BDS is een term die je in Nederland weinig tegenkomt, maar de effecten er van des te meer. Juist doordat het ongegeneerd haar gang kan gaan, wordt er door de mensen er achter vooruitgang geboekt in hun streven. En waar streven ze naar? De vernietiging van Israël.

De mensen achter BDS hebben ergens in hun leven het idee opgepikt dat de Israëlische behandeling van de Palestijnen een schandalige is. En als ik eerlijk ben, moet ik erkennen dat ik dat gevoel ergens ook wel eens heb gehad, zo’n jaar of tien terug. Het was het resultaat van een dagelijks bombardement van eenzijdige berichtgeving en verdraaide feiten die ieder verstandig mens op een bepaald moment aan het aarzelen brengt. En niet ieder verstandig mens besluit vervolgens tot een uitgebreide factcheck, want de tijd daarvoor ontbreekt geregeld. Zo dringt propaganda in ons dagelijks leven door. En zonder dat je er al te veel aandacht aan schenkt raak je volledig geïndoctrineerd. Daarvoor hoef je niets te doen, alleen maar dingen te laten – die welbeschouwd niet héél voor de hand liggend zijn als je de Nederlandse media als redelijk en objectief beschouwt.

Enfin, wie de Nederlandse media tegen het licht houdt, is dáárvan snel genezen. Maar dan nog is het een beestenboel om dagelijks alle geschoten bokken van de verkrachte schapen en geiten te scheiden.

Wat maakt die propaganda dan zo effectief? Het antwoord daarop is heel simpel: zij wordt zo goed als niet weersproken. Ook waanzin kan werkelijkheid worden, indien onvoldoende mensen zich er met kracht tegen verzetten. Dat geldt ook voor de BDS-beweging, die eerst en vooral actief is onder de oppervlakte. Zij beïnvloedt bij voorkeur de meningsvorming op universiteiten en hogescholen. Dat begint vaak al op de middelbare school, maar het zwaarste geschut wordt in het hoger onderwijs ingezet. Een universiteit als de VU is een broeinest van anti-Israëlische activiteiten, keurig verpakt als antizionisme. Dat antizionisme intussen zo ongeveer synoniem geworden is met antisemitisme beseft niet iedereen. Al kwam rapper Appa er deze week uitgebreid klagend over aan het woord in De Correspondent. Waarmee overigens overtuigend wordt geïllustreerd dat tegenspraak effectief is.

Dit is dan ook wat vanuit joodse hoek vaker zou moeten gebeuren. In plaats van stilletjes in een hoekje af te willen wachten tot het over waait, is de enige aanpak die van voorlichting: openbaar, uitgebreid en door mensen die weten waarover ze spreken. Want overwaaien zal iets als BDS niet. Maar door niets terug te zeggen, zien de studenten aan hogescholen et cetera dat er geen tegenkrachten worden ontplooid. Èn gaan zij er voetstoots van uit dat als iets niet weersproken wordt, het wel waar zal zijn. Zo simpel werkt propaganda nu eenmaal. Weliswaar is het zelden zinvol met een krijsende zeloot in debat te gaan, het is des te belangrijker om te tonen dat er elders wel degelijk op een normale manier over argumenten gesproken wordt.

Studenten zijn minder gek dan ze soms lijken, maar ze houden ook goed in de gaten wat om hen heen gebeurt. Als er slechts lezingen worden gegeven die slechts één kan van een zaak belichten, dan is wat hen betreft de kwestie beslist – óók als niemand dergelijke lezingen bezoekt. De aankondiging heeft dan volstaan. Het is daarom zinvol om eveneens lezingen te geven, ook als die weinig bezocht worden. Zolang de aankondigingen maar prominent te zien zijn, zullen de studenten die tot dan slechts enkelvoudige voorlichting langs zagen komen, begrijpen dat de zaak meer kanten heeft dan zij mogelijk dachten. Om een effectieve tegenkracht in het werk te roepen is dat vaak al voldoende basis