Op een kwade dag was het plotseling heel druk aan de Hemelpoort. Het is nog een heel verhaal om dat goed uit te leggen, dus gaat u even zitten.

Het einde van de wereld was de vorige week aangekondigd voor over tien dagen. Er was een asteroïde op ramkoers gesignaleerd die zo groot was dat niemand het zou overleven. Dat moment was echter nog drie dagen weg.

Petrus opende ’s ochtends het kleine sluippoortje en keek oudergewoonte naar buiten om eens te peilen of het een drukke dag zou worden. Er werd enige extra drukte verwacht, want als het spannend werd waren er altijd mensen die dat niet aankonden en dan spontaan kwamen te overlijden.

Wie het geestelijk niet aan kon en zelfmoord pleegde was geen probleem voor de hemel – zelfmoordenaars gingen nog steeds heel ouderwets naar de hel – dus de verwachte drukte was niet enorm. Bij groepen die nu extra vertegenwoordigd waren ging het vooral om vrouwen, zieken, zwakken en buren. De oude vraag wat mensen zouden doen als ze wisten dat morgen de wereld verging bleek inderdaad het vaak verwachte antwoord te geven. De onschuldigen hadden het er niet makkelijk mee, zo had Petrus de voorafgaande dagen gemerkt.

Maar niets had hem voor kunnen bereiden op de massa die nu ongeduldig stond te trappelen om binnen gelaten te worden. De voorsten waren boos dat hij niet opschoot, en dat hij aankondigde de formaliteiten in acht te nemen door te kijken of ze de hemel waardig waren. Wij deugen, beten ze Petrus toe. Laat ons direct binnen, anders zwaait er wat. Hebben jullie hier geen open grenzen? Wat een achterlijke bende! Ergens op de tweede rij stond ook een vrij jonge paus, die suffig maar instemmend knikte bij deze eisen.

Petrus had vanwege de verwachte toeloop al een paar bataljons hulptroepen toegewezen gekregen, en zette ze nu aan het werk. De machinerie van de toelating trad in werking, maar er werden nogal wat van die hautaine ambtenaren afgewezen. Protesten hielpen niet, want de machinerie had daar iets heel fraais op gevonden. Wie de hemel niet waardig was werd gaande het interview met een toelatingsengel langzaam zwaarder, zakte weg in de onderliggende wolken en verdween automatisch richting duivelser oorden.

Petrus bedacht dat er toch snel een andere hel moest komen – deze was over drie dagen stuk. Hij richtte zijn aandacht op een boos kijkend meiske, dat hem na zijn eerste vraag direct toewierp: How dare you!! Maar wegzakken deed ze niet; het was een van die onnozele kinderen die zelf geloven wat ze uitkramen. Petrus vond het bijna jammer, maar liet haar binnen.

De vrouw daarna bleek van eenzelfde soort onschuld bezeten, maar ze was voldoende versuft dat Petrus de kans kreeg haar te vragen wat nu precies die extra toeloop had veroorzaakt, drie dagen voor de voorspelde dag?

“Dat komt”, zei juffrouw Alexandria Ocasio Cortez, “omdat wij de mensen hadden verteld dat de wereld over twaalf jaar zou vergaan. TENZIJ! Daarvan zijn nu pas zes jaren voorbij, en dank zij ons waren dat voor de meesten niet de prettigste van hun leven. En ze waren al zo achterdochtig over de wat ruimere manier van leven van ons, hun vertegenwoordigers. Dus toen bekend werd dat we plotsklaps allemaal tegelijk naar de hemel moesten vanwege een asteroïde, besloten de mensen op aarde ons vast vooruit te sturen. De komende drie dagen is daar nu een groot afscheidsfeest. En U wilt niet weten wat er onder de brandstapels ligt waaromheen ze nu zo blij dansen. Maar ze hadden het dan ook erg koud, dat natuurlijk wel.”