Bedriegers
Bert Wagendorp van de Volkskrant meent dat Diederik Stapel en Lance Armstrong uitzonderingen zijn. Allebei uitzonderingen in hun eigen wereld, maar toch uitzonderingen en dat is niet zo. Armstrong was een goed georganiseerde bedrieger in een wereld van bedriegers en hij voerde met zijn maats een komedie op waarvan de meeste mensen best op de hoogte waren.
Die mensen deden alleen maar alsof niet. Die opwinding die er de laatste jaren geweest is over die zogenaamde onthullingen over Armstrong is dus ook weer bedriegerij. En dat de Rabobank nu ophoudt met zijn professionele wielerploeg is een puur commerciële beslissing. Natuurlijk wist ook de Rabobank dat er geslikt werd in het peloton. Wie niet?
Diederik Stapel is een beoefenaar van een frauduleuze wetenschap en dat weten de mensen die de krant lezen misschien wel niet, maar bijna iedereen die in de wetenschap werkzaam is weet het wel. Anders was het, zoals onderzoeker Levelt constateerde, onmogelijk geweest dat Stapel zo lang had kunnen wegkomen met zijn bedrog. En de sociologie staat niet alleen. Er zijn andere takken van wetenschap waar mensen niet in werken omdat ze nieuwsgierig zouden zijn, of bewondering hebben voor de fraaie samenhangen die er ontdekt kunnen worden, maar puur omdat ze er voor betaald worden. En beter betaald worden als ze met resultaten komen die hun opdrachtgevers bevallen.
Dat zijn de verkeerde incentives en daarom zou een overheid die aan eerlijke wetenschap hecht er ook voor moeten zorgen dat die verkeerde incentives geen rol kunnen spelen in wetenschap die haar keurmerk draagt. Het overheidskeurmerk heeft de wetenschap die op de door de overheid gefinancierde universiteiten wordt bedreven of bij instellingen die werken onder de auspiciën van de KNAW.
Eigenlijk zou een minister van Onderwijs of Wetenschap moeten aftreden als er zoiets als het Stapelbedrog aan het licht kwam. Niet omdat zij er persoonlijk iets aan had kunnen doen maar omdat een minister niet leven kan met dit soort bedrog in een instelling waar haar ministerie voor verantwoordelijk is.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Armstrong was niet alleen de beste bedrieger, hij was in alles de beste. Terecht wordt gezegd in het artikel, dat Armstrong een bedrieger was tussen bedriegers en dat dat door hoge heren bedriegers werd gedoogd. Armstrong was behalve in bedriegen ook de beste in zijn planning. Hij won dikwijls op dezelfde simpele manier. Hij trainde erop om met een klein verzet bergop te rijden. In beslissende bergetappes reed hij dan alleen of met een andere renner zoals Pantani op een klein verzet met voorsprong naar de top. Die voorsprong gaf hij vervolgens niet meer af. Hij was een meester in het analyseren van het moment supreme. Als dat er was greep hij zijn kans en bijna niemand begreep wat er gebeurd was. Stapel was een onnozelaar tussen andere onnozelaar, terwijl Armstrong de kampioen der kampioenen was en niet zoals stapel een simpele bedrieger..