Serieuze politiek met andere middelen omschrijft de discriminatie-aangifte van Geert Wilders tegen premier Rutte nog het best. En niet alleen Rutte zit nu in de beklaagdenbankje, maar feitelijk het hele kabinet.

Het nieuws van de aangifte deed me eerlijk gezegd fronsen. Er zijn meer stunts geweest van de PVV, en er zullen er nog wel meer komen ook. Gewoon omdat dat onderdeel van het verwachtingspatroon geworden is. En dat is weer iets dat eigenlijk minder prettig is dan het zou moeten zijn, omdat het de bevolking een uitlaatklep verschaft, zoals ooit Carnaval dat was. Dingen zijn gezegd, er is een grapje over gemaakt, en men hoopte dat de machthebbers het zouden snappen. Opdat er iets veranderde zonder dat grote veranderingen nodig waren. En inderdaad was dat normaal gesproken ook hoe het ging.

Maar nu niet. Al een hele tijd niet, eigenlijk. Premier Rutte heeft er een gewoonte van gemaakt tamelijk verbeten schijnbaar zijn eigen koers te vervolgen, zonder ook maar een graadje af te wijken. Althans voor het oog van de argeloze toeschouwer. Want nog afgezien van de vraag of Rutte zelf wel een idee van de koers heeft, is duidelijk dat hij wel degelijk soms gedwongen wordt tot concessies. Maar dat niet willen tonen blijkt uiteindelijk altijd een zwakte te zijn.

De aangifte tegen de premier is een serieuze voortzetting van het belletje trekken dat politiek de normale weg geworden is als men vanuit het volk politieke wensen kenbaar wil maken. Als de premier niet reageert op een grapje, best. Dan dient hij hier serieus op in te gaan, tenzij hij een rechter zo gek krijgt de aanklacht niet te willen behandelen.

Maar zou dat verstandig zijn? Ik vermoed van niet. En aangezien het van een proces toch ook niet komen zal, lijkt begraven van deze aanklacht de aangewezen weg voor Rutte cs. Maar o, wat is ook dat een zwaktebod.

Met de aangifte laat de PVV weten dat de politieke middelen zijn uitgeput, en dat het hoogst dringend wordt dat er naar de zorgen van de partij geluisterd wordt. Daar kun je vanuit het gefragmenteerde sociale (!) landschap om grinniken als je niet je hoop op de PVV gevestigd hebt, maar het is een serieuze zaak die eerder al aandacht had verdiend. Geert Wilders heeft gelijk als hij wijst op zijn kiezers die men in de kou laat staan. Het gratuite jij-bakje dat hij dat zelf doet door standpunten te huldigen die de regerende Regentenpartij onwenselijk vindt is niet alleen dom en goedkoop, maar vraagt van de PVV eigenlijk haar kiezers te overtuigen dat ze het mis hebben en beter moeten luisteren naar de arrogantie van de Haagse macht.

Deze aangifte is daar een uitstekend tegengif tegen. Het is een signaal van een naderend breekpunt, en daarmee laat Wilders zien de tijdgeest nog steeds beter te verstaan dan zijn politieke opponenten, die ginnegappend rondhangen in vak K. Het is een laatste stap eer de PVV zou kunnen besluiten het parlementaire werk er verder aan te geven met als motivatie dat ze ondanks haar aanwezigheid opzichtig wordt genegeerd. Een proces dat al verder gevorderd is dan het lijkt. Dat is geen stap die onderschat zou mogen worden, en iets waarvan je hoopt dat het niet nodig zal blijken.