Mark had het al zo warm, en nu kwam Femke vanmorgen ook nog met het voorstel om het idiote initiatief van de gemeente Hulst over de klimaathysterie te ondersteunen, door vandaag óók de airco uit te zetten. Onzinnigheid, schoot door zijn hoofd. Hulst was meer iets voor Kerstmis. Liefjes vroeg ze: `Je bent toch met ons allemaal eens, Mark, dat de klimaatverandering hiermee wel afdoende bewezen is?´

Mark knikte zwakjes. ´Maar het wordt toch wel erg warm zo´, piepte hij voorzichtig (je moest hier namelijk erg oppassen met wat je zei), ´Misschien volgende week?` `Nou, geeft niet hoor,` zei Femke. ´Doe ik ook een concessie!´ Mark zag uit zijn ooghoek dat informateur W. direct een streepje noteerde.

Op dat moment besloot ook Alexander een gebaar te maken. Dankbaar pakte Mark de keurig schone zakdoek aan. Hij durfde niet opnieuw te kijken naar de penbewegingen van informateur W. Job voelde dat hij niet achter kon blijven, en zei streng: ´In Sluis, Delfzijl en Heerlen zouden ze het vast en zeker heel erg waarderen, Mark!`

Mark reageerde maar niet meer, hij zweette peentjes. Gelukkig waren die oranje, dat zou de Majesteit fijn vinden. Bij de lunch zou hij er weer stapels weg moeten werken. Heel gezond, zeiden ze. Hij hoopte het.

Moderne onderhandelingen waren zijn droom geweest, maar dit was niet waar hij zich ooit enthousiast voor had laten maken. Toen was er sprake van een andere politiek, naar zijn gevoelen leek dit meer op oude wijn in nieuwe zakken. Best mogelijk natuurlijk dat dit voor mensen als Femke en Alexander juist helemaal nieuw was, bedacht hij zich. Hij besefte ook dat ze, door hier met hem te praten over een nieuw kabinet, al een groot persoonlijk offer brachten.

De geheimhouding van deze week zou Femke aan haar achterban moeten gaan uitleggen. Dat de Majesteit zich niets gelegen liet liggen aan wie de informateur aanstelde en gewoon mensen aanwees naar eigen inzicht en belang, dat moest toch voor Alexander een hard gelag zijn. Job was voorlopig tevreden met de benoeming van Van der Laan tot zijn eigen opvolger, maar Mark was zich er van bewust dat hijzelf daarvoor bij Balkie in het krijt kwam, en de internationale posities lagen nu eenmaal niet voor het opscheppen. Sommige problemen kon je eenvoudig niet voor je uitschuiven. En ze moesten óók nog iets met Bos.

Hij hoopte dat Geert en Maxime er samen snel uitkwamen, nu niemand op hen lette. Dan kon hij de mensen hier laten weten dat zijn partijbestuur hem helaas niet langer de ruimte gaf om de onderhandelingen voort te zetten. Hij keek nog eens naar Rosenthal of die het afgesproken signaal al gaf.

Voor je het wist werd het nog serieus.

---

Deze satire verscheen vrijdag op artikel7.nu, 12 juli 2010 op Dagelijkse Standaard