Extinction Rebellion hield afgelopen week diverse demonstraties/blokkades in Amsterdam. Renzo Verwer ging kijken wat er te zien viel.

In een uitgebreide achtergrond reportage in de Volkskrant voorafgaand aan de acties, vielen me twee zaken op die ik verder nergens uitgelicht zag.

1) Het verhaal van Extinction Rebellion is geen hoopvol verhaal. En dat is het met opzet niet. Hoop demobiliseert, zegt medeoprichter Roger Hallam over de telefoon vanuit Londen. ‘Daardoor verwacht je dat iets of iemand anders het voor je oplost. Pas als je de hoop verliest, kom je in actie.’

Apart. Ik zou zeggen: als je echt alle hoop verliest, doe je verder niets meer, want er is geen hoop. Waarschijnlijk definiëren Hallam en ik het woord hoop heeeeel anders.

2) Een dergelijk definitieverschil hanteren Hallam en ik ook ten aanzien van liefdesrelaties.

Huh, relaties? Ja, Hallam stelt in de Volkskrant dat demonstranten bereid moeten zijn de wet te overtreden. Pas dan zullen mensen zich iets van hen aantrekken.‘Zie het als ruzie met je partner. Je kunt argumenteren tot je een ons weegt, maar pas als je gaat schreeuwen, weet de ander dat je serieus bent. Wij creëren samen die schreeuw. Iedereen zal ons haten, maar ze zullen ons horen.’

Alsof hysterisch doen de enige manier is te laten blijken dat je serieus bent. Volkomen belachelijk, deze vent. Als hij praat.

Actievoeren doet Hallam wél slim.  Net als de boeren het goed begrepen hebben: blokkades zijn effectief en raken mensen.

Zojuist heb ik even toegekeken bij de Extinction Rebellion-blokkade op de Amsterdamse Blauwbrug. Twee zaken vielen mij daar aan – en aan andere Extinction Rebellion-blokkades – op:

• De professionaliteit. Demonstranten plakken zich vast aan het wegdek bijvoorbeeld, en ze weten dat er eerst een noodverordening nodig is voor ze verwijderd mogen worden. Vandaag zag ik dan een vrouw die informatie gaf en folders uitdeelde. Een wandelend informatiepunt, dat komt sympathiek over.
• Op een Extinction Rebellion-folder las ik dat iedereen welkom is, ‘van welke gender of huidskleur dan ook’. Fijn, dat soort overbodige informatie, dacht ik toen.

Nu heb ik niet ALLE demonstranten gezien en ook geen grondig onderzoek gedaan deze week. Maar de acties waren en zijn wel een erg blanke bedoening. Het hele Rebellion-gebeuren deed me allemaal wat denken aan het geinige boek van Christian Lander Stuff white people like.

White people doen aan yoga en houden van Apple. Ze doen ingewikkeld. Ze bezoeken boerenmarkten, houden van eco-voedsel, aldus Lander. En ze kopen graag schuldgevoelens wegens milieuvervuiling af:

A carbon offset occurs when a white person does something bad to the environment, like flying on an aeroplane or buying an SUV, and then simply gives some money to a company such as TerraPass, which then plants a bunch of trees to make up for the infraction. In much the same way that Catholics sin and then ask forgiveness in confession, white people commit a sin and then just pay a bunch of money to remove the guilt. It is an astonishingly efficient system.

Stuff white people like, daar doen veel demonstraties pro-milieu, -klimaat- en pro-dierenrechten (daarvan was er net ook weer een in Amsterdam) me zeer aan denken. Voor bewegingen die tevens zeggen zo dol te zijn op diversiteit, is er een enorm tekort aan people of colour.

---

Dit artikel verscheen eerder in twee delen (1,2) op de site van Renzo Verwer

Meer van Renzo Verwer op Veren of Lood vindt u hier.