Mijn eerste reactie was: dat begon al bij de herkomst van die link. Ik weet niet wie ik een grotere prutser vindt, Klei of Livestro. Ik ging dus kijken. Ik keek, ik las, en ik … ik maakte er maar direct een close-read van. Het nutteloze verenigen met het onaangename is goed voor de masochistische ziel zegt men.

“Mogelijk is er geen muziekgenre zo meeslepend en boost-gevend als gospel”

Hmm, regel 1 – mogelijk ook wel. Vervolgens ging het van kwaad tot erger. Ik loop het even losjes langs.

r.1/2 – kracht- en prachtvrouwen, yuk.

r,3/4 – By far was dit het mooiste optreden in jaren. – Dan zal ze de zaal wel voor zichzelf hebben gehad; de meeste mensen komen af op bewezen kwaliteit.

r5 – Er is niets mooiers dan wanneer vrouwen in hun kracht staan en gemeenschappelijk naar voren treden.  I repeat when under stress, I repeat when under stress, I repeat when under stress, I repeat…

r6-7 Al die mooie vrouwen in alle soorten, maten en kleuren maakten het tot een groot succes. Iedere vrouw apart, had zo een solotraject in kunnen gaan.

Ik heb niks tegen potten, en ook pottineus geleuter moet kunnen. Maar dit is belachelijk.

r8 – Gedurende het concert kreeg iedere smaak of kleur echter de volle aandacht, onder andere door solo-optredens. Het hing dus als los zand aan elkaar?

1e zin 3e alinea: geen gefundeerd commentaar op. De 2e daarentegen: Ik ving een glimp van onzekerheid op bij een gracieuze, zachtaardige en tengere zangeres die het in en (typo!) duet moest opnemen tegen een stoere, eigenzinnige en overweldigende (driedubbele stijlfout, e’s teveel) powerhouse van een vrouw, Ik heb al meer glimpen opgevangen dan me lief is. En teveel bijvoeglijke naamwoorden.

3e zin – Ik glimlachte uitbundig, – Grutjes! Je kunt wel merken dat zijzelf dit niet lezen hoeft.

Laatste zin 3e alinea:  Beide dames waren fenomenaal en niet met elkaar te vergelijken, net zoals al die andere dames, die ons met hun krachtige solo’s meenamen in een inclusieve, verrijkende en onvergetelijke muzikale reis. Oei, wat slecht geschreven: meegenomen in een reis klinkt als in de boot genomen. Al die ‘observaties’ bijten elkaar als een nest ratelslangen die met muizengeur zijn ingesmeerd.

4e alinea: De algemene conclusie van de avond was duidelijk. Dat maakt iedere verdere recensie overbodig. Lijkt mij.

Nederland heeft op grootschalig niveau nog iets te ontdekken, namelijk het gospelkoor Deliverance. Of je nou van gospel houdt of niet – de ratelslangen gingen weer flink tekeer. Arme beesten.

Maar boven alles vertelt iedere vrouw je daar op het podium middels zang een eigen verhaal. Jaja, maar is dat inclusive of gewoon een kakofonie?

Als je daar oog en oor voor hebt, loop je de zaal uit en merk je dat je veranderd bent – Ha! Dáár kon ik me iets bij voorstellen!

Dat duurde gelukkig niet lang, gezien de afsluitende zin: ..ietsjes dan. Die belofte van pure levensvreugde durf ik te maken. Indachtig de positieve instelling die gospel geacht wordt te bieden, I presume.

Dat die dame niet schrijven kan, mag je haar niet verwijten. Dat een redactie dit plaatst is erger, nogal zielig zelfs. Het stelt bovendien de scribente bloot aan de onvermijdelijke hoon die wij nu over haar uitstorten. 3 van de 5 (op het moment van publiceren waren het er zelfs 4!!) meest gelezen artikelen op de Jalta-voorpagina waren kunst & cultuur etc, zag ik, Dus moet ik begrijpen dat  deze vrouw nieuwe schrijfstèr is? Die gospeldames zullen wat harder te keer moeten gaan om kans te maken Jalta weer tot enig leven te wekken. In retrospect was die eerste zin nog relatief redelijk. Geloof ik, want herinneren was me teveel moeite.

Jalta, it’s a Norwegian Blue if ever I saw one.

Maar toch leuk voor Livestro dat hij een niche gevonden heeft waar niemand hem zal uitdagen: Jalta, voor al uw gospelrecensies.

Voor wie het weten wil: mijn correspondent werd het meest misselijk van de enige zin waarop ikzelf weinig commentaar op had: Er was maar één keer iets van rivaliteit tussen twee dames te bespeuren. Zou ik aan het afstompen zijn, of was ik gewoon al murw?