Het is een mantra die in de migratiediscussie al een tijdje de ronde doet: opvang in de regio. Hoe goed is daarover eigenlijk nagedacht? Ook: hoeveel mensen gaat dat aanzuigen?

• Een variant is om stukken Afrika — over het Midden Oosten hebben we het maar even niet — door de EU (en VS?) worden “gekocht”. Waar mensen naartoe kunnen vluchten/migreren en al of niet zinvol kunnen verblijven.
• Een variant is dat door de EU kampen worden ingericht waar migranten naar toe kunnen komen en waar beoordeeld wordt wie er in aanmerking komt om tot de EU te worden toegelaten.

Voor beide opties geldt dat er een zeer stevig contingent Europeanen ter plekke zal moeten zijn om die gebieden te verdedigen, te besturen en eventueel de geluk zoekenden te beoordelen. Voor beide opties zal tevens gelden dat – om politieke “medewerking” van christelijk-humanistisch links te verkrijgen – de omstandigheden in die kampen/zones behoorlijk luxe zullen moeten zijn in vergelijking tot de omstandigheden in de wijde omtrek.

Voor beide opties zal gelden dat – tenzij men dit botweg verovert – er enorme zakken geld aan de corrupte elites van de landen die “verkopen” zullen moeten worden overgemaakt. Er zijn misschien enkele Afrikaanse landen die iets beter ontwikkeld zijn, maar juist die zullen (terecht) geen behoefte hebben hieraan mee te doen of zelfs bij te dragen. Tenslotte zullen in de zone-variant niet de beste stukken land worden aangeworven waardoor de economische ontwikkeling meteen al problematisch en duur wordt.

Een probleem dat in beide varianten direct in het oog springt is de toelating tot de kampen of ontwikkelingszones zelf. In feite zou iedereen daar naartoe mogen komen en dat zal, indien de levensomstandigheden daar beter zijn (en er een kans bestaat om naar de EU te mogen) een aanzuigende werking hebben die veel groter is dan de huidige situatie.

Een probleem van de toelatingskampen variant is dat, evenals dat nu het geval is, de gemiddelde, zelfs bovengemiddelde westerling niet in staat is goed te beoordelen wie een “echte” vluchteling is. Betrouwbare informatie ontbreekt, alleen al de identiteit is  moeilijk vast te stellen. En het zal wel weer niet mogen dat mensen zonder papieren hoe dan ook geweigerd worden. Het beoordelen op economische gronden is veel beter te doen, maar dat was niet de bedoeling. Tenslotte zullen in de kamp-variant de afgewezen personen het kamp moeten verlaten. Evenals nu in de EU zullen zij zich daar vermoedelijk als illegalen gaan ophouden, waarvoor indachtig de mantra “geen mens is illegaal” toch weer gezorgd moet worden. En we kunnen er op rekenen dat de vijfde-colonne advocaten voldoende mogelijkheden zien om het rechtssysteem hier over verder te belasten, mochten de illegalen toch deze kampen worden uitgezet.

Zelfs als al deze “problemen” zouden worden opgelost is er de vraag van de personele bezetting door getrainde en in het algemeen hoger opgeleide EU burgers. Ervaring met ontwikkelingswerk en deelname aan militaire missies beloven wat dat betreft weinig goeds. Het zal zeer kostbaar zijn, zeker als veel werkers de status van EU-ambtenaar krijgen, en de kans op corrumpering is enorm. Het is ook de vraag of op een zinnige termijn voldoende geschikt personeel gevonden kan worden. De staat van de EU-defensie is verder zodanig dat de nodige kracht niet opgebracht zal kunnen worden, en al helemaal niet om een onvrijwillige realisatie van plannen door de voeren. Daarvoor is een defensiebudget richting dat van de US noodzakelijk.

Duidelijk is dat alleen een zak geld beheerd door toegevoegde adviseurs – en het verder aan de lokale machthebbers overlaten – nog minder een optie is dan dat bij Turkije al het geval was.

Dit soort plannen zijn niet levensvatbaar. Misschien zullen er voor de vorm twee kampen ingericht worden, maar werken gaat het niet. Bij de huidige deplorabele staat van Europa is het al een hele opgave de grenzen fatsoenlijk te sluiten en te verdedigen en de Chinese expansie in Afrika een beetje bij te benen. Wat iets zou helpen is de Afrikaanse elites van hun bezittingen in het Westen te ontdoen en te proberen een internationaal wapenembargo te realiseren. Maar vermoedelijk zullen kapitaalbelangen dat in de weg staan.

---

Dit artikel verscheen eerder op Harde Woorden