Er zijn zaken die na gedane bewerkingen niet eenvoudig meer kunnen worden teruggebracht naar het uitgangspunt. Als het resultaat van de gedane bewerking niet bevalt is daarom de enige gezonde aanpak: uithuilen, afbreken en met iets anders opnieuw beginnen. Hoeveel hartzeer dat ook kosten kan.

Om iets weer hanteerbaar te maken voor nuttig volstaat het vaak niet om wijzigingen aan te brengen. een oud bankgebouw midden in Amsterdam werd daarom tot het skelet teruggebracht alvorens er een nieuw appartementencomplex omheen te bouwen. Natuurlijk had men het gebouw kunnen renoveren en aanpassen, maar had dat een beter resultaat opgeleverd? Vaak niet, op tijd je verlies nemen is economisch belangrijk. Bedrijfskundigen hanteren hiervoor ook wel het begrip ‘sunk costs’, hetgeen u interpreteren moet als de noodzaak eerst te bekijken wat vanuit de gegeven situatie vereist is om een bepaald resultaat te bereiken, zonder u te bekreunen om de kosten die een deel van het project al heeft gekost.

Zo bezien is het de hoogste tijd om de EU te ontmantelen – volledig – en aan de diverse staten over te laten welke overeenkomsten hen als dienstig voor ogen staan, en welke men niet nodig heeft, of contraproductief werken. Dat er in het verleden veeltijd en moiete in gestoken is, is niet relevant. Waar het om gaat is dat hervormen meer moeite en kosten met zich brengen zal dan opnieuw beginnen. Want elke herziening in het kader van een ‘hervormde EU’ zal met zich meebrengen dat de apparatchiks die er bij betrokken worden, hun eigen petprojects zullen verdedigen tegen het algemeen belang. Omdat te vermijden is een volledige ontmantelingvan de EU als begin onvermijdelijk – en een volledig ontslag voor de gehele bijbehorende bureaucratie evenzeer.

Een ander maar vergelijkbaar punt punt dat U vandaag op deze site behandeld ziet, is die van het Roma-probleem. Hannibal schrijft:

Dit is een gevalletje koeltoer waarmee wij niet om kunnen gaan. Nederland gaat nu proberen deze kinderen in een gesloten inrichting te heropvoeden. Succes! Maar aangezien de oudste al 15 is, wat bij zigeunermeisjes betekent dat de huwbare leeftijd al is gepasseerd, lijkt de kans op succes miniem.

En laat dat een stukje verder volgen door de conclusie:

Maar gaan we nu ieder kind dat geboren wordt uit Roma-ouders direct in een gesloten instelling onderbrengen? Nee, natuurlijk niet. En aangezien dat de enige kans op succes is, is dit hierboven met fanfare aangekondigde nieuwe beleid een doodgeboren kindje.

Ook dit is herkenbaar als een typische poging oud beleid op een nieuwe leest geschoeid voort te zetten. Evenzeer kansloos als de vorige aanpak, maar o zo vol goede bedoelingen.

Een rigoureuze aanpak van vernietiging (zo voelt het althans vaak) is in een niet gering aantal gevallen te verkiezen boven gemorrel in de marge. Het is treurig dat dat de nieuwe overheidsmanagers niet is bijgebracht toen men besloot hen marktconforme lonen te gaan betalen. Besluiten, die nooit zonder risico’s zijn, maar eigenlijk mee moeten worden gewogen zijn nu eenmaal niet populair. Maar wie het nalaat is geen manager maar een prutser.

Dat dat óók op sociaal gebied soms onontkoombaar is, zou door goede politici moeten worden beseft. Maar ja, wie daar conclusies aan verbindt, opent meestal de sluizen voor de volgende emopolitieke jankaanval. En de staat, zij modderde voort.