Het is niet onplezierig te moeten constateren dat ongeveer een dag nadat je iets opgeschreven hebt, de wereld het idee begint te volgen.

Donderdag schreef ik, dat het me niet vreemd zou lijken dat als zowel Trump als Bernie Sanders de nominatie van respectievelijk de Republikeinse en de Democratische partij winnen, er iets zou kunnen gebeuren aan de Democratische kant in de vorm van een nieuwe kandidaat. Dat lijkt nu inderdaad te gaan gebeuren in de persoon van Michael Bloomberg, die niet alleen rijker is dan Donald Trump, maar bovendien een Democraat met veel bestuurlijke ervaring als (Democratisch) burgemeester van New York.

Dit weekend kwam naar buiten dat Bloomberg in het geschetste geval overweegt als onafhankelijk kandidaat mee te doen. Hij zou daarvoor al de eerste stappen hebben gezet.

Bloomberg is een kandidaat die zichzelf financieel bedruipen kan, maar ook een herkenbare estabishmentfiguur aan Democratische zijde. Dat hij kansrijker zal zijn dan Bernie Sanders staat buiten kijf, maar Hillary Clinton was voor hem een in eerste instantie onoverkomelijke tegenstander. Zodat hij zich niet meldde voor de nominatie, en dus formeel niet op het Democratische ticket verschijnen zal. Echter, naar verluidt maakt Bloomberg zich zorgen over de effecten van de campagne van Sanders, die Clinton verder naar ‘links’ trekt dan hij wenselijk acht.

Dan doemt de vraag op, hoe kansrijk een dergelijke kandidatuur zou zijn?

Kansrijk, zo op het eerste gezicht. Bloomberg is geen Ross Perot, maar wel een onafhankelijke geest die een goed bestuurder is gebleken. Dat zou voldoende kunnen zijn om tenminste een deel van de Democratische activisten naar hem te doen overlopen als Sanders de officiële kandidaat van de Democraten zou worden. Dat zou dan wel neerkomen op een stevige scheuring van de Denocratische partij, maar dat is in de geschiedenis van de USA wel vaker voorgekomen. Voor Bloomberg is dat van later zorg.

Nu Clinton steeds verder in de problemen raakt, zowel wat betreft de bedreiging van Sanders als de juridische kant van de afhandeling van haar fouten als minister van Buitenlandse Zaken, is het voor de middenkrachten in Amerika wellicht geruststellend te kunnen kiezen voor eem ervaren bestuurder. Waarbij het te bezien blijft of hij in staat zal zijn in zijn eentje de geoliede machine van de Republikeinse partij te verslaan. Als Trump er in zou slagen de Republikeinen achter zich te verenigen, blijft hij de favoriet. En zal in zo’n geval zelfs een erg moelijk te kloppen favoriet worden.

Of het media-imperium van Bloomberg opgewassen zal blijken tegen de bestaande politieke netwerken wordt dan minstens zo’n belangrijk deel van de race. Maar als dat doorslaggevend zou kunnen zijn, was Clinton ook nog steeds volledig verkiesbaar geweest.

De komende twee maanden zullen interessant worden wat betreft de manoeuvres die we zullen zien.