Het schijnt dat ik niet of nauwelijks meer on speaking terms ben met Gert-Jan Segers. Dat is niet heel erg; wij zijn niet meer dan oppervlakkige kennissen. Maar om nou te zeggen: hiep, hiep, hoera… Nee.

Schrijfsels van Segers mag ik graag lezen, vooral tweets. Een reactie is prima. Even van gedachten wisselen op de twit, leuk. Ik blijf Segers RT doen, maar verder blijft het stilletjes. Killetjes.

Gert-Jan Segers beweert dat ik hem “een leugenaar” heb genoemd. Dat is feitelijk niet helemaal juist. De nuance is dat ik heb gezegd dat hij heeft gelogen over het Associatieverdrag met Oekraïne. Wie iemand letterlijk een leugenaar noemt, zou kunnen suggereren dat de persoon naar zijn aard liegt, of dat diens jokken structureel is geworden. Dat is ernstig. Segers is geen Rutte of Timmerfrans, laat staan een Jolo of Breedscheld. Gelukkig maar! Hoe dan ook, ik zou mijn woorden blijkbaar moeten terugnemen.

Strikt formeel heeft Segers gelijk: de verdragstekst op zichzelf is geen ticket voor EU-lidmaatschap. Maar het hele ‘GeenPeil’-gebeuren gaat over de pressie van de Eurocratie om Oekraïne binnen te halen, over dat Timmerfrans Jan Roos en zijn hele Geen Stijl een stelletje kwajongens vindt en over Druncker die niet sluw genoeg is om te verbergen dat hij niet-eurofiele kiezers maar lastig vindt. In zijn geheel eigen woorden en gedachten vindt Segers dit ook allemaal.

De Eurocratische strategie is buitengewoon goed gedocumenteerd en besproken in alle media, zelfs NRC Handelsblad. Ik heb me verbaasd over de openlijke brutaliteit en arrogantie ter zake. De zogenaamde preambule op dat Oekraïne-verdrag is helder. De media-optredens van zittende en oud-eurocraten, van Barroso en Van Rompuy tot Donald Tusk, idem dito. Dat land moet op termijn in de EU.  (Ook moeten we van de eurocraten vooral aannemen dat Poetin een gevaarlijke schoft is.) Wie het speelveld anders duidt, is dan misschien geen leugenaar van nature, want dat is natuurlijk een zwaar verwijt. Maar hij heeft op zijn minst een troebele blik en manipuleert — in elk geval onbewust. Dat siert een integer politicus als Gert-Jan Segers niet. Een Segers doet aan reflectie, en keert zo nodig op zijn schreden terug.

Een verwante fittie hebben wij over dat nepparlement. Segers vindt dat Wilders ver over de schreef is gegaan en zelfs straf verdient — de microfoon dichtdraaien, of geen fractiegenoot bevorderd zien tot de heerlijkheid van het Kamervoorzitterschap. Waarmee de fractievoorzitter van het ChristenUnie de farce alleen maar groter maakt. Op de keper beschouwd is Segers’ kritiek louter formalistisch. Maar een Kamerlid is geen strafrechtadvocaat. In mijn blogs over het nepparlement (er is nu een samenvatting) leg ik uit waarom de Tweede Kamer dat de laatste tijd is. Dat blog is geen pleidooi om de Kamer af te schaffen of uit te kleden. Integendeel, eerder uit ik een hartekreet om de nationale volksvertegenwoordiging te redden en weer toekomstbestendig te maken. Ik weet praktisch zeker dat dit blog in de geest van Wilders’ opvattingen is.

Mijn structurele conflict met de ChristenUnie draait om verschillen van mening over de strategie en over samenwerken met Wilders en ‘populistische’ (lees: neo-realistische) politiek in het algemeen. Programmatisch is er veel minder aan de hand. Dat is en blijft winst. En het zou fijn zijn als we daar weer eens een keer thee over konden drinken. Ik neem echter geen woord terug. Een partij als de ChristenUnie mag geen halve waarheden over Oekraïne verkondigen. En een halve waarheid is ook een leugen.

Ook verder zou het wat mij betreft geen saai gesprek worden. Integendeel. Er lopen een hoop zijden sokken in de partij rond, die vooral rust in de tent willen en verder (heel vroom) denken dat ze in wijsheid tekort schieten. Ze kunnen het inhoudelijk compleet met je eens zijn, maar kritische vragen op het congres durven ze niet aan — om maar iets te noemen. Het nemen van gewaagde beslissingen lijkt men liefst uit de weg te gaan. Dat is dikwijls best verstandig, maar het hoort geen modus operandi per se te zijn.

Wakker worden, partijgenoten. Het politiek-correcte speelkwartier is voorbij. Er is verdorie wel wat aan de hand vandaag de dag. De rechtsstaat is dringend aan renovatie toe. Hoe? Watte? De kern is dit: onze rechtsstaat wordt in toenemende misbruikt door diegenen die haar ten diepste minachten en willen afbreken. Dat is van alle tijden, maar de schaal waarop het thans gebeurt, is sinds de Tweede Wereldoorlog ongekend — en we doen er te weinig aan, juist doordat we ons lieten gijzelen door de moraal waarmee we juist die oorlog zo gruwelijk vonden.

En wat ik hypocriet vind: men veracht een Wilders, maar een Pechtold niet. Veracht dan beiden. Politiek-correct is zó jaren negentig. (Toen hadden we het geld nog.)

UPDATE: Wantoestanden in AZC Alphen
Sinds CU-kamerlid Joël Voordewind heeft gevraagd om een onderzoek naar een zelfmoord in het AZC in mijn woonplaats  Alphen aan den Rijn, komt steeds meer naar buiten over de wantoestanden in die voormalige gevangenis. The Post Online publiceerde een must read open brief aan de koning van een groep bedreigde AZC-bewoners, die volledig in de knel zit. Politici, staatssecretaris Dijkhoff voorop, blijven verklaren dat Nederland een rechtsstaat is en dat het bedreigen en pesten van wie dan ook waar dan ook hoe dan ook waarom dan ook ‘onacceptabel’ is. Wat betekent dat woord eigenlijk, onacceptabel? Het betekent niets meer in onze rechtsstaat, en krijgt pas weer betekenis als de daad bij het woord wordt gevoegd. Het vervelende is nu dat je soms bliksemsnel een daad buiten de gebaande paden van de rechtsstaat moet plegen om diezelfde rechtsstaat weer het woord te kunnen geven. De huidige status quo in de rechtsstaat zegt: asielzoekers die zich misdragen, kun je uitzetten. Maar dan moeten ze eerst een veroordeling uit een strafproces op zak hebben. De straf moet minimaal X maanden zijn. (Gezien de taakstrafjescultuur in Nederland valt dat nog niet mee.) Terugsturen naar Irak, Afghanistan enzovoort mag überhaupt niet. Want dat zijn landen die (nog) gevaarlijk zijn, en/of de doodstraf hanteren. Allemaal EU-beleid ook. Anders gezegd, we staan oog in oog met een monster, maar we kunnen het niet doden, omdat we met één hand op de rug vechten, en dat monster weet dat donders goed. Graag even de middelvinger omhoog naar Brussel dus. Even doorbijten, Klaas, Joël, Gert-Jan; maar dan heb je ook wat. Succes!