Het destructieve Corona-beleid zet steeds meer mensen aan tot research naar de ervaringen met eerdere epidemieën.

Maar juist die mensen die exact doen wat kenmerkend is voor onze westerse cultuur: willen weten, documenteren en voortbouwen op die eerdere ervaringen worden verketterd, door niet door kennis van zaken gehinderde Nederlanders, die vaak de indruk wekken de hele Corona/discussie intellectueel niet meer te bevatten en die daarom het voor hen simpelste pad kiezen: gewoon doen wat politici verordonneren.

Hetgeen weer onbetrouwbare uitkomsten geeft in opiniepeilingen waar politici zich door laten leiden teneinde in het zadel te blijven.

En zo zijn politici in een door henzelf geconstrueerde fuik beland die een hellend vlak is dat voor gewone Nederlanders leidt tot steeds meer rechtsonzekerheid, dictatuur en psychisch lijden.

En dan is de stijging van het wantrouwen van veel Nederlanders jegens politici, media, zogenaamde deskundigen en zelfs jegens artsen met dictatoriale ideeën om het leven van de medemens te beheersen, gewoon logisch.

Constitutie
Nationale beleidsmakers blijken eind 20ste en begin 21ste eeuw zich te hebben bevrijd van hun constitutioneel gareel: Sinds de checks and balances uit ons Staatsrecht quasi zijn verdwenen – door onder meer de feitelijke opheffing van onze soevereiniteit door o.a. internationale organisaties zoals de EU, die ons de les voor schrijven, door rechters die zoals in de Urgenda-zaak de trias politica zomaar opzij schuiven en door de Raad van State wier adviezen zich steeds meer confirmeren aan de politieke waan van de dag – krijgen politici volop kans hun eigen privé angsten te extrapoleren tot ons Nederlanders.

Politici worden bovendien meestal ook al niet meer gecorrigeerd door liefhebbende naasten, mede omdat ze – anders dan vorige generaties – in een familiaal isolement leven zodat ze bij gebrek aan familieleden en/of partner ongebreideld kunnen doordraven in hun foute denkpatronen: dat kan zelfs een minister-president overkomen.

Doodgaan is doodnormaal
“De dood hoort bij het leven” was tot in de 60’er jaren een vast adagium. Gezinnen waren veel groter dan nu en alleen al daarom was doodgaan doodnormaal. In sommige regio’s waar klederdracht en vogue was, liepen mensen soms decennia in rouwkledij.

De gezinsverdunning en de medische vooruitgang hebben de dood op afstand geplaatst en de angst voor de dood vergroot. Zelfs de dierenarts heeft andere taken gekregen: het is ‘normaal’ geworden om ‘huisdieren’ zoals bijvoorbeeld. goudvissen medisch te behandelen en tandeloze kreupele oude pony’s jarenlang te parkeren in paardenbejaardenhuizen.

Divide et impera
In de 60’er jaren probeerde de priester-godsdienstleraar op onze school leerlingen te troosten met de bewering dat dood en lijden een geschenk van God zouden zijn om mensen dichter bij elkaar te brengen – welk een verschil met CDA-minister en domineeszoon De Jonge die met zijn beleid van ‘divide et impera’ de mensen steeds verder uit elkaar drijft in gezinnen, tussen vrienden en in allerlei sectoren van het bedrijfsleven en zo onze sociale cohesie en ons maatschappelijk vertrouwen (‘trust’) om zeep brengt.

Vandaar die angst voor Corona en dus voor mogelijke kortstondige ziekte en een klein kansje om vroeg te sterven. Is het ook omdat steeds meer mensen geen houvast meer hebben sinds ze het christelijk kerkelijk leven en het christendom hebben verlaten? Immers: wie mensen in verpleeghuizen een jaar lang isoleert van de medemens, en wie meent de medemens nu al anderhalf jaar te kunnen (be)dreigen met ongefundeerde uitsluitingsmaatregelen geeft er blijk van niet meer te weten wat naastenliefde en barmhartigheid inhouden. We zijn letterlijk en figuurlijk aan de heidenen overgeleverd.

Of willen ze ter vervanging van een naastenliefde prekend Kerkgenootschap als foute Erzats bij de verkeerde club horen en dansen ze naar het tweedeling predikende internationalistisch pijpen van Schwab’s zg. thinktank het WEF?

Art. 9 Gw.
Bovendien heeft ook de feitelijke buitenwerkingstelling van onze Grondrechten ons gedegradeerd van burgers naar onderdanen, een term die ook populair is in EU-kringen. Artikel 9 van onze Grondwet, het Recht op Vergadering, is feitelijk buiten werking gesteld. Het gaat niet alleen om allerlei activiteiten die essentiële invulling geven aan ons privé leven, maar ook om belangrijke bijeenkomsten t.b.v. de publieke zaak: men ontmoet elkaar niet meer in vergaderingen van politieke partijen, vakbonden, kerken en zo meer. En lobbyen met nieuwe en oude ideeën is al 1,5 jaar belemmerd. Dit levert intellectuele stagnatie en dus achteruitgang op, en wellicht ook een revival van het cultuurpessimisme van 100 jaar geleden onder andere verwoord door Oswald Sprengler, Johan Huizinga en José Ortega.

Door het foute beleid onze hele maatschappij lam te leggen uit angst voor Corona, zijn politici extra vervreemd geraakt van gewone mensen.

Bastille
Steeds meer Nederlanders morren; hun grieven lijken opvallend op die van de Fransen in 1789: het volk meende dat hun regeerders steeds verder vereliteseerden, dat hun koopkracht sterk achterbleef ondanks de groeiende economie, en ook de boeren waren ontevreden omdat ze zich bedreigd voelden in hun bestaanszekerheid: kortom een bevolking met angst voor de toekomst. En wie angstig is (gemaakt) en dus in onzekerheid leeft, zal vroeg of laat de Bastille bestormen.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland.

Nicolette Geveke is correspondent EU/Brussel voor Veren of Lood.

Meer over de ontwikkelingen richting vaccinatiedwang en een vaccinatiepaspoort leest u hier. Meer feiten en opinies over vaccinatie tegen Corona vindt u hier. Het Corona-virus (Covid-19), de wijze van aanpak van Corona en haar sociale en economische gevolgen vindt u hier.