Gelijke geschiktheid bestaat niet. Toch is dat de illusie die de westerse maatschappij doordesemt, met de meest abjecte nonsens over gelijke kansen en wat niet al. Gelijke geschiktheid was de toverformule waarmee in Nederland sinds de jaren tachtig een voorrangsbeleid werd èn wordt gevoerd voor diverse veronderstelde achterstandsgroepen. Trump begint nu de afbraak er van in de USA.

Het was eergisteren groot nieuw op Foxnews, dus alle kans dat de Nederlandse correspondenten in de USA het hebben gemist:

The Trump Administration rescinds guidance that encouraged colleges to consider race during the admissions process; Garrett Tenney reports.

Oftewel: er wordt door de Amerikaanse overheid niet langer ‘geadviseerd’ om bij net-niet-gelijke geschiktheid – of wat daarvoor door gaat – liever geen Aziatische, Kaukasische of joodse studenten toe te laten, ten faveure van zwarte of Latino-studenten. De guidelines van de regering-Obama gingen verder dan wettelijke regelingen voorschreven, en hoewel ze geen kracht van wet hadden, neigden universiteiten er toe zich te conformeren aan de wensen van de overheid.

Dit zal de discussie tussen hen die vinden dat de samenstelling van studentenpopulaties de samenstelling van de bevolking moet reflecteren, en zij die vinden dat de besten moeten kunnen studeren, opnieuw aanwakkeren. De maatregel van Obama werd gezien als in de eerste plaats gericht tegen een buitenproportionele vertegenwoordiging van studenten van Aziatische komaf. Want ook bij gelijke intellectuele geschiktheid blijken deze mensen door een betere discipline in hun werk verder te komen dan andere groepen.

Is dit politiek gemotiveerd? Dat is absoluut zeker. Want de Democratische partij maakte goede sier met de maatregel, en creëerde met de dankbare begunstigden prompt politieke actiegroepjes op universiteiten. Zodat de Republikeinse Partij er belang bij heeft deze zaak terug te draaien, omdat hun achterban zich hierdoor achtergesteld voelde. Maar de echte vraag dient te zijn waarmee de maatschappij het best gediend is.

Mag je positieve actie voeren voor achtergestelde groepen? Mij lijkt dat niet onredelijk, maar het probleem is dat als je het al te hard adverteert, het allen die er wellicht mede van profiteren in een achterstandspositie manoeuvreert. Als slechts 10% van een deelpopulatie studenten er baat bij had (laten we zeggen: 9 van de 90 Latino’s in een bepaalde jaargang mocht naar een universiteit vanwege Affirmative Action), dan wordt die hele groep beschouwt als begunstigden van dat beleid. En als je bekend maakt wie er precies profiteerden, dan staat op die mensen de schijnwerper wel heel onbarmhartig.

In Nederland hadden we afgelopen dagen weer wat ellende met examenfraude. Niet alleen die rare geschiedenis met het VMBO in Maastricht, maar ook vier docenten in Rijswijk (direct ontslagen) die een deel van hun herexamenkandidaten fouten lieten verbeteren in al gemaakte examens. Vroeger hoorde je daar nooit over, sinds een jaar of tien is het schering en inslag, want als het percentage niet-Nederlanders dat geen diploma haalt te laag uitvalt zijn de rapen gaar. Alsof diploma’s zaligmakend zijn (ik heb er heel veel, en zie wat ik doe). En alsof dat de waarde van een diploma niet vermindert.

Beleid als Affirmative Action kan alleen werken als het matig en in stilte wordt gevoerd. Als je er een politiek propagandamiddel van maakt is het nog slechts dat: politieke agitprop. Dat is blijkbaar te lastig voor de overheid, maar doe het dan niet. Er is al teveel maatschappelijke onrust.