In Frankrijk is een nieuwe sociologische studie verschenen over de machtsovername door de islam, door de Franse arabist en politicoloog Bernard Rougier die veel stof doet opwaaien.

Begin dit jaar verscheen  een spraakmakende studie over de ellende in de Franse banlieues, door de Parijse hoogleraar Bernard Rougier “Territoires conquis de l’islamisme” (bij Puf.com), over door islamisten ingepikte stukken van steden. Hieronder via Google een aantal meningen van de auteur, gemengd met die van recensenten.

De Franse universiteiten zijn een probleem geworden: wetenschappelijk personeel wil zich alleen nog politiek correct uiten omdat men zijn kansen niet wil vergooien op een prestigieus contract als hoogleraar in de Verenigde Staten.

Wetenschappers die geen Arabisch spreken en toch beweren dat ze kunnen duiden wat er speelt in allochtone getto’s zijn charlatans, want er is een continue interactie tussen de MENA-regio en de banlieues. Die zogenaamde wetenschappers zijn gemakzuchtig, want Arabisch leren en de cultuur snappen vereist een tiental jaren intensieve studie. (Dat soort ‘wetenschappers’ hebben we in Nederland ook, NG)

De Franse universiteiten zijn al decennia doordesemd  met communisme en dus wordt bijna volautomatisch het marxistische dogma van  de klassenstrijd losgelaten op de gastarbeiders, en wordt mitsdien ieder probleem sociaaleconomisch benaderd, hetgeen nooit tot verbetering kan leiden.

Daar komt nog bij dat Fransen soms bewust en soms onbewust een zwak hebben voor nieuwelingen uit de Maghreb vanwege het koloniaal verleden, hetgeen bij ons in NL uiteraard niet speelt; het is vergelijkbaar met vaak tolerante houding  in Groot-Brittannië jegens misstanden bij de Pakistani; net zo als bij ons indertijd jegens de kapende Molukkers.

Kritiek op islamisten wordt door links gezien als rechts, en aangezien links rechts niet in de kaart wil spelen ten einde eigen politieke baantjes veilig te stellen wordt extra veel door de vingers gezien, waarbij ook het bij veel Fransen heersende anti-kolonialisme een onbevangen discussie in de weg staat.

Veel intellectuelen zijn in hun meningsvorming ook wat gehandicapt omdat ze geloven dat geloof in god aan het uitsterven is en ze bovendien eigenlijk nooit met immigranten verkeren.

Bernard Rougier heeft een aantal steden onderzocht zoals Argenteuil en Molenbeek en geconstateerd dat daar hetzelfde heeft kunnen gebeuren als in de 50’er jaren toen de communisten die hun buitenlandse contacten in Moskou hadden, er in slaagden door het weven van een ‘ecosysteem’ in diverse steden de macht te grijpen ‘ – als een soort streepjes zetten in het scholieren spelletje landjepik -.

Het gaat niet alleen om halal winkels, islamistische boekwinkels, alcoholloze cafés, de hele sector van cafetaria’s, hele sportclubs zoals voetbal, maar ook dagdelen halal-zwemmen, de bouw van steeds meer moskeeën met steeds hogere minaretten, de feitelijke controle overnemen van sociale woonblokken, het werken in een beperkt aantal sectoren waardoor men feitelijk een heel bedrijf overneemt zoals het openbaar vervoer, of de beveiliging, of de banen in het stadhuis, en als kers op de taart: de gevangenis.

Op zich is er niets mis met de bouw van een moskee in een land waar laïcité de norm is, maar er is wel een probleem omdat het salafisme sluipenderwijs in een stille revolutie in de jaren 90 de boel heeft overgenomen in navolging van grote delen van de Maghreb, wat nagenoeg het einde betekende van pluriformiteit; dat was net in de tijd dat er veel moskeeën werden gebouwd, zodat het moskee-personeel niet langer zelfstandig opereert, doch zetbaas is van een buitenlandse regering. Zo ontstonden soms militante enclaves opgestookt door de handige informatie-uitwisseling via internet.

We beleefden dus zonder het in de gaten te hebben het einde van de klassieke islam van de 19e en vroege 20e eeuw.

Het islamistische ecosysteem telt volgens Rougier vier hoofdstromingen die de meeste last geven, die met elkaar gemeen hebben dat men zich niet verbonden voelt met onze wijze van leven en men zich verzet tegen onze zogenaamde decadentie en agressiviteit:

1. de Tabligh,
2. de Moslimbroederschap,
3. de salafisten
4. de jihadisten.

• De Tabligh zijn vooral oppervlakkig missionair bezig met straat dawa’s en zo.
• De Moslimbroederschap is institutioneel van aard, zij maken de mars door de instituties en grijpen zo de macht. Ze zijn te vinden in politieke partijen, actiegroepen en demonstranten tegen politie en justitie. Ze presenteren zich als het juiste midden tussen leken en jihadisten.
• Salafisten zijn literalisten die pogen het leven van Mohammed na te volgen, en dus moet alles volgens hun regeltjes zodat een breuk met onze westerse maatschappij onvermijdelijk is. Vroeger werd sharia gezien als de weg naar het goede, maar thans wordt de sharia geïnterpreteerd als ijzeren wetten – sindsdien is ook vzmh achter de naam van Mohammed in zwang.
• De rel die in 1989 werd gemaakt rond Rushdie ging er om dat het in de Duivelsverzen draaide om mensen die cultuur-moslims waren en dus niet geloofden, want machthebbers in de Mena zien die cultuurmoslims als een groot gevaar. Hassan II zei: een Marokkaan kan nooit Fransman worden; en daar is beleid voor. Het jihadisme vloeit daar uit voort.

En zolang politici van links en rechts  alleen korte termijn denkers zijn en dus politieke steun zoeken bij islamisten in ruil voor gunsten op korte termijn, zal de macht van islamisten alleen maar toenemen door cliëntelisme en clandenken en zullen steeds grotere delen van stadswijken los komen te staan van de normale Franse maatschappij.

Geen wonder dat de laatste maanden aan overheden gelieerde denktanks in Brussel een nieuw thema hebben: het neerslaan van stedelijke opstanden. De Gele Hesjes in Frankrijk schijnen daarvoor te dienen als oefenmateriaal.

---

Van en over Bernard Rougier is vrij veel te vinden op YouTube – natuurlijk in het Frans.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland

Nicolette Geveke is correspondent EU/Brussel voor Veren of Lood.