Gisteren had de Tweede Kamer de Palestijnse leider Abbas op bezoek. Die werd binnengehaald alsof hij een staatshoofd van belang is. Er is veel meer af te dingen op Abbas – en waarom dat niet gebeurt is een onderwerp op zichzelf.

Dit soort bezoeken kent een hoog ritueel gehalte, en daarin werd niemand teleurgesteld. De Nederlandse Kamerleden wilden graag dat Abbas verklaarde een enorm vredelievend en open persoon te zijn. Want in een democratie als de onze worden politici niet graag geassocieerd met een lokale struikrover die zijn bende nauwelijks onder controle weet te houden.

Daarom was het maar goed dat Abbas verzocht de bijeenkomst besloten te houden – voor onze politici. Want aangezien de man inderdaad een slecht functionerende aanvoerder van een bende struikrovers en stiletto-moordenaars is, willen onze politici liever niet dat iemand de vraag gaat stellen waarom de EU (en Nederland dus mede) jaarlijks 70 miljoen euro overmaakt aan de Palestijnse Autoriteit. Dat die Palestijnse Autoriteit voor deze Abbas dan ook nog een paleis van 13 miljoen bouwt, wil al helemaal niemand weten.

En in beslotenheid weigert Abbas eveneens om het Palestijnse geweld te veroordelen. Stel je eens voor dat naar buiten zou komen dat hij dat wel had gedaan! Hij heeft al zo weinig gezag over zijn stiletto-moordenaars, nietwaar? Het bleek goed ingeschat, aangezien ook naar buiten kwam wat hij niet had gezegd. Voordewind in het RD:

„Hij blijft in dubbele woorden spreken. Hij zegt dat hij over het algemeen het geweld veroordeelt, maar hij vraagt ook begrip voor de jongeren, die toch hopeloos zijn. En dan komt er een heel verhaal waarom het begrijpelijk is dat jongeren dit doen. Een onomwonden veroordeling van het geweld heb ik niet gehoord vandaag.”

Mooier was eigenlijk de droge constatering van Kees van der Staaij die de Kameruitspraak in herinnering bracht die oproept tot het stoppen van financiële steun aan de Palestijnen als het aanmoedigen van geweld en het verheerlijken van martelaren niet stopt:

„Ik vind dat er weinig concreets door hem is bereikt. Als er nu geen verandering komt, zou dat reden zijn om die betalingen inderdaad te stoppen”.

Foto’s van een orerende Abbas en een lijdzaam luisterende Rutte versterken nog slechts het beeld, dat we belazerd worden waar we bij staan. Hetgeen we ook worden, vanzelfsprekend. Dat Abbas ronduit toegeeft dat Palestijnse staatspensioenen worden uitgekeerd aan families die achterbleven nadat een familielid een Israëli vermoordde, en dat die pensioenen hoger worden naarmate iemand meer slachtoffers maakte, illustreren een werkelijkheid die niet veel Nederlandse politici graag belichten. Zodat na afloop nadrukkelijk werd gesuggereerd dat Abbas zich had geplooid naar de wensen van de Nederlandse parlementariërs wat betreft het geweld.

Veel buitenlandse politiek is immers vooral voor binnenlands gebruik. Dat werd gisteren opnieuw bewezen.