In het eurofeuilleton gaan de schijnwerpers richting Italië, want het land is er een stuk slechter aan toe dan algemeen werd gedacht. Zó slecht zelfs, dat het in rampzaligheid Spanje kan doen vergeten.

Vorige week liet ex-premier Berlusconi weten dat een vertrek uit de Eurozone voor Italië rampzalig zou kunnen uitpakken. Verrassend, aangezien Berlusconi leek te werken aan een politieke come-back, daartoe gestimuleerd door almaar lastiger wordende openbare aanklagers die nog wat met hem te verhapstukken hebben. En als premier zou Berlusconi zijn zo dringend gewenste onschendbaarheid heroverd hebben. Desondanks schijnt de man tot de conclusie te zijn gekomen dat het beter is de gifbeker van het premierschap aan zich voorbij te laten gaan.

“Confidence is the feeling a person has before he fully understands the situation.” (Unknown)

Is het echt zo erg? Het lijkt er wel op.  

Cijfers
De Italiaanse staatsschuld is opgelopen tot 1875 miljard euro, en stijgt steeds sneller. In 2010 and 2011 steeg de Italiaanse schuld met 6 miljard per maand, hetgeen dit jaar al bleek te zijn opgelopen tot 9 miljard. Per maand. Aan het eind van 2012 is de Italiaanse staatsschuld dan weer met 110 miljard euro opgelopen. Maar de Italiaanse economie, die alleen met groei die staatsschuld enigszins beheersbaar zou kunnen houden, kromp dit jaar tot nog toe met  2.5%, terwijl de schuld dus met 5,8% groeide. Dit is een trend die niet vol te houden zal blijken.

Erger nog: de Italiaanse industriële productie is 8.2% lager dan een jaar terug. Alleen al de laatste maand ging dat -1.4% ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar.

Het enige dat mee lijkt te vallen is het leengedrag van de Italiaanse banken bij de ECB. De laatste vier maanden heeft zich dat vrijwel gestabiliseerd op ruim 280 miljard. Maandelijks. Dit in tegenstelling tot de Spaanse banken (rode lijn), die afgelopen maand een recordbedrag van 375,5 miljard euro leenden.

In een staafdiagram:

De Italiaanse situatie laat zien, dat de volgende fase van het eurodrama op het punt staat te beginnen, als zij al al niet is ingegaan. Ongetwijfeld zal de Italiaanse premier Monti bezweren dat er weinig aan de hand is, dat Italië altijd … afijn, die riedel kent U net zo goed als ik. Met vrijwel de gehele Eurozone lijdend onder een krimpende economie (wie de Nederlandse onder de loep legt, ziet dat er van herstel echt geen sprake is), is er simpelweg onvoldoende perspectief op een gezond herstel.

Waarom Italië rampzaliger uit kan pakken dan Spanje? Omdat voor Italië zelfs geen illusie van een reddingsplan zal worden gepresenteerd. Bam! en zo. Als het met Italië mis gaat, gaan de Europese banken een weekje dicht, en kunt u daarna uw nieuwe E-marken aan het loket komen afhalen. Tot die tijd zullen de Eurocraten ons in alle toonaarden blijven bestoken met geruststellingen.

“The very powerful and the very stupid have one thing in common. Instead of altering their views to fit the facts, they alter the facts to fit their views… which can be very uncomfortable if you happen to be one of the facts that needs altering.” (Doctor Who)

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard