We zouden het met alle commotie rond het falen van de Duitse politie in Keulen en andere grote Duitse steden nog bijna vergeten, maar in Nederland hebben we zo onze eigen dringende problemen met de asielmigranten. Zoals huisvesting.

Volgens een berichtje eerder deze week lopen de gemeenten achter bij de uitvoering van de door de centrale overheid gestelde huisvestingsverplichting van asielmigranten.

Het afgelopen halfjaar hadden alle gemeenten 20.200 asielzoekers moeten huisvesten, maar ze kwamen niet verder dan 14.900. Voor het komende halfjaar is de taakstelling met 25.300 te huisvesten asielzoekers nog groter en loopt het probleem naar verwachting verder op.

Eerst maar het goede nieuws voor de gemeenten: kennelijk is gaande de procedure het aantal verplichte plaatsingen met 200 afgenomen (zie boven). 20.200 min 14.900 is 5300. Als je 5300 optelt bij de kennelijke halfjaarsverplichting van 20.000 zou je moeten uitkomen op 25.500 voor het komende halfjaar. Maar het kan best dat er iemand slecht rekenen kan bij de overheid, en dat we ons hier dus blij maken met een dooie mus.

Enfin, komend half jaar moeten er dus 25.300 mensen worden gehuisvest. Bij een instroom dit jaar van circa 80.000 asielmigranten dus totaal onvoldoende, dus U weet wat de komende jaren te gebeuren staat.

Wat hier tactvol nog buiten beschouwing gelaten is, is de hoeveelheid huizen waarom het hier zou gaan. Een normaal Nederlands gezin bestaat uit circa 3,6 mensen, wat voor die 25.300 neer zou komen op ruim 7000 vereiste woningen. Maar dat is pas het eerste sommetje dat hier van toepassing is. want de meeste asielmigranten (circa 80%) die hier aankomen zijn man en alleenstaand. Die willen dus een huis voor zich alleen. Dat betekent dat het hier zou gaan om 20.160 plus 1260 huizen voor gezinnen (hier berekend met een gezin van 4 mensen). Ergo, er zijn komend half jaar circa 21.420 huizen benodigd.

Dat is best een groot beroep op de beschikbare voorraad – aangezien er dus een voortdurende extra claim wordt gelegd op een mogelijk surplus van beschikbare eenheden. Dat kan niet anders dan betekenen, dat dat surplus gaandeweg stevig afneemt, want het gaat hier mede om de woningen die functioneren als tussenvoorraad. Dat is de voorraad woningen die leegstaat terwijl een gezin verhuist naar de volgende woning. Laten we uitgaan van één verhuizing per 24 jaar, een leegstand van een maand en een totale woonduur per gezin van 48 jaar. Bij verder gelijkblijvende hoeveelheden, komt dat neer op een tussen voorraad van ongeveer 0,5% van het totaal aantal beschikbare woningen. In de praktijk zal dat wel iets hoger zijn, omdat ik hierin niet opneem dat er door een lichte krimp van de aanwezige bevolking extra huizen vrijkomen.

En die tussenvoorraad is nodig om de doorstroming glad te laten verlopen, anders wordt de doorstroming van al aanwezige bewoners volledig geblokkeerd.

Maar door die halve procent geforceerd te gaan opvullen met nieuwkomers gebeuren er twee dingen: die tussenvoorraad verdwijnt vrijwel geheel, zodat alleen de huizen van overledenen en van mensen die een eigen huis kopen nog vrijkomen voor die tussenvoorraad. Doordat statushouders die moeten worden gehuisvest voorrang krijgen, nemen zij automatisch de betere huizen in. Dit wordt momenteel onvoldoende beseft op beleidsniveau, of men heeft zoals vaker maling aan de wensen van al aanwezige bewoners van dit land, die dus met matiger huizen worden afgescheept, of er in worden vastgepind vanwege een minder goede kans zelf door te stromen.

Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te beseffen dat die toewijzingen op deze manier niet alleen steeds verder achter zullen gaan lopen, maar dat hierdoor op termijn de woede bij de autochtone bevolking sterk zal groeien. Terecht, want systematisch zit een achterstelling van aanwezigen ten opzichte van nieuwkomers zonder huis ingebakken. Als zelfs een stevige inspanning van de door de overheid geporde instanties niet meer opleverde dan circa 15.000 huizen, dan hoeft niemand te denken dat dat komend half jaar veel beter zal zijn. Eerder minder. Ernstiger is dat een zichzelf versterkende spiraal in zal zetten, omdat de tussenvoorraad versneld wordt opgesoupeerd.

Het is dan altijd weer aardig om te zien hoe politieke partijen hierop reageren gaan. Wie wordt er door dit systeem nu eigenlijk gediscrimineerd? Ik vrees dat het politiek onverkoopbaar zal blijken om asielmigranten automatisch onderaan de huizenmarkt te laten beginnen – formeel, verplicht, zonder voorrang van welke aard dan ook. Zoals iedereen die hier al meer dan twintig jaar woonde. Je zou bijna gaan denken dat deze mensen te zijner tijd ook stemrecht zullen krijgen.