De cijfers over de asielmigratie maskeren onrustbarende tendensen. Zo is “onbegeleide minderjarigen” een begrip dat op de schop moet.

Het lijkt beter te gaan met de asielmigratie. Of dat klopt is overigens verre van zeker; blije verhalen over een succesvoller uitzettings- c.q. repatriëringsbeleid ontbreken, en in Nederland weet je het dan al wel. En laten we niet vergeten dat een hysterisch angstige elite over ruim drie weken opnieuw verkiezingen in de ogen kijken moet. De staatsorganen en hun angehauchten kennen hun plicht: never mention the war, as long as it goes badly.

Fors minder asielzoekers krijgen status, las ik vorige week elders. Reden voor vreugde? Eigenlijk niet:

Nederland heeft vorig jaar 4795 mensen asiel of een andere beschermde status toegekend. Het ging vooral om vluchtelingen uit Syrië (1620), Eritrea (535), en Iraniërs (450). Het aantal toekenningen is een forse daling vergeleken met de 9090 in 2017 en de bijna 22.000 in 2016.
Volgens VluchtelingenWerk Nederland wil de daling niet automatisch zeggen dat er minder asielzoekers naar ons land zijn gekomen. De organisatie denkt eerder dat de daling is toe te schrijven aan de achterstanden bij de immigratiedienst IND. Asielzoekers moeten tot anderhalf jaar wachten tot hun asielaanvraag in behandeling wordt genomen.

En het werd te duur, te lang wachten kost ons – door onze eigen regels – ook geld.

,,Daarnaast geeft de IND voorrang aan asielzoekers uit veilige landen en zijn ook asielzoekers van wie het asielverzoek door een ander Europees land moet worden behandeld, eerder aan de beurt”, zegt VluchtelingenWerk.

Om vervolgens sneller te kunnen worden uitgezet of gerepatrieerd, is de achterliggende gedachte. En wie weet gaan ze wel een landje verder? Want juichverhalen over succesvol vertrekken blijven alsmaar uit. En een reeks van clubjes helpt deze mensen “onderduiken”. We are here krijg je dan, een bende struikrovers die vanuit vers gekraakte panden Amsterdam onveilig maken. Als ze maar lang genoeg jengelen krijgen de slechtste en voorbeeld alsnog een verblijfsvergunning.

Dat de verhalen niet deugen zie je als je terug zoekt op berichtjes over asielmigratie. Plotseling werd 2015 het ijkjaar (Merkel die de grenzen open zette), en sindsdien gaat het beter. Hah! Alsof het veel slechter kom dan toen. Toch wordt ook daaraan gewerkt. Want er duiken steeds meer onbegeleide minderjarigen op. Wat was dat oorspronkelijk? Het beeld van een verweesd kind dat al haar familie is kwijtgeraakt en als door een wonder zelf nog levend rondzwerft zit in ons hoofd gebeiteld. De realiteit is anders. Het gaat om meutes jongvolwassenen in leeftijden die in onze cultuur als kind worden beschouwd (hoewel bijna-volwassen correcter is). maar die afkomstig zijn uit culturen waarin je vanaf je 16e al een volwaardige plek in de maatschappij kunt hebben. En dan ben je echt geen kind meer, maar dat willen hulporganisaties niet weten, want kind, dus zielig. Alsof elke minderjarige nog een kind is.

En het is een verdienmodel, ook dat.

In Nederland hebben vorig jaar 1225 minderjarigen zonder begeleiding van een ouder of andere meerderjarige, asiel aangevraagd. Dat zijn er 45 meer dan in 2017, blijkt uit cijfers van het Europees statistiekbureau Eurostat.

Onbegeleide minderjarigen als begrip is een valkuil voor ons beleid. Door Nederlandse/West-Europese normen toe te passen op Afrikanen en Arabieren die in de eigen omgeving al als volwassen worden beschouwd wordt een aanzuigende werking gecreëerd. Dat spanningsveld kan alleen maar toenemen, en hiervoor moet preventieve aandacht komen. Het zieligheidselement moet worden ondervangen door aandacht te vragen voor de werkelijkheid vanuit het perspectief van deze mensen. Al kun je er vergif op innemen dat de staatsomroep direct tegengas geven gaat zodra iemand daar een begin mee maken zou.