Gisteravond had Nieuwsuur een video-interview met Julian Assange, oprichter en leider van WikiLeaks. Dat was interessant, want het liet iets zien dat tot nog toe onder water bleef.

Wat over Julian Assange en de gelekte mails tot nog toe weinig of niet wordt genoemd, is dat Assange een man is die met een – mijns inziens begrijpelijke – wrok tegen Obama en Clinton door het leven gaat. Hij zit sinds een paar jaar in de ambassade van Ecuador in Londen, waarheen hij vluchtte nadat het UK hem wilde uitleveren aan Zweden. De achtergronden van dat uitleveringsverzoek zijn ietwat duister, al is het maar vanwege het opmerkelijke fanatisme waarmee zowel Zweden als het UK achter hem aangingen na een onderzoek naar verkrachting dat op zijn minst ietwat schemerige kantjes heeft. Ik heb het niet bij de hand, maar ben er een paar jaar terug ingedoken, en het verhaal overtuigde me niet. Dat Assange vreest na uitlevering binnen de kortste tijd door Zweden aan de USA te worden uitgeleverd lijkt me al een stuk plausibeler verhaal, alles overziende.

Dit maakt deel uit van een politiek die sterk verbonden is met die van Obama’s eerste termijn, en Hillary Clinton (HRC) en het State Department. Dat Assange wrokkig is over de manier waarop men probeert hem te fnuiken, soit. Maar Assange heeft WikiLeaks, en dat geeft macht. En zowel tijd als gelegenheid achter zowel Clinton (als mogelijk toekomstig president) en Obama (voornamelijk zijn nalatenschap) aan te gaan. Dat is wat we nu gebeuren zien, en waarop Eelco Bosch van Rosenthal gisteren bij Nieuwsuur onvoldoende was voorbereid:

Assange doesn't reveal the source behind the DNC emails, but does bring up the murder of DNC staffer Seth Rich. pic.twitter.com/hgZFySug8k

— Nieuwsuur (@Nieuwsuur) August 9, 2016

Een heel vergelijkbaar interview gaf Assange eerder aan de Amerikaanse talkshowhost Bill Maher. Maher wilde Assange in het interview aanvallen op zijn politieke doelen, maar dat pakte iets anders uit. In een paar woorden draaide Assange de rollen om, en zat Maher in de beklaagdenbank als herkenbaar Clinton-supporter. Niet verboden natuurlijk, maar de suggestie was gewekt dat er meer achter zat, en dat het allemaal met elkaar verbonden is. In het geval van Maher waarschijnlijk ook nog terecht.

Precies dezelfde aanpak van het vraaggesprek zien we terug bij Nieuwsuur. De geïnterviewde is beter voorbereid dan de interviewer. Assange vermijdt een vraag door acuut over iets anders te beginnen met een frontale aanval die veel interessanter is, waardoor de oorspronkelijke vraag uit zicht verdwijnt. Ondanks alles, met een pertinent maar lichtelijk prematuur verhaal over een vermoorde Democratische medewerker. Waarvan de twee meest opmerkelijke feiten tot op heden zijn, dat de man op straat in een nette buurt is vermoord zonder dat zijn waardevolle spullen zijn weggenomen (wat een roofmoord onwaarschijnlijk maakt) en dat de man waarschijnlijk toegang had tot de mails die werden gelekt. Dat Assange meldt dat zijn bronnen zenuwachtig worden van zo’n gebeurtenis betekent niet dat daar reden voor is. Amerikaanse politieke sites die er over spreken zijn zeer terughoudend, en een Watergate zal het niet worden.

Dat laatste overigens omdat de tijd daarvoor inderdaad voorbij lijkt. Wat dat betreft heeft Assange met zijn kruistocht voor meer openheid zeker een punt, en een punt dat voortdurend wordt bevestigd als je ziet waarmee WikiLeaks van tijd tot tijd op tafel komt.

Dat neemt niet weg dat Assange met heel beperkte middelen (bovendien nog steeds opgesloten in die ambassade in Ecuador, weet u nog?) verbazingwekkend veel invloed blijkt te kunnen uitoefenen. En hij heeft reden om wrokkig te zijn tegenover Clinton. Dat hij niet zo hard achter Trump aan gaat kun je verklaren met dat Trump vrij open is over wat hij uitvoert en vindt. Geregeld té open. Maar dat maakt hem een minder interessant doelwit voor Assange – afgezien van de andere hierboven genoemde redenen dus. Clinton staat nog een aantal heel onplezierige verrassingen te wachten als we Assange moeten geloven, en hij lijkt een strategie te hebben uitgestippeld om maximale schade aan HRC toe te brengen. Maar hij heeft er dan ook alle tijd voor.