Jodenhaat komt in het ooit zo liberale westen uit de meest bizarre en onverwachte krochten opwellen. Nauwelijks bedekt, en met heel slechte smoesjes. En, antisemieten dringen moeiteloos door in parlementen, kiezers en media lijkt het weinig te kunnen schelen.

Kort geleden vond in Londen een grote demonstratie plaats tegen Israël. Ondanks, of liever dankzij de publieke steun van de leider van Her Majesty’s Opposition, Jeremy Corbyn, kreeg die bijeenkomst meer de sfeer van Kristallnacht dan van een normale betoging. Wat er die zaterdag in de straten van Londen aan vuil werd gespuid over joden bleef waarschijnlijk alleen onbestraft omdat de stad op dit moment een islamitische burgemeester heeft.

De foto van één demonstrant ging viral. Deze bejaarde vrouw met het geblondeerde haar in een grote vlecht, droeg een bord met de tekst ‘Israel provokes antisemitism.’

Een kwaadaardige spiegeling van de werkelijkheid: het is juist antisemitisme dat haat tegen Israël oproept. Nog afgezien van het feit dat jodenhaat van alle tijden is, zou men het anders veel drukker hebben met demonstreren tegen landen als China en Iran, om nog maar te zwijgen over Noord-Korea of Myanmar.

Kritiek op de joodse staat is uiteraard altijd legitiem en soms terecht, al zou ik persoonlijk meer aan te merken hebben op hoe bijvoorbeeld president Macron en partijleider Xi met hun volk omspringen. Maar wie – zoals een groot deel van genoemde betogers, pleit voor de vernietiging van Israël, om plaats te maken voor een Arabische heilstaat, die zich uit moet strekken “from the river to the sea” -zoals te lezen viel op meegedragen borden, is zonder twijfel een jodenhater.

Eveneens recent zond de BBC een ‘documentaire’ uit over Gaza – ik gebruik de aanhalingstekens bewust. Daarin werden opzettelijk fouten gemaakt in de ondertiteling – zoals de BBC later zelf toegaf, zonder zich te verontschuldigen: geïnterviewde Palestijnen lieten weten dat alle ‘yehudis’ (joden) dood moesten. Dus niet alleen die in Israël, maar echt alle joden. Getrouw aan artikel 2 van het Hamas handvest – inmiddels voor de vaak herschreven, dat op zijn beurt recht doet aan teksten in de Koran.

In de ondertitels maakte de BBC daar ‘Israëli’s’ van, volgens henzelf na raadpleging van een aantal ‘deskundigen’ – allen met Arabische namen.

Zo’n beetje de hele wereld schuift al 3000 jaar joden samenzweringen in de schoenen, maar gezelligheidsverenigingen als de Moslimbroederschap geven keer op keer blijk dit spel het beste te spelen. Genoemde Moslimbroederschap heeft nu zelfs trekpoppen in het Amerikaanse Congres, een prestatie om je petje voor af te nemen.

Twee kiesdistricten hebben afgevaardigden naar het Congres gestuurd die de vernietiging van Israël bovenaan hun agenda hebben staan. Dat zijn tevens de eerste twee moslima’s in het Congres: de dames Ilhan Omar en Rashida Tlaib.

Uiteraard Democraten, de één gekozen in een district vol islamitische Oost-Afrikanen, de ander in een achterbuurt van Detroit, waar zwarten ruim in de meerderheid zijn.

Mevrouw Tlaib, afgevaardigde met een Palestijns-Arabische achtergrond, begon haar hoge ambt met het schofferen van de democratisch gekozen president van het land dat haar zo ver had laten komen. ‘Let’s impeach the motherfucker!!‘ luidde haar eerste tweet als Representative.

Collega Omar uit Somalië liet haar antisemitisme al snel de vrije loop. Joodse collega-politici werd een ‘dubbele loyaliteit’ aangewreven – namelijk ook aan Israël. En ze suggereerde dat iedere Amerikaanse politicus die positief over Israël spreekt, omgekocht is – de bekende tweet over ‘Benjamins’: biljetten van 100 dollar met de beeltenis van Benjamin Franklin.

Deze Omar grossiert in negatieve stereotyperingen van joden, van het soort dat eerder al in Mein Kampf breeduit werd geëtaleerd. Denk ook: Carnavalsvereniging Aalst.

Nog vóór haar aantreden in het Congres, had Omar als aanstormend talent van de Democratische Partij de voorpagina’s weten te halen met haar bewering dat Israël ‘de wereld hypnotiseert, om kritiek op zijn wandaden te vermijden…’

Over dubbele loyaliteit gesproken, het lijkt er eerder op dat de dames daar zelf last van hebben. Al was het maar omdat ze geen gelegenheid voorbij laten gaan hun afkeer van de Verenigde Staten te ventileren. Het heeft er bovendien alle schijn van dat Congress-woman Omar, nadat ze asiel had gekregen, tijdelijk met haar broer is getrouwd om hem ook aan de – ondanks alle afkeer – zeer begeerde papieren te helpen…

Ze was daarvóór met een ander getrouwd, van wie ze drie kinderen heeft, en is na het twee jaar durende huwelijk met iemand die haar broer lijkt te zijn, opnieuw met die eerste echtgenoot getrouwd. Zelf doet ze de beschuldigingen af als islamofobie en racisme, maar ze weigert documenten te overleggen om ze uit de wereld te helpen.

