Studenten die een ingewikkeld apparaat bouwen om bejaarden ter wille te zijn zodat die contact kunnen houden met hun familie. een soort App-o-foon, al noemen ze het zelf een appeenoma.

Het klinkt prachtig, en het is best mooi. Het is ook een typische studentenoplossing, veel techniek en zo. Leerzaam ook, dus:

Studenten van de Universiteit Twente komen al jaren regelmatig op bezoek in verzorgingshuis De Posten, om ervaring op te doen en omdat ze willen weten hoe ze hun technische kennis het best in kunnen zetten voor ouderen.
(..)
En zo ontstond een machine: ‘appeenoma’, heet die.
Het werkt zo: een jongere stuurt een appje aan een oudere, bijvoorbeeld “oma, kan ik langskomen?”. Probleem is dat oma geen mobiele telefoon heeft of niet kan appen. Het appje van de jongere komt nu niet bij oma, maar in de appeenoma-machine terecht. Die machine staat in een ouderwets houten kastje, en aan de buitenkant hangt een brievenbus.
(..)
Het apparaat schrijft netjes uit wat de jongere heeft geappt, en ‘spuugt’ vervolgens een briefje met de tekst uit. Oma leest het briefje, en om te antwoorden schrijft ze met de hand “Ja hoor, je bent van harte welkom” op een kaartje, en duwt dat antwoord in het apparaat. Vervolgens leest de jongere dat als appje van oma op zijn telefoon.

Het is prachtig. Het verhaal van de NOS duikt nog veel verder in de techniek en haar huidige tekortkomingen vanwege geldgebrek (en tijdgebrek van de studenten). Maar ze vergeten één vraag te stellen:

Waarom bellen die familieleden de ouderen niet gewoon op?

Want als ze appen met hun telefoon, dan moet een kort belletje ook kunnen.

Weer een niet-bestaand probleem opgelost. Bedank mij niet persoonlijk, doneer die oudjes liever een tros bananen, zodat ze weten wie ze kunnen bedanken.