De houding van politieke partijen ten opzichte van mensenrechten wereldwijd kan op veel manieren functioneren als maatstaf. De nieuwe leider van de Partij van de Arbeid is dol op mensen in nood in het buitenland. Nederland is een klein land, dus er is per definitie veel nood in dat grote, onvolmaakte buitenland van ons.

De PvdA onder Lilianne Ploumen was een van de ondertekenaars van een motie die eist dat er geen vertegenwoordigers van de Nederlandse regering naar Qatar gaan wanneer Oranje daar in 2022 deelneemt aan het WK Voetbal. De motie is aangenomen door de Tweede Kamer. Eerder openden de grote trekkers ervan de morele aanval op Qatar: CU-leider Segers en D66’s bezige (bazige) wannabee (premier) Kaag riepen op tot een verdergaande boycot.

Dat laatste was interessant om twee redenen. Eens te meer bleek dat politici zich laten leiden (zwalken) door de media. De nominatie van Qatar voor #WK2022 was van het begin af omstreden.

Qatar is geen voetballand en kreeg het WK toegewezen als gevolg van corruptie bij wereld voetbalorganisatie FIFA

Lange tijd hoorden we onze politici, ook die van de DEUGENDE soort, hier niet of nauwelijks over. Of lag ook dát weer aan de media…? Hoe dan ook, een bericht van de onderzoeksjournalisten van de Britse The Guardian werd vorige week de trigger voor het deugend deel der natie.

Reden zijn de misstanden in Qatar bij de bouw van onder meer de stadions. Daarbij zijn al meer dan 6000 mensen omgekomen. Er is (…) sprake van ernstige uitbuiting van arbeidsmigranten. Salarissen zijn laag en worden vaak maandenlang niet uitbetaald

Eh… ja. Maar afgezien van een goede schatting van het totaal aantal dodelijke slachtoffers tot nu toe, wisten we al heel lang dat het goed mis was in Qatar. Incident na incident rond de megalomane stadionbouw onder de koperen ploert kwam in het nieuws. Blijkbaar werkten ze niet als de spreekwoordelijke druppel die de steen uitholt. Tot de Westerse wereld las over die 6000 doden. Veren of Lood maakte eerder gewag van 6500 doden, en deed de (eerste) politieke gevolgen van deze kleine genocide aan bod komen.

Tweede interessant gegeven is dat minstens twee mensenrechtenorganisaties, waaronder Amnesty International, de Nederlandse politiek hysterie verwijten. Oppervlakkig gezien lijkt dit de omgekeerde wereld. Immers, NGOs blaffen nogal eens en willen dat de politiek reageert door te bijten. Of het nu gaat om organisaties die zich specialiseren als waakhond op het gebied van human rights, rond het voedselvraagstuk, of clubs die de toestand in de wereld breder aanvliegen — tot het pushen van de noviteit “klimaatvluchteling” aan toe. Bijten staat niet te boek als diplomatiek. Dat zien we ook aan de reactie van demissionair minister Blok van Buitenlandse Zaken (zelfde departement als demissionair minister Kaag) op de roep om vernederende billenkoek voor de Qatari sjeiks.

Mensenrechtenorganisaties zien weinig in een boycot van het WK voetbal in Qatar. (…) ‘Arbeiders zijn daarmee niet geholpen (…) Het is nu beter om wel naar Qatar te gaan en druk uit te oefenen op de autoriteiten voor hervormingen (…) en de tijd dringt’

Laten we het erop houden dat in elk geval de timing aan het Binnenhof ongelukkig is. Lees: de Regentenpartij (dat zijn de huidige coalitiepartijen plus PvdA en GL) lijdt aan verkiezingskoorts, waarmee men beter in quarantaine zou gaan.

Waartoe is de PvdA op aarde?
Wat we in deze serie proberen over het voetlicht te brengen, is de selectiviteit van een politica als Lilianne Ploumen. Met haar als nieuwe leider van de PvdA rolt de partij van Asscheriaanse regen in de feministische drup. Meisjes en vrouwen zijn de dupe van patriarchaal beleid wereldwijd, en dat moeten we bestrijden, lijkt het motto van Ploumen. Niet zo vreemd als we haar CV langslopen. En er is ook niet álles mee mis. Alleen, waartoe is de PvdA op aarde? Als sociaaldemocratische partij in Nederland? Gaat het niet om de verheffing van de gewone man (v/m/gn)? Nee, allereerst diens belangen?

Over meisjes en vrouwen gesproken: hebben we Lilianne gehoord over Lale? Die noemde het in de Volkskrant  “teleurstellend dat er amper progressieven zijn die haar inzichten op waarde schatten”.

Links denkt: allochtonen hebben het al zwaar. Dus laten wij tegenwicht bieden aan de harde woorden van rechts en de loftrompet steken over de multiculturele samenleving. Maar geloof mij, daar bewijs je ons geen dienst mee. Durf te zeggen: jullie zien man en vrouw niet als gelijkwaardig, koranscholen staan integratie in de weg

Bent u daar nog, mevrouw Ploumen? Hebben we u gehoord over die dappere jongedame van Turkse afkomst, Lale Gül (23)? En zo ja, was dat indringend genoeg? Heeft Veren of Lood de ‘juiste’ ophef misschien even gemist? Of klopt het dat we vooral lazen dat Lale het grootste gedonder heeft gekregen binnen haar eigen familie, die qua mentaliteit is blijven hangen in Oost-Turkije…

Sinds haar 18e beschouwt Gül zichzelf als islamofoob. ‘Ik ben me zorgen gaan maken over de invloed van het geloof. Ik ken geen enkel islamitisch land waar het als homo, afvallige of feministische vrouw aangenaam leven is. Elke poging om de islam te moderniseren (…) wordt tegengewerkt’

Meisjes en vrouwen als de in Nederland geboren en opgegroeide Lale zijn van de eerste categorie waarvoor de Nederlandse Partij van de Arbeid in de bres moet springen. Dit is geen pleidooi om dan maar helemaal niet meer voor moslima’s op te komen — Gül is een afvallige moslima — want zoiets zou voor de PvdA teveel gevraagd zijn. Wat hier gemist wordt, is echter de wil om consistent te zijn, bias en hypocrisie uit te bannen. De balans lijkt volkomen zoek. Een vergelijking met de gang van Ayaan Hirsi Ali door de Nederlandse politiek dringt zich op. Na gevlucht te zijn uit Somalië wilde ze politiek actief worden en klopte eerst bij de PvdA aan. Dat vond ze logisch. De rest is geschiedenis.

Terug naar het buitenland. Ook op de keuze van leeddossiers waarop het PvdA-leiderschap ‘losgaat’, valt nog wel wat af te dingen. Juist omdát geen mens in z’n eentje de hele wereld op z’n nek kan nemen en de A in PvdA niet staat voor Atlas, is een minder selectieve verontwaardiging gepast. Dat we dit te weinig zien, is begrijpelijk en weinig fraai tegelijk. Over een aantal voorbeelden (o.a. Nigeria en Myanmar) gaat het een volgende keer. Bent u er dan nog, mevrouw Ploumen?

---

Het eerste deel in deze serie verscheen eerder hier.