Het probleem tussen Argentinië en IMF gaat dat laatste een smak geld kosten. Het land zelf is er bijna aan gewend dat dit zo gaat.

Vorig jaar kreeg het land de grootste bailout van het IMF ooit: $57 miljard (op zich al in twee stappen). Volgens het bekende IMF-stramien, dus met fases waarin steeds een deel wordt overgemaakt als de overeen gekomen plannen goed uitpakken. Wat er vervolgens bijvoorbeeld allemaal mis ging leest u onder deze link.

Die plannen pakten dus niet goed uit. En de al heel matig opererende president Macri lijkt het nu ook af te zullen leggen in oktober, als er presidentsverkiezingen zijn.

Eén ding hebben ze in Argentinië hopelijk wel geleerd de afgelopen weken: dat wat er gebeurt als je op de verkeerde kandidaat stemt. De prequel van oktober werd door president Macri grandioos verloren. Dat de financiële markten vervolgens de peso een opdonder van 30% verkochten creëerde de huidige crisis, maar lang had die toch al niet uit kunnen blijven. Het land heeft sinds gisteren de wisselkoersen via currency controls gelimiteerd, om te voorkomen dat de valutareserves te snel weglekken door mensen die hun vertrouwen in de peso opzeggen. Hieronder ziet u dat dat IMF-ingrijpen alleen tussen december en maart optisch succesvol was.

Voor de koers van de peso zijn wel eens positiever dingen gebeurd:

Goed ging het dus al niet, maar hoe kon het land het het afgelopen jaar redden als het al zo slecht ging? Omdat het tot dusver overeind gehouden werd door het optimisme van beleggers die nergens van wisten, behalve dat de prospecti van leningen vol mooie plaatjes stonden:

Almost exactly two years ago, the 20-some year old millennials that make up the majority of the fixed income investment universe couldn’t get enough of a brand new, and quite ridiculous, security that was being offered by Argentina: 100 year bonds. Demand was so high, in fact, that the bond sale was 3.5x oversubscribed as we wrote at the time , when we also warned that this particular experiment will end in tears.
The tears came earlier this month, when in a “shocking” outcome – because apparently it hadn’t dawned on anyone that a political regime that is forced to push for austerity as its IMF masters demand will be kicked out overnight – the “market-friendly” Macri regime was tossed out in a primary for the upcoming presidential election, sending the country’s currency and risk assets crashing. Oh, and those 100 year bonds which could be bought for 75 cents on the dollar just 3 weeks ago can now be purchased at half that price.

Maar de aanstaande president (?)Fernandez weet het beter. En zoals van iedereen met Keynesiaanse gedachten weet je precies wat je dan krijgt:

The 60-year-old future president said that when elected, his administration would aim for a balanced budget eventually. But he first plans an ambitious program to restore purchasing power by increasing wages and government pensions, while containing inflationary pressures with a broad-ranging pact with employers.
“To reverse this cycle you must launch a plan to boost consumption, and I will not ask permission from the IMF for it,” said Fernández, prompting the worst possible case of PRSD flashback over at the IMF headquarters.

$57 miljard klinkt indrukwekkend, maar gezien de schulden die voorafgaand aan de bailout al werden aangegaan was het hoogstwaarschijnlijk al van start af een kansloos parcours:

Our long-standing view is that the IMF program was too small to begin with, given Argentina's external borrowing spree in 2016-18 (red). Question now is how much of an effective up-sizing of the program re-profiling represents. Follow @SergiLanauIIF @mcastellano44 for our views. pic.twitter.com/IPztL3ngBW

— Robin Brooks (@RobinBrooksIIF) August 29, 2019

Natuurlijk betekent dat niet dat de lokale gooi- en smijt politici met een gat in hun hand – zoals kandidaat Fernandez – het IMF niet de schuld geven van de ellende waarin Argentinië zich nu bevindt:

 

Donderdag viel het doek. Voor de 9e keer sinds begin 19e eeuw. Argentinië is in default.

En IMF-president Lagarde zwijgt sindsdien tactvol:

One can’t blame outgoing IMF head Lagarde for trying to keep a low profile: after all her next job is to head the ECB, and after her absolutely disastrous tenure at the IMF, one can’t wait to see just how she destroys the Eurozone as her final parting gift.

Maar één ding weten ze nu wel in Frankfurt: Lagarde is bereid de sluizen van de geldcreatie open te zetten als daar vraag naar is. Duitsland gaat zich haar favoriete kandidaat als ECB-chef nog eens diep betreuren. Enfin, voor de EU is dit een NOP.(Niet Ons Probleem): het IMF wordt grotendeels gefinancierd door de USA, en hoeveel de individuele Europese landen er elk op toe leggen weten we pas als de stofwolken zijn opgetrokken:

---

Over Argentinië schreven we op Veren of Lood  eerder, dat vindt u hier.

Over het IMF vindt u hier een heleboel.