Je hoort het hem bijna zeggen: “Ja maar, het zijn allemaal ‘lieve mensen’ als je met ze praat.” Vast. Ik geloof dat, echt. Maar soms zijn het maniakken.

Het verhaal van de directeur in Den Dolder is het verhaal van mensen die anderen niet altijd goed begrijpen, maar het wel enorm goed bedoelen. En daardoor niet in staat zijn de werkelijkheid te bezien zoals zij is. Minister Dekker laat zich de komende drie maanden elke dag op de hoogte houden van het reilen en zeilen in de kliniek. Waarom? Gerust stellen doet het me helemaal niet – dit is niet iets waarvan Dekker speciaal verstand heeft voor zover we zijn ingelicht. En als we een directeur met een ministerssalaris voor Den Dolder wilden heb ik ergens iets gemist.

Leuk is anders, en als Dekker er directeur wil worden moet hij maar solliciteren. Dit zijn praatjes voor de vaak van een minister die geen besluiten durft te nemen over incompetente ondergeschikten en het verder ook niet weet. Vervangen was de aangewezen weg, en anders niets. Gaat Dekker echt directeurtje in Den Dolder spelen? Laat hij er dan ook domicilie kiezen en er blijven.

Het is een simpel verhaal, en niet ongelijkaardig aan wat we gisteren schreven over de IND en de daar heersende gebreken. Den Dolder beschikt overduidelijk over een directeur die zijn patiënten allemaal heel ‘lieve mensen’ vindt die helaas wel eens onplezierig kunnen ontploffen. Maar verder zijn ze reuze aardig in de dagelijkse omgang, en dat mag je van mensen als de directie van Fivoor niet onbeloond laten. Dan krijg je dus dit:

Peter M. werd twee jaar geleden veroordeeld omdat hij via internet had laten weten dat hij het station van Dordrecht wilde opblazen met een atoombom. Ook had hij iemand in Dordrecht aangevallen. M. werd vanmiddag in Breda opgepakt. De politie verspreidde gisteren een signalement en opsporingsfoto.

Ik kan wel zeggen dat ik tientallen van dit soort malloten (ic, de directie van Fivoor) heb meegemaakt in de tijd dat ik portierswerk deed tijdens mijn studie. “Ze doen niks”, zeiden ze van allerlei ‘lieve mensen’ die met hen op stap waren. Zij kenden die loslopende patiënten die het uitgaansleven bevolkten alleen als trouwe supporters die gezellig bleven zolang je er gratis bier in pompte. Maar hoe ze ook konden zijn wisten wij als portiers wel. En bovendien, dat niets zo gevaarlijk is als mensen een keertje toelaten die je voortaan toch liever weigeren zou. Want als de malloten er een volgende keer niet bij waren mochten wij het oplossen.

Malloten als de leden van de directie van Fivoor zijn kennelijk niet op hun taak berekend. Zij zijn gefixeerd op het voorbereiden van mensen op een terugkeer in de maatschappij, terwijl tegelijkertijd óók van hen wordt gevraagd te beoordelen of dat geen ongelukken geven gaat. Zo lang die ‘lieve mensen’ denken daarop kans te maken gedragen ze zich wel. Maar de kans dat het weer fout gaat als je ze onbegeleid los laat is vaak gewoon te groot. Dat dat niet eens meer overwogen lijkt te worden geeft aan dat mensen als de directie van Fivoor collectief zouden moeten worden overgeplaatst, en vervangen door types die weinig fiducie hebben in het vermogen van mensen om binnen een paar maanden echt ‘lief’ te worden.

Dat dat ministerie hen nu aan het handje neemt geeft al aan dat men er daar ook weinig vertrouwen in heeft. Maar beter gaat het er echt niet op worden, want plannen om de deskundigheid van Fivoor uit te breiden met preventief ingestelde functionarissen lees ik nog nergens. En dat is wat hier nodig is.