De kosten van de zorg
Het is vooral overheidsbemoeienis die de kosten van de zorg tot onaanvaardbaar hoge niveaus op jaagt.
In de Volkskrant van 21 juli 2012 stond een artikel van de cardioloog Dijkgraaf over de kosten van de zorg. Het was een reactie op een eerder artikel in dezelfde krant waarin gesuggereerd werd dat die kosten vooral zo hoog waren door de exorbitante salarissen van de medisch specialisten.
Op een rustige manier protesteerde Dijkgraaf tegen het gebrekkige onderzoek dat aan zo’n tendentieus artikel over de zorgkosten ten grondslag lag. Hij zelf werkte zestig uur per week en zijn honorering kwam omgerekend uit op 70 euro per uur. Dat is weinig als men het vergelijkt met de uurvergoedingen van advocaten, accountants en organisatie adviseurs die we hier in Nederland kennen. Bovendien is het aandeel van de twintigduizend specialisten niet meer dan 4% in het totaal van de kosten van de zorg. Dat zijn cijfers die de auteur van het eerdere artikel zonder veel moeite had kunnen vinden en die moeite had hij niet genomen.
Dijkgraaf had gelijk. De specialisten zijn het probleem niet en een import van medisch specialisten uit het buitenland, die ook nog eens de taal van hun patiënten en het verplegend personeel niet spreken, gaat het kostenprobleem niet oplossen.
Het is een ideologisch probleem, dat we hebben in de Nederlandse zorg. Het is het uitgangspunt dat de zorg voor iedereen op dezelfde manier toegankelijk moet zijn, dat er toe geleid heeft dat we een soort National Health Service gekregen hebben hier. Een Nationale Gezondheidszorg, of een ziekenfonds voor iedereen.
Een nieuwe ideologische ingreep, die de ‘privatisering van de zorg’ is genoemd, maar die het bestaande systeem onaangetast heeft gelaten, had tot doel de kosten te beteugelen. Zij heeft alleen maar de bureaucratie in het systeem vergroot. Van een echte privatisering, in de zin dat de patiënt zelf weer zeggenschap krijgt over de kwaliteit en de hoeveelheid zorg die hij afneemt, is geen sprake. De organisatie van de zorg is meer top down dan ooit en de kosten blijven stijgen.
Het is evident dat de overheidsbemoeienis met de zorg zich hoort te beperken tot de garantie dat er zorg is voor iedereen die in levensgevaar verkeert of onduldbare pijn lijdt. Voor de rest is er geen enkele reden om zich meer met de zorg voor mensen te bemoeien dan met hun dagelijkse boterham of andere eerste levensbehoeften. Pas als mensen het echt niet meer zelf kunnen redden is er reden voor de overheid om in te grijpen. Voor de rest is het met de zorg hetzelfde als met andersoortige behoeften: als een individuele voorziening top down wordt georganiseerd wordt zij onpraktisch en onbetaalbaar.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Waarom wordt in dit verband nooit de massa-immigratie en het onevenredig gebruik van zorg door allochtonen genoemd?
Honderdduizenden zijn toegekomen zónder ooit een cent in de zorgpot te hebben gedaan, en het merendeel gaat dat ook nooit doen.
Denkt men echt dat heel NL debiel is?
Niets is wat het lijkt: Helemaal goed begrepen zo is het ook er is een groot tekort aan van alles in de zorg geld artsen verplegers bejaarden verzorgsters hulp in huis en voor persoonlijke verzorging de massa mensen die de laatste jaren erbij zijn gekomen en nooit mee betaald hebben vanaf hun achttiende en hulpbehoevend zijn is desastreus voor ons systeem voor zorg en AOW.
En het is gigantisch oneerlijk ten opzichte van de autochtonen bevolking die dat in het verleden hebben opgebracht aan premie’s en nog
Vandaar ook dat men met man en macht (overheid/media/politiek).de bevolking doormiddel van stemmingmakerij en misleiden maar vooral door emotionele chantage zo ver krijgt dat iedereen uit de hele wereld zielig is behalve tante Bep en ome Piet die kunnen aan de euthanasie pil, want die hebben(nu) een goed leven na 50 jaar werken en een voormalige zesdaagse werkweek 50/60 uur vanaf hun vijftiende jaar.
Je loopt tegenwoordig regelmatig tegen het feit aan dat bepaalde (merk) medicijnen in Nederland niet meer door de zorgverzekeraar vergoed worden.
Als je deze dan toch wilt hebben, in plaats van de vervanger die wel vergoed wordt, dan moet je deze zelf betalen.
Al doende kom je dan achter de prijzen die het Nederlandse apothekers gilde voor medicijnen in rekening meent te kunnen brengen.
Ga je vervolgens voor die medicijnen over de grens shoppen dan blijken die medicijnen daar minstens de helft goedkoper te wezen, en vaak nog veel goedkoper dan dat, tot wel tien keer goedkoper in gevallen.
Waar je dan vervolgens ook achter komt is dat de Belgische apotheker geen medicijnen naar Nederland mag versturen, dat mag namelijk niet van Nederland.
En dan weet je dus dat het Nederlandse apothekers gilde gewoon een dievengilde is met een goede lobby vertegenwoordiging in Den Haag.
De gezondheidszorg is gewoon een goed gevulde trog waar een select clubje malafide varkens zich stevig tegoed doen aan de zuurverdiende centen van de hard werkende Nederlandse bevolking.
@Ravian
U legt hier een gevoelig punt bloot dat men helemaal niet bekend wil hebben; de EU met de ‘vrije handel tussen de lidstaten is gewoon onzin. Overigens zijn er ook medicijnen die in Nederland goedkoper zijn dan in andere landen. En dat houdt blijkbaar in dat er niet zo’n vrije interne markt is als er wel wordt beweerd.
Binnen de zorg al helemaal niet gezien de moeite die het kost om bv een medische behandeling in een ander land vergoed te krijgen.
Dat betekent dus dat 1 van de basisprincipes van de EU al helemaal niet op gaat. Dat geldt ook voor auto’s trouwens. Het kopen van een auto in Duitsland is aanmerkelijk goedkoper dan in Nederland, maar dan moet er opeens toch weer extra worden betaald bij de import en de kenteken-registratie en ga zo maar door. Eveneens voor nog een aantal andere zaken. Vrije handel tussen de lidstaten? Laat me niet lachen. De gewone burger merkt daar maar bar weinig van.