“Wat deed jij, in de Eerste Wereldoorlog?” Het is een messcherpe vraag, waarop geen goed of bevredigend antwoord mogelijk is.

Nu de gebeurtenissen elkaar in ijltempo opvolgen, is het messcherpe inzicht van gisteren, de wijd open deur van vandaag. En is iedere buitenissige voorspelling van nu, het lompe understatement van morgen. 

Het konijnenhol blijkt steeds dieper. En in het duister lijken helemaal geen konijnen te wonen. 

De decors wisselen elkaar in razend tempo af, op dit podium van een macaber wereldtheater, waarvan de roodfluwelen gordijnen zelden helemaal open worden getrokken en waar je maar af en toe een glimp opvangt van de ballerina’s die deze duizelingwekkende danse macabre leiden.

Er gebeurt te veel om mijn gedachten te ordenen. Maar dat ontslaat me niet van de plicht het te proberen.

Eergisteren herdacht Nederland het einde van de Tweede Wereldoorlog. En dat terwijl de Eerste Wereldoorlog pas anderhalf jaar geleden begon.

Vanuit onze onmetelijke welvaart, ons perfect geregelde veilige leven, waarover we af en toe mochten dromen dat deze eeuwig zou duren, werden we zonder enige waarschuwing, geparachuteerd in een vette, verraderlijke fog of war, die voor het eerst in de geschiedenis de hele wereld omsluiert.

Een wereldoorlog die voor ons begon met een oorlogsverklaring uit eigen gelederen; ons vertrouwde normaal zou nooit meer terugkeren, zo prevelde de bleke oncoloog met uitgestreken smoel en gevouwen handen, terwijl we een minuut daarvoor nog dachten dat we een heel leven voor ons hadden.

We schrijven inmiddels het tweede jaar van deze smerige oorlog waar geen ontsnappen aan is door eenvoudig een grens over te vluchten. Geen English Channel meer om in een roeibootje over te steken, geen geitenpaadjes dwars door de Pyreneeën, die naar de fel begeerde vrijheid en een dorstlessende kan sangria leiden.

Geen Zwitserland. Geen Argentinië of Uruguay. Opnieuw is er het neutrale Zweden, maar ook daar wordt volop geïnjecteerd met Pfizer en ModeRNA. De injectiespuit als infanteriewapen van deze tijd.

Alleen in Afghanistan is de prik verboden, maar daar heerst een andere oorlog.

Waar je ook kijkt, waar je ook luistert, overal woedt diezelfde vieze psychologische oorlog.

Van de Filipijnen tot Parijs. Van Austin Texas tot Amsterdam. Dezelfde dwang, dezelfde apartheid. Dezelfde met opgedrongen doodsangst en in verblindende verwarring gecreëerde, kunstmatige haat en nijd.

Dezelfde verpestende propaganda die ooit gezworen broeders en stammen, dorpen, gezinnen en kerken, naar de bodem sleurt, gemeenschappen tot in het diepste verscheurt en tegen elkaar opzet.

De loopgraven van deze oorlog lopen niet langs linies in het open veld, maar dwars door woonkamers, door bedrijfskantines, artsenpraktijken en sportverenigingen.

Dit is geen oorlog in de klassieke zin, met bajonetten, vliegende ledematen, darmen die in prikkeldraad hangen en regens van gloeiend lood.

Het gebulder van de kanonnen die in Koersk en Normandië het offensief openden, vervangen door een diepe kristallen stilte, waarin je “eindelijk weer de vogels kan horen”.

Geen kaartentafels vol vlaggetjes. Geen paddenstoelwolk aan de horizon. Maar lege snelwegen en vreemd dansende verpleegsters. Aangestoken bosbranden en geforceerde overstromingen.

En hoewel er ook in deze oorlog weer massa’s onschuldige slachtoffers zijn, worden ze nu verborgen voor de camera’s. De duizenden bejaarden die in New York State bewust op elkaar werden gepropt om elkaar te besmetten en stierven als bromvliegen met een plastic buis in hun keel. De onbehandelde kankerpatiënten, en vele andere doodstille doden van de uitgestelde zorg, de jonge mensen en geruïneerde ondernemers, die de bloei van hun leven voor hun ogen zagen verwelken en er stilletjes een einde aan maakten. De miljoenen uitgehongerde Afrikaanse kinderen die verstoken bleven van westerse hulp, omdat alles stil lag, dus ook hun levenslijnen. De vele weggemoffelde slachtoffers van de gentherapie, die nooit het nieuws halen. Creperend met Guillain Barre, myocarditis, pericarditis, epilepsie of bloedklonters in hun longen, hersens en benen.

In deze wereldoorlog wordt gevochten met verleiding, deceptie en programmering. Met tot kookpunt aangewakkerde doodsangst, die als een gifgas door de wijken kringelt. De veldgrijze overvalwagens van toen, de prikbussen van nu.

De concentratiekampen en kazernes, smetteloos wit.

De voetsoldaten van toen, nu de massa dode zielen met grauwe koppen, die krankzinnig bang gemaakt en murw gebeukt door onophoudelijke angstporno, hun enige houvast vinden aan steeds schuivende panelen, van injecties, PCR-tests, QR-codes en potsierlijke decreten van leiders, waar ze in een ander leven nog geen stuiver voor hadden gegeven.

Arme zielen, in limbo zwevend tussen hoop en vrees, die zover zijn meegelopen met de duivel, dat ze de weg uit de hel niet meer op eigen kracht terug kunnen vinden en uit armoe, zelf de vlammende toorts maar oppakken, om mensen die de andere weg kozen, klauwend hun eigen teerput in te dwingen.

