De Partij van de Dieren in Rotterdam wil dat het gebruik van het woord ongedierte niet langer wordt toegestaan. Is dat soms te kwetsend? En, wie kwetst het?

Ook in Amsterdam zitten er wat draadjes los. De Partij voor de Dieren vroeg tijdens de Algemene Beschouwingen om een moment stilte voor alle dieren die op het bord van Amsterdammers belandden. Wat willen ze volgend jaar? Een Neurenberg-tribunaal? Restaurants verplichten de aanduiding Necrofiel Feestmaal te voeren?? Dan wordt het de hoogste tijd de eigen dagelijkse vleesinname te gaan turven. Hoewel ik dat persoonlijk niet ga doen, omdat ik hoop met het gemiddelde weg te komen. Dat halve pond per week per gezin, daar ga ik ruim overheen, en ik had al het gevoel dat ik aan het matigen was.

Het zal wel liggen aan mijn overmaat aan Neanderthaler-genen, hoewel als ik in Amsterdam kom er altijd wel iemand ‘kaas’ roept. Zijn dat ook aanhangers van deze partij? Ik raak soms de draad een beetje kwijt in Amsterdam: lopen ze daar nu voor (zoals ze zelf denken) of juist vreselijk achter? En dat in een stad waar als altijd de geur van gebakken lucht de atmosfeer perverteert.

Partij voor de Dieren vraagt tijdens algemene beschouwingen om moment stilte voor alle dieren die op het bord van Amsterdammers belanddenhttps://t.co/3lq8S5vEPj

— AT5 (@AT5) May 29, 2019

Maar het blijkt besmettelijk. Ook in Rotterdam kreeg de lokale Dierenliefhebber in de gemeenteraad een klap van een windmolen.

Een bericht op Twitter van de gemeente Rotterdam is bij Ruud van der Velden, fractievoorzitter van de Rotterdamse Partij voor de Dieren, in het verkeerde keelgat geschoten. In de tweet spreekt de gemeente over overlast door ongedierte zoals ratten, duiven en meeuwen. ‘Ongedierte bestaat niet’, kaatst Van der Velden terug op zijn eigen Twitteraccount.

Meldde het AD vorige week ietwat verbouwereerd. Toch was dat nog maar het begin:

Hij noemt het ongehoord dat de gemeente dieren als ongedierte bestempelt. ,,Zo noemen wij dat allang niet meer. We noemen dat plaagdieren, voornamelijk ratten. Duiven en meeuwen zijn gewoon vogels. Daar ga je toch niet over spreken als ongedierte?’’

Maar ook tegen de plaagdieren moet Rotterdam optreden:

Maar plaagdieren lokken met aas mag dan weer niet van de PvdD-Rotterdam. De eigen website bericht roept verontwaardigd:

De gemeenteraadsfractie van de Partij voor de Dieren in Rotterdam heeft schriftelijke vragen gesteld aan het college van burgemeester en wethouders over het massale gebruik van lokaas op campus Woudestein van de Erasmus Universiteit Rotterdam (EUR). Momenteel staan er tientallen lokdozen opgesteld langs de gevels van de gebouwen op de campus. Wie op de campus loopt, wordt geadviseerd de lokdozen niet aan te raken. Vermoedelijk is het lokaas bedoeld om overlastgevende situaties met kleine knaagdieren tegen te gaan.

Want het blijven natuurlijk dieren, en dan is elke bestrijding zielig. Ik moest onweerstaanbaar denken aan twee dingen bij het lezen van dit potsierlijke gekwekwak door mensen met teveel welvaart en te weinig besef van de wereld. Het eerste was dat vorige week in Parijs werd aangekondigd dat de bevolking verplicht werd bij te dragen aan de strijd tegen de rat, die men in Parijs schijnt te verliezen.

Het tweede was wat filosofischer van aard. Alweer 8 jaar geleden schreef ik een stukje over ritueel slachten. Waar ik weliswaar geen voorstander van ben, maar waarvan het dierenleed me het minste probleem leek. Daarin refereerde ik aan wat de ooit als bijzonder botte hork om zich heen slaande literator Hugo Brand Corstius schreef over sportvissen en de protesten er tegen:

Het leed kan de dierenvriend au fond niets schelen: het doet hèm pijn, als hij ziet hoe een vis bij zijn bek uit het water wordt gesleurd. (uit Vis Tragica, in Denk Na, Querido 1988)

We zijn in dertig jaar niet erg vooruitgekomen met de introspectie. Wel zijn we steeds emotioneler geworden, en ratten als in Parijs en binnenkort hoogst vermoedelijk dus Rotterdam profiteren er van. De bestrijding van de luis op scholen is weer een ander hoofdstuk met als leidende gedachte dat kwetsen kwetsend kan zijn. Waar moet dat heen?