Duurzaam is een mooi woord, maar zoals veel mooie woorden wijkt de moderne betekenis meer af van de oorspronkelijke dan je je vaak realiseert.

Bij mij drong dat gisteren opnieuw door nadat ik een stukje las over een advies van de Raad voor de leefomgeving en infrastructuur (Rli), een adviesorgaan van de regering dat in 2012 het levenslicht zag. En van tijd tot tijd brengen dergelijke organen adviezen uit om hun bestaansrecht te onderstrepen. Zo ook het RLI gisteren:

Hoe moet een duurzame samenleving eruitzien? Een samenhangende visie hierop ontbreekt bij de Nederlandse overheid, oordeelt de Raad voor de leefomgeving en infrastructuur (Rli) in een advies aan het kabinet.
Nederland heeft zich ten doel gesteld om de CO₂-uitstoot tot 2030 met 49 procent terug te brengen en in 2050 een volledig circulaire economie te hebben. Om dat te kunnen bereiken moeten volgens de raad de stucturen van de economie veranderen.

Klinkt neutraal, niet waar? Eigenlijk niet. Als linkse (zelf-evident in dit geval) adviesorganen gaan praten over het aanpassen van de structuren van de economie dan is een geleide planeconomie nooit ver meer weg.

“Je moet dan bijvoorbeeld denken aan rekeningrijden en het verwerken van kosten voor afvalverwerking in de verkoopprijs”, zegt voorzitter Jan Jaap de Graeff. “Tot nu toe zijn politici heel karig met dit soort zaken, maar ze werken vaak erg goed.”

Bedekte belastingheffing zou je het ook kunnen noemen. Ook hoor je de echo’s van de maakbare samenleving nadreunen. En dat onder leiding van een gevestigde ‘groene’ VVD’er, die de RLI onder andere optuigde met de gesjeesde PvdA-stas Co Verdaas, die na de politiek hoogleraar in Delft werd.

Er is meer dat onaangenaam aan doet:

De raad vindt dat bestaande regelgeving vaak gevestigde partijen en belangen bevoordeelt, ten opzichte van innovatieve nieuwkomers. Het kabinet wordt daarom geadviseerd om meer oog te hebben voor “de afbouw van economische activiteiten waar dat nodig is”.

Afbouw van economische activiteiten waar dat nodig is? Dat soort zinnen geeft mij een hoogst ongemakkelijk gevoel. Mijn eerste associatie is dan ook de kapitaalvernietiging van het sluiten van hoogst moderne kolencentrales ten faveure van de inefficiënte biomassa-waanzin, omdat de verbranding van kolen politiek besmet is verklaard.

Als het aan Rutte-3 ligt wordt dit soort adviesorganen de toekomst van de politieke besluitvorming, en is het parlement een van die activiteiten die deels wordt afgebouwd omdat dat nodig is.

U mocht zich ook eens ongemakkelijk gaan voelen. Hè? Nee. Bah!

Er vormt zich hier een volledig nieuwe bestuurskluwen, waarop elke democratische controle onmogelijk wordt gemaakt, maar waar de overheid gegarandeerd achteraan gaat sukkelen. Die ‘klimaattafels’ waren niet meer dan een begin.