Volledig genegeerd door de Nederlandse MSM verscheen in het Verenigd Koninkrijk een klein berichtje in de Daily Mail over de Race Relations Act 2000, die kort door de bocht geformuleerd voorschrijft hoe om te gaan met racisme.

Een hoge adviseur van de Londense burgemeester Boris Johnson, Munira Mirza, vertelt daarin dat scholen verplicht zijn om ook zeer jonge kinderen te rapporteren als zij een uitspraak doen die kan worden aangemerkt als racistisch. Tussen 2002 en 2009 zijn op die manier 280.000 kinderen gerapporteerd. Meer dan een kwart miljoen!

Munira Mirza:

‘The more we seek to measure racism, the more it seems to grow.

Teachers are now required to report incidents of racist abuse among children as young as three to local authorities, resulting in a massive increase of cases and reinforcing the perception that we need an army of experts to manage race relations from cradle to grave.

Does this heightened awareness of racism help to stamp it out? Quite the opposite. It creates a climate of suspicion and anxiety.’

Vanaf de rijpe leeftijd van drie jaar worden kinderen dus al gerapporteerd.

Gaat dit nog over racisme? Het lijkt me heel dubieus. Kinderen observeren veel directer dan volwassenen, die geacht worden te beseffen wat wel en niet sociaal acceptabel is. het is juist de ongekunsteldheid van jonge kinderen die hier wordt gerapporteerd.

Het werd me deze week nog eens extra onder de neus gewreven door mijn dochter van zeven, die een van haar nieuwe buurjongetjes ter onderscheiding omschreef als ‘bruin’. Adequaat. Hij was bruin, en ze zij het zonder nadruk, maar simpelweg als aanduiding. Ze vond hem ook gewoon aardig, en sprak enthousiast over het spel dat ze hadden gespeeld.
Als ze het kind had omschreven als een achterlijke autist had ik dat minder fijn gevonden. Overigens was dat evenmin te ontkennen geweest, het kind in kwestie is een niet al te zwaar geval dat dagelijks een gespecialiseerd dagverblijf bezoekt. Maar dat kwam niet in haar op, ze neigt er naar het goede in mensen te zien.

In mijn eigen jeugd kreeg iemand met rood haar al snel de aanduiding Rooie. Ik herinner me een jongen van wie zo rond de puberteit de verkleuring al zo ver ingezet was, dat je het eigenlijk niet meer zag. Maar oude bekenden begroeten hem tot op de huidige dag steevast nog met ‘Rooie’, terwijl hij zelfs al aardig kaal begint te worden. Er waren bijnamen die me minder plezier zouden geven.

Door de nadruk te leggen op bepaalde termen en er een taboe omheen te creëren is niemand geholpen, óók de kinderen die een bepaalde bijnaam krijgen niet. Kwalificaties worden pas beledigend als ze als zodanig bedoeld zijn, en dat maakt het onmogelijk om dit soort zaken tegen te gaan. Als mensen de intentie hebben om te kwetsen is er altijd wel een term beschikbaar die een stigma draagt, of krijgt.

Focussen op bepaalde woorden, termen of kwalificaties is zinloos, en bovendien contraproductief. In onschuld gegeven benamingen krijgen door ingrijpen van geschokte ouders een veel zwaardere lading dan gerechtvaardigd is. Ze reflecteren eerder de eigen interpretatie en de gevoelens van de ouders, dan dat van de kinderen.

Kinderen moet je daarmee niet belasten. Taal is een stuk gereedschap. Net zo min als je messen kunt verbieden omdat het mogelijk is er iemand mee te doden of verwonden, is het verbieden van in onschuld gegeven kwalificaties zinvol.

Er komen altijd weer andere termen, al dan niet eufemistisch, terwijl het de lading en intentie zijn die de mate van kwetsendheid bepalen. Dat geldt niet alleen voor het geven van een benaming, maar ook voor hoe de benaamde er zelf mee omgaat. Benadrukken dat bepaalde termen niet gebruikt mogen worden is stigmatiserender voor een persoon of groep dan het op zijn beloop laten. Laat die kinderen gewoon spelen.