Het burgerinitiatief om de hondenbelasting (blaftaks) geheel af te schaffen gaat de burger in de voet schieten. De politieke manoeuvres liegen er niet om.

Ook valt hieruit goed te concluderen hoe krom in Nederland diverse zaken zijn geregeld. De NOS schrijft.

Ongeveer de hele Tweede Kamer vindt de hondenbelasting niet meer van deze tijd, maar gaat die niet per direct vanuit Den Haag afschaffen. Dat zou een te groot gat slaan in de financiële huishouding van gemeenten, zeggen verschillende partijen en minister Ollongren van Binnenlandse Zaken.

Dat gemeenten niet zomaar in het wilde weg belasting mogen heffen is een goede zaak. Dat het afknijpen van gemeentelijke financiën door diverse achtereenvolgende kabinetten heeft geleid tot gemeentelijke noodgrepen om financieel rond te komen was daar echter een logisch gevolg van. Andere van dergelijke onzinbelastingen zijn reclamebelasting, toeristenbelasting en parkeerbelasting – allemaal zaken waarvoor een gemeente geen speciale toestemming nodig heeft om die te mogen heffen.

De keus wat precies wordt gebruikt om de gaten in de begroting te stoppen is een lokale, maar in vrijwel alle gemeenten vind je de toepassing van deze instrumenten tamelijk willekeurig. Ze hebben maar één doel; geld.

De meeste Kamerleden zijn het met de initiatiefnemers eens dat de hondenbelasting een vreemde belasting is. De opbrengsten worden meestal niet gebruikt om bijvoorbeeld hondenpoep op te ruimen, maar worden gebruikt om de lokale schatkist te vullen. Eigenaren van andere huisdieren hoeven geen belasting te betalen en de tarieven verschillen heel erg per gemeente.

Slapende honden
Wat dat betreft heeft de minister groot gelijk dat ze vindt dat de aanpak van dit dossier een bredere discussie verdient èn vereist. Ongelukkig genoeg lijkt dit burgerinitiatief er nu het startschot voor te zullen geven – het zal ons vermoedelijk tevens leren dat burgerinitiatieven meer slapende honden wakker maken dan dat ze zaken oplossen. Want laten we wel zijn; de aanwezigheid van honden in de openbare ruimte geeft een herkenbare hoeveelheid werk en zorg voor gemeenten; dat ze op die dieren daarom belasting heffen is niet werkelijk vreemd. Er worden immers ook kosten voor gemaakt, die inderdaad aardig kunnen oplopen.

Het vervolg laat zich derhalve eenvoudig voorspellen. De mogelijkheden voor andere arbitraire belastingen zullen worden verruimd, of er wordt algemeen een nieuwe belasting ingevoerd, laten we zeggen: een inwonersbelasting. Deels worden die al geheven, de jaarlijkse bedragen aan gemeentelijke heffingen zijn precies dat, maar ongetwijfeld komt er nog wel iets dat er op lijkt, maar net iets anders is, juridisch. Daarover zullen de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG)  en Binnenlandse Zaken deze zomer hard gaan delibereren.

Wat zeker uit het zicht zal verdwijnen is dat een belasting als de hondenbelasting niet meer van deze tijd is. Zoals ik hierboven al schetste, dat is-ie juist wel, aangezien hij de gaten moet vullen die door het huidige landelijke beleid zijn veroorzaakt. Vooralsnog voorspel ik een hondentoerismebelasting voor mensen die hun hond naar een natuurgebied of iets dergelijks mee willen nemen.

Maar één waarschuwing aan het enthousiasme van toekomstige burgerinitiatieven: financieel zal de burger er hierdoor echt niet op vooruit gaan, en de aanstaande nieuwe heffing zal zeker niet begrijpelijker of minder ergerniswekkend zijn.