Als je een rolmodel wilt voor maatschappelijk afvallig zijn, dan zijn weinigen geschikter dan Joram van Klaveren. In veel opzichten.

Dat was overigens niet mijn eerste gedachte toen ik het nieuws van zijn bekering tot de islam zojuist vernam. Ik moest eerst denken aan Geert Wilders, die Van Klaveren ooit voorstelde als serieus kandidaat voor het burgemeesterschap van Almere. Van de kant van de PVV verwacht ik daarom slechts diepe stilte. Het gekraai van Kuzu dat binnenkort komt, daar komen we met zijn allen wel overheen.

Toch, bij het lezen van wat de NOS er over schreef (ineens met gepaste eerbied, als het over bekeerlingen van de islam gaat) schudt je onwillekeurig het hoofd. Via een protestants-christelijke opvoeding overstappen naar het uiterste liberalisme dat VNL voorstond was al een grote stap, en de hersentjes bleven malen. De logica dat je eindigt bij een ideologie waarbinnen alles al is bepaald en geregeld heeft dan een zekere onontkoombaarheid. Als denken te moeilijk blijkt kan de islam een uitweg bieden.

En wanneer kwam Van Klaveren tot het inzicht dat de islam het helemaal voor hem worden ging? Toen hij zich er toe zette zijn gedachten tegen de islam op papier te zetten om die te bekritiseren. Het piepte, het kraakte en toen begaf het hele mechaniek het. Het had Mein Kampf (es war Sein Kampf) kunnen worden, of de ExtreemLinkse terrorismemonitor. Maar tja, het is de islam geworden.

Voor Van Klaveren resteert slechts mijn medelijden. Hij heeft zijn best willen doen, en eindigt nu met zijn achterste in de lucht in de hoop dat zijn nieuwe god zich over hem ontfermen zal. Dat de kuddegeest zich hem genadig betonen mag. Na de afwijzing door de kudde der Deugers, resteerde inderdaad weinig anders dan de islam.

Daarom mogen al die dominees met hun zondagse zedenpreken over verloren zonen en gods vergiffenis zich dit persoonlijk aantrekken.