat viel tegen: alle leesbare afleiding was uit de wachtkamer verdwenen. Gelukkig lag deze wachtkamer hoog genoeg in het gebouw dat ik eindeloos ver weg kon turen, en zo de tijd en mijn omgeving vergeten kon. Ook de machines van drinkbare versnaperingen waren afgesloten, wel stonden overal borden dat ik me aan de Corona-regels moest houden, opdat de bemensing van het ziekenhuis overeind zou blijven. Na een uurtje staren in het mistige niets werd ik opgehaald, en in een aparte ruimte gereed gemaakt voor het onderzoek.

Dat ging allemaal vlot. Drie keer herhalen wat ik allemaal niet had, en al opgeschreven en doorgegeven had hoorde er bij, maar stoorde niet. Je wordt aan een verzameling meetapparatuur gelegd alsof men op het punt staat een experimentele transplantatie uit te gaan voeren, Alles was er;

Je wordt in een lichte roes gebracht, de dokter praatte ter geruststeling wat over het vroege verscheiden van mijn broer, en ruim een half uur later werd ik weer terug gereden om uit die roes bij te komen, en een eerste boterham te nuttigen.

Vanwege die roes mag je verder de hele dag niet aan het verkeer deelnemen, zodat ik door een opgeroepen familielid uit de wachtkamer werd gehaald en naar huis begeleid. Thuis aangekomen werd ik over de drempel geduwd, en kon zo ietwat verdwaasd bij gaan zitten komen.

Maar van schrijven wilde het verder maar niet komen.