Maxime Februari vindt dat er niet zoiets bestaat als Marokkanen en dat alle uitspraken in de trant van “Marokkanen doen dit” of “zijn dat” niet van pas komen. Ik laat in het midden of Fleur Jurgens[1] zo generaliserend te werk is gegaan, want ik heb haar boek niet uitgelezen, alleen maar ingekeken. Maar mijn mening is dat het niet goed mogelijk is om een heel boek over Marokkaanse tasjesdieven te schrijven en nooit over “de Marokkanen” te spreken, als je het hebt over de achtergrond van de dieven.

Mag zoiets of moet je concluderen dat het onnodig discriminerend is? Dat is wel een probleem waar veel mensen ter linker zijde mee lijken te worstelen.

Heersende leer en politiek correct is dat het onnodig discriminerend is om in zo’n geval over ‘de Marokkanen’ te spreken. Toch is er behoefte aan een term waarmee kan worden aangeduid dat de tasjesdieven eerder gezocht moeten worden onder degenen van wie de voorouders uit het Rifgebergte komen dan van de Kaapverdische eilanden, Anatolië of uit Tietjerksteradeel. Die behoefte is er met name als veertig procent van de Marokkaanse jeugd uit Nieuw West in Amsterdam bewijsbaar crimineel is en nog geen vijf percent van de qua leeftijd vergelijkbare Friezen. Die percentages zeggen wel degelijk iets over de Friezen en Marokkanen als groep, al blijft overeind dat dit niet betekent dat alle leden van de Marokkaanse groep in het afkeurenswaardige gedrag participeren. Wel meer natuurlijk dan in de officiële statistieken voorkomen. Dat is altijd zo, maar in elk geval niet allemaal.

Februari en zijn/haar Marokkaanse zegsman doen dus iets heel oneigenlijks als ze zich daar tegen verzetten. Het is niet alleen vechten tegen de bierkaai, het voorkomt ook dat er op een effectieve manier wat tegen gedaan wordt, namelijk door een hoogst noodzakelijk optreden van de Marokkanen zelf. Dat belemmeren Maxime Februari en veel andere politiek correcte Nederlanders met hun protest en dat vind ik ten onrechte. Het is wel een zware prijs die door fatsoenlijke Marokkanen moet worden betaald, dat ze aangesproken worden op het gedrag van hun landgenoten, maar ze hebben het ernaar gemaakt. Moslims zijn hun broeders hoeder en tot nog toe doen ze als groep te weinig aan de opvoeding van die te hoeden broers en zusters. Misschien zijn ze net als veel Nederlanders bang voor het geweld uit eigen criminele kring, maar dat is dan laf en geen excuus. Niet voor Nederlanders maar evenmin voor Marokkanen.

—————————————————————————————–

[1] Fleur Jurgens heeft een boek geschreven over Marokkaanse tasjesdieven

—————————————————————————————–

Eerder verschenen op het Blog van Toon Kasdorp