Japanners en Duitsers aanvaardden na de Tweede Wereldoorlog een hun opgelegd democratisch regime na een verpletterende nederlaag. Een verplichte aanpassing.

Dat was een oorlog die ze wel zelf begonnen waren, maar waarbij ze door de Geallieerden bepaald niet met zachte handschoenen zijn aangepakt. Het kan dus wel, zoals ook Karel de Grote de Saksen en Friezen met succes het christendom heeft opgedrongen met een aanvalsoorlog die gevoerd werd met een maximale hoeveelheid collateral damage.

Een oorlog ter bevrijding van een land van vreemde overheersers is één ding, maar een aanvalsoorlog ter vervanging van de eigen regering van een land door marionetten van buitenlandse mogendheden kan niet spontaan op populariteit bij de bevolking rekenen. Wil zo’n oorlog een succes worden, dan moet de bestaande samenleving vernietigd worden en vervangen door een nieuwe. Zonder een paar miljoen doden in de grote steden van Irak kon de Tweede Golfoorlog nooit werkelijk gewonnen worden.

Amerika en Groot-Brittannië waren niet van plan om hun reputatie van beschaafde naties voor deze oorlog op het spel zetten. Gesteld voor de keuze tussen een massaslachting en een nederlaag zouden ze voor het laatste hebben gekozen, net als in Vietnam. Dat uitgangspunt kostte Blair zijn politieke leven en wat erger is, het stelde een boef als Chirac in het gelijk. De verhoudingen tussen Europa en Amerika zijn een tijd lang bedorven gebleven; de Europese eenheid was stuk en een volgende oorlog met veel grotere hoeveelheden slachtoffers was sindsdien in de maak, misschien wel in Palestina. In alle opzichten een treurig vooruitzicht.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp