Kinderombudsvrouw, Corona, fiasco goede bedoelingen
De aandacht die we de laatste dagen hebben gegeven aan de kinderombudsvrouw in tijden van Corona brengt meer boven tafel.
Onder andere de schizofrenie van het huidige beleid, waardoor het oogmerk van de sluiting van de scholen volledig uit het oog werd verloren.
Wat was ook alweer de bedoeling van de sluiting van de scholen? Mensen bij elkaar weg te houden om de kans op besmetting zo laag mogelijk te maken! Wat doen minister Slob en zijn departement?
…wijst erop dat niet alleen kinderen van ouders met cruciale beroepen recht hebben op opvang op school. “We hebben vanaf het begin ruimte geboden aan gemeenten om samen met scholen en instanties als jeugdhulpverlening ook voor deze leerlingen opvang te regelen nu de scholen dicht zijn. Mijn oproep aan gemeenten is om de ruimte die geboden is ook te gebruiken.” Volgens Slob hoeft dat niet altijd op school. Dat kan wat hem betreft ook in bibliotheken en bijvoorbeeld buurthuizen.
Nu begint het er op te lijken dat in de hoofden van de betrokkenen – ouders, leerkrachten, ambtenaren en wie weet zelfs de kinderen – de sluiting van het onderwijs een doel op zich geworden is, en dat grote groepen mensen om een veelheid van redenen in nieuwe mengsels bij een wordt gebracht voor ‘opvang’.
Zou dat een verbetering zijn? Integendeel lijkt me – nieuwe contacten zijn nieuwe besmettingsrisico’s. Waarom an iet gewoon lesgegeven tijdens die opvang? Geen mens lijkt het te overwegen, en rationeel is dat niet, want het lijkt een specifiek punt van de lagere scholen waar dit speelt.
Toen ik een uurtje geleden uit mijn raam keek zag ik een kleinere groep – maar nog steeds herkenbaar als de gebruikelijke stroom ouders met kinderen – naar de school hier om de hoek gaan. Kinderen worden klaarblijkelijk opgevangen op de normale locaties – maar les krijgen ze er niet. Wellicht omdat dan andere kinderen worden gediscrimineerd of achtergesteld? Het leven heeft zijn normale gang hervonden, alleen de doelen die dàn worden nagestreefd worden zijn nu even niet belangrijk.
Heeft dit te maken met de aanvankelijke oproep van de kinderombudsvrouw valt moeilijk exact te bepalen, maar het heeft er veel van weg dat hierdoor de aandacht voor het kernprobleem (Corona) is weggevallen ten faveure van bekende reflexen. Dat zie je ook aan de aandacht die in het zog van de oproep van de kinderombudsvrouw op gang kwam voor daarmee verbonden zaken die mij volledig strijdig lijken met het idee van quarantaine:
Het SCP had dit kennelijk klaar liggen – of in de planning voor het gebruikelijke voorjaarsoffensief van goede bedoelingen[1] – op het moment dat tot de lockdown werd besloten. Nu krijgen we het alsnog nu er een handvat voor is gevonden:
Het aantal Nederlanders dat discriminatie ervaart in het onderwijs is in vijf jaar tijd bijna verdubbeld. Dat blijkt uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP). In 2013 ging het om 8 procent van alle studenten en scholieren, in 2018 om 15 procent.
De scholieren en studenten die hebben meegewerkt aan dit onderzoek hebben meer negatieve gebeurtenissen meegemaakt dan de deelnemers aan het onderzoek ervoor. Het gaat om incidenten als pesten, uitschelden, vandalisme, geweld en seksueel grensoverschrijdend gedrag.
Dat klinkt ontstellend. Mijn oog viel echter direct op het volgende zinnetje in het NOS-bericht er over
Volgens het SCP werden die gebeurtenissen ook vaker gezien als discriminatie.
Ergo: men maakt leerlingen steeds bewuster van eventuele discriminatie, en daarmee werd een vicieuze cirkel in gang gezet. Als je wéét dat je wordt gediscrimineerd, wordt alles wat je niet bevalt of even tegen zit óók direct discriminatie. Het wordt een verklaring voor boze uitingen van eigen frustratie als bestaande regels niet in je voordeel zijn. Het leidt er toe dat mensen op dit vlak volkomen de weg kwijt raken, en niet langer de oorzaak van een confrontatie bij zichzelf zoeken.
Als voorbeeld uit mijn jeugd herinner ik me het voorval van een Surinaamse vrouw (een groep die als eerste werd bedolven onder anti-racistische goede bedoelingen), die op het zebrapad bij een kruispunt eiste dat de chauffeur van een lijnbus de deur voor haar opende aangezien zijn bus de richting uit ging die zij gaan wilde. Toen ze werd genegeerd (tegenwoordig hangen er in Amsterdam in bussen en trams bordjes die dit uitleggen!) zette ze me toch een keel op: Discriminááásieie!