Wat ze ook aan absurditeiten en haatdragende teksten debiteert, de Democraten steunen Omar door dik en dun. Zonder ooit inhoudelijk in te gaan op wat ze precies zegt. Wacht, dat is niet helemaal waar. Partijleider Pelosi praatte Omar’s grofste antisemitische uitlatingen goed door te zeggen dat die voortkwamen uit cultuurverschillen, en niet antisemitisch waren bedoeld.

Hoe dan ook, iedere Republikein met kritiek op uitspraken van Omar of Tlaib krijgt per omgaande een roedel Democraten aan zijn broek, en wordt beschuldigd van om het even welke combinatie van racisme, mysogenie en islamofobie.

In een zeer recent interview legde mevrouw Tlaib een ongeëvenaard staaltje historisch revisionisme aan de dag, aangaande haar voorouders in het Midden Oosten, Palestijnse Arabieren – door haar ten onrechte ‘Palestijnen’ genoemd. Dat ging over hun houding jegens de joden die na de Holocaust vanuit Europa in het Britse protectoraat Palestina terecht kwamen.

“There’s a kind of a calming feeling, when I think of the Holocaust, in the fact that it was my ancestors -Palestinians- who lost their land and some lost their lives, their livelihood, their human dignity, their existence in many ways had been wiped out, I mean, just all of it in the name of trying to create a safe haven for Jews, post-the Holocaust.”

Het ‘rustgevende gevoel’ dat de afgevaardigde zegt te ervaren in verband met de Holocaust is niet overal in goede aarde gevallen. Wat ze verder zei leverde ook kritiek op, net als wat ze opzettelijk verzweeg – bijvoorbeeld de onafgebroken aanwezigheid van joden in het betreffende gebied sinds lang voor de jaartelling.

En lokale Arabieren die hun best deden joden op te vangen? Iedere historicus zonder politieke agenda weet dat dit fantasie is. De Arabieren in het land van Israël zijn sinds mensenheugenis beschäftigt om hun joodse buren uit te roeien, of minstens te verdrijven. Vooral in de jaren vóór de Holocaust, toen joden al een begin hadden gemaakt met het opbouwen van de staat Israël.

De groot-mufti van Jeruzalem, geestelijk leider van deze Arabieren, was dik met Hitler, die op zijn dringende verzoek geen jood naar het land van herkomst liet ontsnappen. De Führer beloofde hem bovendien de joden die daar al waren aan te pakken -zodra zijn bloedwerk in Europa was gedaan en de Engelsen uit het protectoraat waren verdreven.

Menig jood die de de Holocaust had overleefd en ondanks alle hindernissen het toekomstige Israël wist te bereiken, sneuvelde alsnog door een kogel van plaatselijke Arabieren. Zoals Atara Abramson, geboren in Polen in 1926, die als enige van haar familie Auschwitz overleefde. Ze kwam in 1946 terecht in een kibboets die al sinds 1927 bestond. Twee dagen voor de onafhankelijkheid van Israël, op 12 mei 1948, werd de kibboets aangevallen door lokale Arabieren en Jordaanse huurlingen, aanzienlijk beter bewapend dan de kibboets-bewoners. Die wilden zich na een verloren strijd overgeven, maar de eerste die zich met een witte vlag vertoonde, werd meteen doodgeschoten. De rest zocht zijn toevlucht in een nabij gelegen klooster, waar de Arabieren vervolgens granaten naar binnen gooiden. De meesten kwamen om, ook Atara Abramson.

De Democratische afgevaardigden Tlaib en Omar hebben zich in bepaalde kringen enorm populair gemaakt met hun gescheld op Trump, hun nauwelijks verholen antisemitisme en hun haat tegen Israël. Maar presidentsverkiezingen win je daarmee niet, althans niet in Amerika. En laat u niet van de wijs brengen door de schijnbaar onvoorwaardelijke steun van Pelosi en andere Democraten. Dat die steun altijd op de man speelt, en nooit over de inhoud gaat, spreekt al boekdelen.

Uiteindelijk hebben de Democraten weinig reden blij te zijn met het duo. In zekere zin hangt de partij hetzelfde lot boven het hoofd als Labour in Engeland: infiltratie door extremisten die de partij omlaag trekken bij verkiezingen.

Tenslotte nog een boodschap aan demonstrante Angela Mackeith, Labour-gemeenteraadslid in Oxford: de geblondeerde bejaarde die van mening is dat Israël antisemitisme veroorzaakt. Wie denkt dat het einde van Israël ook het einde van antisemitisme zou betekenen, heeft van de oude zowel als de nieuwe geschiedenis nog niet de eerste syllabe begrepen.

---

Alexander van der Meer is correspondent van Veren of Lood in Frankrijk.