Om het ontijdige vertrek van partijgenoten te managen is meer nodig dan een briefje naar de media. SP en GroenLinks gaven er deze week voorbeelden van. Ten kwade en ten ‘goede’.

Wat het vooral interessant maakte was dat het in beide gevallen – SP èn GroenLinks – ging om een partij met stalinistische wortels. Dat was althans de beschuldiging die snel vloog nadat melkmuil Klaver niet met de interne kritiek van vrijdenkend fractielid Zihni Özidl om bleek te kunnen gaan. Maar de SP is in de praktijk wel degelijk stalinistischer (in de betekenis die we daar meestal aan hangen) dan GL – althans van buitenaf bekeken.

SP
Daar doet de SP niet zo heel moeilijk over, ze noemen het alleen anders. De gladde wijze waarop partijvoorzitter Meyer dit weekend werd geloosd was eleganter dan het GroenLinks gestuntel. Het wist bovendien te maskeren dat de basis niet speciaal een persoonlijk falen was waarvoor iemand de politiek verantwoordelijkheid nam, maar een gevolg van een inter debat dat een heuse koerswijziging belooft. Meyer was de man van actie op de werkvloer en de opbouw van het socialisme van onderaf. Zijn vertrek kan alleen maar betekenen dat er een fundamentele koerswijziging komt ten opzichte van de manier waarop de SP in de jaren negentig groot werd. Niemand lijkt dat nog te willen zien, maar het is politiek van groot belang.

GroenLinks
Het conflict binnen GroenLinks daarentegen is een gevolg van onvolwassen gedrag van een partijleider die meer marionet dan daadwerkelijk deugdelijk leider is.van zijn partij. Dat komt er in situaties als met Zihni Özdil bijna onvermijdelijk uit, aangezien Özdil niet de man is zich naar machtswoorden te schikken als de officiële partijführer iets verklaart. Klaver noch de mensen achter hem bleken in staat Özdil te temmen, en het gevolg is de rel van dit moment. Dat Özdil zich nog nauwelijks heeft laten horen voorspelt niet veel goeds voor het leiderschap van GroenLinks en de toekomst van Klaver. Niet dat Klaver zichzelf niet wist op te hangen met grote woorden, slinkse spelletjes en adembenemend mismanagement.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Özdil werd eigenlijk de fractie uitgegooid omdat hij niet naar de baas wilde luisteren – anders concluderen kun je niet als je alles overziet – maar geeft netjes zijn zetel op en vertrekt uit de Kamer. Hij ziet voor zichzelf nog een andere toekomst dan nog een paar jaar teren op staatskosten en dan langzaam in vergetelheid verglijden. In plaats van daar blij mee te zijn begon GL alvast een smeercampagne. Zie daarvoor ook GS. Zowel een teken dat Klaver geen goed verhaal heeft – behalve onmachtigheid – als van boosheid en frustratie. Terwijl de aanvankelijke mededeling niet gek was, en het voor zijn partij beter was geweest het daarbij te laten.

Verongelijkt kleutergedrag
Klaver heeft nu spijt van moddergooien, terwijl excuses over die modder uitblijven. Uitermate kinderlijk, of zou hij die nuance niet begrijpen? Wat doet zo iemand dan als leider van een grote partij? Of nee, hij is slechts het uithangbord, en bewijst dat met overtuiging.

Hij schond “de onderlinge vertrouwelijkheid” en vertoonde “ontoelaatbaar gedrag”. Er vielen grote woorden in de mail waarin GroenLinks-leider Klaver gisteravond meldde dat Tweede Kamerlid Zihni Özdil uit de fractie stapt. Op zijn beurt sprak Özdil daarna op sociale media van “karaktermoord”.

Vandaag noemt Klaver de onderlinge verwijten van gisteren “lelijke politiek” waar hij van baalt.

Tja. In een eerder bericht heette het al:

Het gaat niet om een inhoudelijk meningsverschil, zegt Klaver.

Nou, dan weet je het dus wel. Dat er binnen GroenLinks een kadaverdiscipline wordt uitgeoefend (kwestie Tofik Dibi, weet u dat nog?) is al wat langer bekend, maar naar buiten toe zijn het de jolige jongens en meisjes die de wereld willen verbeteren. Begin dan liever bij jezelf.