Het was onvermijdelijk vrees ik, maar zelfs de ietwat ingetogen New York Review of Books heeft zich nu geschaard in het rijtje hysterische vingerwapperaars naar president Trump.

Het brisante hiervan is dat de auteur van de beschuldiging dat het Amerikaanse ingrijpen in het MO onder het bewind van Trump veel bruter geworden is, niet lijkt te beseffen dat dit vooral een uitvloeisel is van de Amerikaanse politiek van Obama in de regio. En dan hebben we het beiden niet alleen over Syrië of Irak, maar vooral over Jemen. In The new Brutality gaat hij te keer tegen de bruutheid waarmee de regering-Trump te werk gaat. Maar niet alleen is deze oorlog gestart met goedkeuring van Obama om Iran buiten de deur te houden in Jemen (zie ook hier), maar er speelt nog iets anders van belang:

Met andere woorden: Mosul wordt gewoon – zoals voorspeld – het volgende Aleppo. Dat men nu Trump de schuld kan geven verandert daar niets aan. Bovendien is het een oorlog waarvan iedereen vindt dat die gewonnen dient te worden om IS uit te schakelen. Dit zijn helaas de consequenties, wegkijken of iemand anders de schuld geven verandert niets aan de feiten.

Waarover je wel wat zeggen kunt is dat Trump lijkt te overwegen dieper betrokken te raken in Jemen. Misschien niet erg slim, maar dit is het soort oorlog waaruit je je niet zonder consequenties kunt terugtrekken. Klaagde Obama niet al dat hij zich niet onttrekken kon aan wat zijn voorganger Bush was gestart? Dit is van hetzelfde laken een pak, maar dan met Obama als startende president. Diens minister van Defensie Ash Carter ziet dan ook geen enkel verschil tussen de aanpak van Trump en Obama van de situatie in het MO.

Aan het einde van de dag verschillen ze weinig: alleen hun behandeling in de pers verschilt. Obama was misschien geen goede president, maar het was wel onze president, lijken de Amerikaanse MSM Rob Oudkerk te parafraseren. Een bijzonder pijnlijke conclusie, welbeschouwd. Maar daarom niet minder waar.