De elitetroepen van toen, nu de cynische intriganten van nu. De P.R. guru’s. Tevreden achter hun beeldschermen, grijnzend over de steeds verder verhittende gemoederen tussen goede mensen; echtgenoten, vrienden en geliefden die een halfjaar geleden nog van elkaar hielden, maar nu met woeste koppen tegenover elkaar staan, elkaar vermijdend en vervloekend voor besmettelijk of Wappie.

We zijn allemaal de onvrijwillige deelnemers aan deze wereldoorlog, waarin niet een ander volk de vijand is, maar hét volk. De hele wereldbevolking, die hopeloos verdeeld, verzwakt en tegen elkaar uitgespeeld wordt.  Die genummerd en gechipt, onder de knoet moet worden gebracht van een puissant machtig netwerk van bedrijven en families, sekteleden en een Communistische Partij van wie het gedroomde systeem is afgekeken.

Een oorlog van illusies en lachspiegels. Van goocheltrucs en beroepsleugenaars die ons op alle fronten gek proberen te maken in een bullshit blitzkrieg van virussen, luchtgassen, klimaatrampen en andere onzichtbare zaken. Zoals de Stuka piloten deden met de gekmakende, oorverdovende sirene die aan hun landingsgestel was gemonteerd.

Dit is een wereldoorlog zonder legers.

Een oorlog tegen iedereen. Man vrouw én kind. Blank, Geel en Zwart. Moslim, Christen en Buddhist. Overal ter wereld.

En deze oorlog is nog lang niet verloren.

Steeds meer mensen gaan vreedzaam de straat op. In Frankrijk en overal ter wereld. Het zijn er miljoenen. Terwijl de terrassen “slegs vir geprikten”, op de Champs Elysées troosteloos en uitgestorven blijven.

Miljarden mensen weigeren hun opgedrongen shot. En de pogingen om ze daar alsnog toe te verleiden worden steeds desperater. Dreigementen en smoesjes zijn botte wapens, nu juist steeds meer vernietigende informatie over de inhoud van de prik naar buiten komt, tegen een ziekte die wel heel veel weg heeft van de plots uitgestorven griep.

En ook de keuze, om zich nu vol op de kinderen te richten, maakt zelfs de volgzaamste ouders, opa’s en oma’s klaarwakker. Zelf verstoken van nageslacht en een geweten, nog nooit een navelstreng doorgeknipt, begrijpen ze blijkbaar de eenvoudigste oerinstincten niet.

Zoals ze ook de onverwoestbare band tussen mensen niet begrijpen, die ze uiteindelijk de das om gaat doen.

Nog lijken ze aan de winnende hand, door dagelijks de massamedia te vullen met opvallend eenvormige, steeds potsierlijker klinkende herhaalpropaganda, die steeds makkelijker te debunken is. Steeds diezelfde bargoense kunstkoppen met kille ogen en dito boodschappen, laten het lijken dat ze nog steeds de touwtjes in handen hebben. Nog steeds hebben ze de democratie gegijzeld en creëren ze nieuwe wetten die hen de schijn van legitimiteit en volksvolkmacht moet geven. Maar buiten het kader van de camera’s groeit het bewustzijn.

Het bewustzijn is het wapen.

Dit is de eerste wereldoorlog die gevochten wordt zonder wapens van staal. Een oorlog waarin geweld geen oplossing biedt en ieder schot ricochetteert.

Dit is de oorlog waarin oprechte mensenliefde en een herwonnen collectief bewustzijn, jaren verdoofd door Tik Tok en PornHub, door Woke propaganda en de Kardashians, de ware wonderwapens zijn, wapens tegen een Goddeloze kracht die de wereld, Matrix-style wilde knechten en oogsten, in een diepe, liefst eeuwige slaap willen sussen. Met waardeloos fiatgeld, tranquillizers, gentherapie en een VR bril geladen met harde porno.

We hebben jullie door.

Wij zijn het vreedzame verzet dat elkaar weer zal leren kennen en nieuwe verbonden en netwerken zal smeden. Vreedzaam de stem zal verheffen, terwijl we alle straten van de steden vullen.

Wereldwijd. Dag na dag.

Het verzet, dat nooit opgeeft en kracht put uit hun gedwongen uitsluiting, dat niet angstig vasthoudt aan het oude dat ze dreigen af te nemen, maar alles in de strijd gooit en opnieuw durft te bouwen.

Het verzet dat iedere twijfelaar wakker maakt en iedere spijtoptant vergeeft en omarmt, hoe diep deze ook vastzat in het web van leugens dat voor ons allemaal gesponnen werd.

Het verzet van miljoenen dat tot miljarden aangroeit en iedere dolende ziel welkom heet in het legioen van warmbloedige mensen die doorzien wat hier gebeurt.

En hen helpt hun uniform van angst af te leggen.

Het verzet van de wakkeren.

De wakkeren die deze tirannie minzaam afwijzen en elkaar omhelzen alsof we elkaar voor het eerst zien voor wat we zijn.

Allen geschapen in het evenbeeld van God.

Onbetaalbaar en niet te knechten.

---

Dit artikel verscheen eerder op op JanBennink.com

Meer van Jan Bennink op Veren of Lood vindt u hier.

Vind je Jan’s werk mooi, goed of zelfs belangrijk? Je kunt het hier ondersteunen.