De politie is je beste kameraad. Een slogan uit de oude doos die voorlopig niet hoeft te worden afgestoft – want geen mens dat bij zinnen is gelooft het meer.

Een van de zaken die ik de gutmensch-verbonden ideologieën en hun verspreiders nog het meest kwalijk neem is de volkomen corrumpering van het overheidsapparaat. En dan heb ik het niet alleen over de politie, al staat die op dit moment het sterkst in de schijnwerpers. Maar ook de manier waarop lokale overheden hun prioriteiten hebben bijgesteld teneinde lippendienst te bewijzen aan de meest vage idealen staat me erg tegen. En dan noem ik het justitiële apparaat nog niet eens, dat er ondertussen toe is over gegaan zelfs een tot levenslang veroordeelde schietgek los te laten – “omdat iemand toch ergens naar toe moet kunnen leven“. Ongetwijfeld hadden de 6 slachtoffers van deze Yilmaz dit heel lofwaardig gevonden, maar dat er sprake was van een vorm van justitiële idioterie zullen weinigen die wat van deze zaak weten ontkennen.

Het is stuitend, wat het zet de wereld op zijn kop. Het kan me ook weinig schelen of je het cultureel marxisme of gewoon zwakzinnig noemt: dat er zonder maatschappelijke discussie of overleg binnen een generatie een volledige logische denkwijze overboord is gezet is een van de ergste vormen van decadentie die denkbaar is.

Dat komt in volle glorie nu volledig naar buiten met de wijze waarop de politie in Duitsland en Zweden met allochtone verkrachters meent te moeten omgaan. Al hadden verstandige mensen het kunnen zien aankomen: het wordt sinds lange tijd als een ernstiger misdrijf beschouwd om je parkeerboetes niet te betalen dan om iemand in dolle drift te vermoorden. Want dat is een kwestie van pech met je opvoeding? Je verzint het niet. En soms gaat het verder dan dat.

Terwijl de politie zich weet te drukken van één van haar primaire taken – de bescherming van de gemiddelde burger – door nog een paar fietsende tieners op de bon te slingeren (persoonlijk ervaring mee), wordt een dergelijke aberratie niet door de rechterlijke macht gecorrigeerd, maar eerder nog aangemoedigd. Het enige onderdeel van de sterke arm dat dan ook geen problemen heeft voldoende personeel te vinden is de verkeerspolitie – ook wel bekend als de lange arm van de belastingdienst. Leuker hoeven die het niet te maken.

En politici? Die zijn het ergst van allen. Iedereen moet geholpen worden – vanuit het perspectief van dat mensen het in hun jeugd zwaar hadden – maar aan het eind van een werkzaam leven is de bereidheid om maatschappelijke ondersteuning te bieden aan mensen die daarvoor hun leven lang hebben afgedragen vrijwel nul. Want die stemmen toch niet zo heel vaak meer, en kun je dus gevoeglijk afschrijven. “En meestal stemmen ze toch al PVV”, ook dat soort wrokkigheid valt soms bij PvdA’ers te beluisteren.

Een schande? Ja dat is het. Doch alleen als je logisch en consequent nadenkt. Maar zoals hierboven al gezegd, dat is de afgelopen veertig jaar ongemerkt afgeschaft als ouderwets en onzinnig.