Het gaat me niet om de situatie, maar om de manier van denken die hiermee op gang kwam. Dat zie ik nu opnieuw in gang gaan, en het is zowel bedroevend als compleet zinloos dit pad te bewandelen.
- Dat een nieuwe lente een nieuw geluid moet leveren is een dichterlijke vrijheid gebleken.
Dit artikel is onderdeel van een serie van drie die zich ontwikkelde uit een stuk over de eerste onhandige berichten over de kinderombudsvrouw. Andere en eerdere op Veren of Lood vindt u hier.
In ons onderwijs vindt op grote schaal discriminatie plaats. Truus Kalverboer en haar vriendjes Rosenmoller en (tweede persoon is naam me ontschoten) benoemen de schuldigen meestal als de blanke autochtoon die de afrikaan en MO’er discrimineert.
Uit eigen ervaring (als 53 jarige ben ik 3 maand naar HEAO-CE in Amsterdam teruggeweest) en uit de verhalen van meerdere jongeren (18 – 24) sinds 2017, weten we dat het JUIST de afrikanen en MO’ers zijn, die de AUtochtone Blanke discrimineren als ze zelfs maar een kritische opmerking over de islam maken.
Daarmee stel ik dat Kalverboer, Rosenmoller en al hun vriendjes tot de ergsten behoren die discrimineren.
Het blijft slim en vooral sluw van links, dat ze vanaf 1965 zich een weg hebben gewrongen naar sleutelposities in het onderwijs en de Media. Ze kunnen steeds weer het offensief inzetten tegen politiek anders denkenden.
Ik ben ervan overtuigd dat meer dan 50 % van de bovengenoemde kinderen een achtergrond in Afrika en MO heeft. Die, wederom met discriminatie, een voorkeurs-behandeling krijgen. Dat daarbij wellicht onderwijs personeel overlijdt aan corona, dat zal Kalverboer en trawanten een zorg zijn, zij hebben hun ego zegje weer gedaan.
Zonder actieve ondersteuning (vanuit overheid, ouders, of culturele achtergrond) van de leescultuur, geen ontwikkeling van een onderwijscultuur. Ook geen ontwikkeling van een schrijfcultuur. Of de ontwikkeling van een kritische denkcultuur. Zonder dat geen zinvolle interculturele dialoog. Zonder dat laatste is het einde van de samenleving als productief samenspel tussen overheid en burger in zicht en binnen één of twee generaties bereikt. Het is dweilen met de kraan (van antikritische straatcultuur) wagenwijd open.
In feite legt de huidige situatie eindelijk eens bloot hoe hoog het percentage achterlijkheid en moslimgeweld is dat zich in een aanzienlijk deel van de gezinnen in de samenleving manifesteert.
De nieuwe slob/ klaverblad doctrine geeft het liefst aan dat het allemaal aan de autochtoon ligt ,en mag de autochtoon er wel alvast voor gaan boeten en betalen.
😂Slob en Kalverboer dus.
Ik mag hopen dat de “nieuwe slob/ klaverblad doctrine” geen wortel schiet en mocht dat toch zo zijn – je weet maar nooit – dat het dan gepaard gaat met een keihard offensief om de (nederlandstalige) geletterdheid in allochtone (m.n. islamitische) kring zo snel als maximaal haalbaar is te doen toenemen. Wat dat betreft waren die gulenistische turken goed bezig. Enige – en zeker niet geringe – probleem was de onderliggende doctrine die weinig verschild van milli gorus (turkse, kalifatistische) moslimbroederschap) en AKP (zie https://is.gd/yR8w4B). Vandaar ook de noodzaak om het nederlands in de geletterdheid te benadrukken, ook al is niet zeker of het genoeg is.
Van zeer nabij in de familie de verhalen gehoord van een van hun kinderen die op de basisschool zat in een grote stad in Nederland. Voortdurende pesterijen, intimidatie en uitsluiting van de kant van allochtone kinderen, met name marokkaanse en antilliaanse. Droef om te horen.
Het schelden op elkaar, uit boosheid, frustratie, of gewoon uit kwaadaardigheid is van alle tijden en heeft totaal niets met discriminatie of racisme te maken.
Wie kent niet de scheldwoorden uit zijn jeugd: schele wiep, brillenjood, mast met zeilen (flaporen), hinkepoot, rooie, ga zo maar door.
Niemand maakte zich daar in de 50er, 60er en 70er jaren druk om.
Ook maakte zich toen in het algemeen vrijwel niemand druk om kleur, je zag het als het ware niet eens, zeker als kind niet.
Pas vanaf ca. de 80er jaren, met de massale immigratie, werd kleur een item omdat die groep daar zelf voortdurend de aandacht op vestigde en niet in positieve zin.
Tot op de dag van vandaag te veel aandacht voor hun zelfverklaarde issues en de op vele fronten toegestane uitzonderingsposities laten in deze donkere dagen feilloos zien wat ons land door links is aangedaan.