Meestal ben ik – zoals u vast wel weet – meer van de bananen, maar aardbeien versmaad ik niet. Zomerkoninkjes zijn zomerkoninkjes, en erg lekker.

Alleen is de zomer zo goed als voorbij, realiseerde ik me toen ik zondagochtend met aardbeien op brood ontbeet. Heerlijk weer, een mooie dag maar de frisheid van de herfst – of het voorjaar – pasten perfect bij die aardbeien. En toen begon er iets te wringen.

Of u direct begrijp wat ik nu vertellen ga en hoe mijn gedachten liepen zal moeten blijken, maar ik had het gevoel dat er iets niet klopte. Aardbeien in september? Ik sloeg er het Nederlands kookboek – handboek voor de Nederlandse huisvrouw – op na. Generaties Nederlandse meisjes hebben er op de spinazieacademie mee leren koken, maar sinds je niet klaar geacht wordt voor de maatschappij – laat staan het huwelijk – eer je minstens een MBO-diploma hebt, is het in onbruik geraakt. Mijn exemplaar heb ik uit een tweedehands boekenwinkeltje dat zelf ook al is opgedoekt. Het blijft een aanrader, ook vanwege de duidelijke vermelding van de seizoenen waarin bepaalde groenten verkrijgbaar zijn.

Maar van fruit weet het Nederlands kookboek niet veel, behalve dat het lekker is en je het kunt inmaken. Over seizoenen wordt niet gerept.

Maar zelf dacht ik me te herinneren dat aardbeien in mei op de markt kwamen, en dan eind juni weer verdwenen waren. 6 Weken lang een orgie van rood fruit bij het ontbijt op zondag – je zou er sentimenteel van worden.

Maar mijn marktkoopman bleek ze afgelopen zaterdag dus nog steeds te verkopen. Net als frambozen overigens, die traditioneel heel wat moeilijker te krijgen waren dan aardbeien.

Dus zat ik gisteren met aardbeien in september. Het weer was er passend bij, maar de datum klopte niet. Het valt voor een ouwe aap niet mee zich aan te passen aan de 24-uurs economie. Zeker niet als die 52 weken, 12 maanden per jaar met volle kracht vooruit wil. Ik wil dat bijzondere Aha!-gevoel van een herkenning van iets dat weg was.. Niet het AH-gevoel, dat iets er toch wel zijn zal.