De Algemene Politieke Beschouwingen (ABP) begonnen met een waarlijk islamdebat. Dóórdenken is er echter nog steeds niet bij.

Geert Wilders mocht het begrotingsdebat aftrappen. In het belangrijkste deel van zijn betoog stelde hij voor de islam aan banden te leggen omdat die een grote bedreiging van de vrijheid zou vormen.

Wilders maakte er werk van. Hij liet zien dat de vrijheid in alle islamitische landen ver achter bleef bij wat we in Nederland gewend zijn. Hij voorspelde dat wanneer er geen maatregelen zouden worden genomen er door de toenemende islamisering de vrijheid in Nederland onder druk komt te staan.

Geert Wilders heeft een punt. Al veertien jaar leeft hij met persoonlijke bewaking omdat er vanuit de islam een fatwa tegen hem is uitgesproken, die hem van zijn vrijheid berooft. Het is een van de wegen waarlangs de islam de vrijheid van meningsuiting onderdrukt als die mening haar niet welgevallig is.

Kuzu valt Wilders aan
Kuzu was de eerste die naar de interruptiemicrofoon snelde om Wilders de oren te wassen. “U pleit voor vrijheid door die vrijheid te onderdrukken”.

Kuzu is geen echte volksvertegenwoordiger. Hij is een belangenbehartiger. Hij ging niet in op het sombere verhaal van Wilders over de islam. Hij pleitte indirect voor een vrijheid die ook onwenselijke uitingen en strevingen van de islam omvat omdat dit tot de gewetensvrijheid en godsdienstvrijheid behoort. Hij pleitte indirect voor ruim baan voor de islam.

Eigenlijk een idioot debat. Ons strafrecht keert zich tegen allerlei laakbare daden die voor de vrijheid en veiligheid van anderen een gevaar zijn gebleken. Het debat zou dan ook niet moeten gaan over vrijheid op zich, maar over de vraag of de islam werkelijk een bedreiging vormt. Het is een debat dat tot op vandaag in de Tweede Kamer wordt ontweken.

Segers snelt Kuzu te hulp
Segers viel Wilders aan door artikel 23 van de Grondwet in het geding te brengen dat de (religieuze) vrijheid van onderwijs regelt. En daarmee kwam het knelpunt aan het licht dat er geen middelen zijn om de onwenselijke uitbreiding van islamitisch onderwijs tegen te houden. De christelijke partijen bewaken de vrijheid van onderwijs en verzetten zich niet tegen islamitisch onderwijs omdat ze daarmee ook hun eigen vrijheid ter discussie stellen. Ze zijn doodsbang dat het kind met het badwater wordt weggegooid.

Christelijke partijen hinderpaal bij het aanpakken van islamitisch onderwijs
In Nederland zullen zich niet veel mensen zich echt zorgen maken over het bestaan van christelijk onderwijs. Dat geldt niet voor het islamitisch onderwijs waarvan men vreest dat het scholieren vervreemdt van de Nederlandse waarden en normen. Die vrees, zo bleek, bestond ook bij de SGP bij monde van hun woordvoerder Van der Staaij. Maar ook hij ging niet zo ver om de vrijheid van onderwijs ter discussie te stellen. De vele voorstanders van Openbaar Onderwijs als enige vorm van onderwijs zijn breed in de Tweede Kamer aanwezig. Naar schatting vormen ze zelfs een meerderheid. Ze lieten zich bij dit debat niet horen om een punt te maken. De wens van de christelijke partijen om de vrijheid van onderwijs te behouden wordt gesteund door alle kabinetten waarin christelijke partijen deelnemen. Alleen de paarse kabinetten (1994-2002) waaraan de christelijke partijen niet deelnamen spraken hun voorkeur uit voor openbaar onderwijs.

Alles overwegende kan in dit verband worden geconcludeerd dat de christelijke partijen uit eigen belang schuldig zijn aan het voortbestaan van islamitisch onderwijs en ten onrechte de aanspraken van DENK steunen. Hoogste tijd voor een Kamerdebat over de vraag in hoeverre de islam en islamitisch onderwijs nu en in de toekomst een bedreiging voor de vrijheid vormt. Zo lang dat niet gebeurt wordt de olifant in de Kamer genegeerd en wordt DENK toegestaan om met hulp van Nederlandse vrijheden vanuit een eigen agenda belangen te behartigen die strijdig zijn met de belangen van Nederland.

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek